مهرداد خدیر درباره صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی در مقاله‌ای برای «عصر ایران» نوشت: «در گفتار صبح چهارشنبه نوشته بودیم «امشب کارلوس کی‌روش افسانه می‌شود» و حالا شده است. نویسنده این سطور البته تحلیلگر ورزشی نیست اما این صعود و موفقیت هم تنها ورزشی و فوتبالی نیست؛ چندان که می‌توانیم بگوییم کار را که به کاردان بسپاری نتیجه همین می‌شود. کی‌روش، یکی از بهترین مربیان دنیا را به ایران آوردیم و فوتبال ایران را متحول کرد. در راه این صعود اما چه طعنه‌ها که از جماعت حسود و عنود یا دل‌خوش‌داران به پاره‌ای شعارها نشنود اما ایستاد و به فرجام مأموریت خود اندیشید و حالا موفق شده است.

شوخی نیست. تیم ملی فوتبال ایران بدون گل خورده به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه راه یافته؛ آن هم برای دومین بار پیاپی و آنها که بهانه می‌آوردند چه حرفی برای گفتن دارند؟ مهم‌ترین هنر کی‌روش این بود که استعدادهای ناب ایرانی در دیگر کشورها را کشف و ما را با نام‌هایی آشنا کرد که نمی‌شناختیم‌شان و ستاره تیم ملی شدند؛ هر چند که ستاره اصلی تیم ملی خود کارلوس کی‌روش بود و هست.

حالا ایرانیان خوشحال‌اند؛ نه فقط به خاطر فوتبال که برای قرار گرفتن در مدار جهانی. ایرانیان انزوا را دوست ندارند و کثیری از آنان حسن روحانی را هم به این خاطر ابقا کردند که با دنیا تعامل و ارتباط داشته باشیم و نمی‌خواستند و نمی‌خواستیم رشته‌ها بگسلد. با این نگاه نه تنها فوتبال ما که اقتصاد و فرهنگ و هنر ما نیز باید با سنجه‌های جهانی شناخته شود و به این خاطر است که از اسکار اصغر فرهادی برای فیلم‌های «جدایی نادر از سیمین» و «فروشنده» نیز خوشحال شدیم.

کم نبودند مدعیانی که می‌گفتند چرا باید کارلوس کی‌روش خارجی هدایت تیم ملی ما را بر عهده داشته باشد و هرگاه به سفر رفت، پرسیدند کجا می‌رود یا چرتکه انداختند که چقدر می‌گیرد؟ امشب آیا آنها حاضرند کل دریافتی مربی پرتغالی را به تعداد ۸۰ میلیون ایرانی که شاد شده‌اند، تقسیم کنند؟ دستگاه دیپلماسی ما چقدر باید هزینه می‌کرد تا نام ایران به خاطر آن که زودتر از تمام کشورهای آسیایی و حتی اروپایی و پس از روسیه میزبان و برزیل جواز حضور در جام جهانی فوتبال را دریافت کرد، بر صدر اخبار رسانه‌ها بنشیند؟

چه نگاه سیاسی داشته باشیم و چه نه، سپاس از رییس‌جمهور روحانی را هم فراموش نکنیم که تا مجلس تغییر کرد، وزیر مخالف کی‌روش را کنار گذاشت و خود تمام قد پشت سر فوتبال ملی ایستاد. با تفکر امثال وزیر سابق ورزش که در امور فدراسیون دخالت می‌کرد، چه بسا خون به دل می‌شدیم برای صعود اگر می‌رفتیم و اصلا چه تضمینی بود که برویم؟ کمتر کسی نام اولین مربی خارجی فوتبال ایران - دان گیبل - را که با دو هزار تومان دستمزد استخدام شد و و در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ نایب‌قهرمانی را برای ما به ارمغان آورد، به خاطر می‌آورد اما نام کارلوس کی‌روش به این زودی‌ها فراموش نخواهد شد. او به یادمان آورد که چه استعدادهای نابی داریم که به هر دلیل زندگی در خارج از کشور را برگزیده‌اند یا در داخل دیده نمی‌شوند اما دل‌شان برای ایران و ایرانی می‌تپد. طعنه زدند که برخی از این‌ها واقعا ایرانی نیستند و دورگه‌اند اما رگ غیرت و ایرانی بودن‌شان از خیلی از مدعیان بیشتر بیرون زد. برخی هم حساب و کتاب کردند که چرا کی‌روش این قدر می‌گیرد و یادشان رفت که برخی از مربیان وطنی در اندازه‌های پایین‌تر چقدر دستمزد می‌گیرند و چه دستاوردی دارند. گفتند چرا امکانات بیشتر تقاضا می‌کند و یادشان رفت او یک هدف مشخص را تعقیب می‌کند و به همه ابزارها نیاز دارد.

در فوتبال ایران مربیان خارجی بسیاری آمده‌اند. از ادموند مایوفسکی تا گئورکی لوچ در گذشته‌های دور و زدراکو رایکف تا آری هان در همین نزدیکی‌ها اما انصافا کارلوس از ابتدا چیز دیگری بود.

یادمان باشد سه سال اول کار او از بهمن ۸۹ تا بهمن ۹۲ مقارن با تحریم‌های همه‌جانبه ایران بود؛ تا جایی که تیم فلسطین هم از بازی تدارکاتی با ما سرباز زد و حریف پیدا نمی‌شد و فیفادی‌های ما گاه خالی می‌ماند و پول کی‌روش را نمی‌توانستند بپردازند. با این اوصاف ماند. هنر خود او یا قوت قرارداد فدراسیون علی کفاشیان راه دخالت‌ها را بست و زور وزیر وقت ورزش هم نرسید.

آری، از صعود به جام جهانی خوشحالیم، چون دوست داریم ایران را در اندازه‌های جهانی ببینیم. انزوا را دوست نداریم. دوست داریم مربی به فرهنگ ایرانی احترام بگذارد اما نیازی نیست ریاکاری کند.

شاید در هیچ عرصه دیگری مانند فوتبال ایرانیان خارج از کشور نتوانند احساس مشترک خود را ابراز کنند و جام جهانی چنین قابلیتی دارد.

فوتبال یک بازی است. می‌دانیم. برد و باخت دارد. این را هم می‌دانیم و قواعد آن را به سیاست و اقتصاد نمی‌توان تسری داد اما موفقیت تیم ملی فوتبال با کارلوس کی‌روش نشان داد هر جا کاری لنگ می‌زند، پای مدیریت و نگاه مدیریتی است که لنگ می‌زند. کی‌روش خوب پول گرفت، خوب استراحت کرد، خوب سفر رفت و خوب هم کار کرد. ما مدیرانی داریم که مدعی‌اند، خوب پول نمی‌گیرند، کم استراحت می‌کنند، سفر نمی‌روند و مدام کار می‌کنند ولی نتیجه کارشان را می‌بینیم.

نگاه کنید دغدغه صداوسیما در موقع پخش بازی ایران و ازبکستان چه بود. این که صندلی صفایی فراهانی را نشان ندهد! جواد خیابانی اسامی بازیکنان خارجی ازبک را بارها تکرار کرد ولی نام هموطنان ایرانی خود را که بر کرسی فدراسیون فوتبال نشستند و در این بازی از آنان یاد نشد، نیاورد یا اجازه نداشت به خاطر صفایی فراهانی بیاورد. یا اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس‌جمهوری را با اکراه نشان دادند، چون آنان را یاد مناظره‌های انتخابات می‌انداخت. شاید هم نگران بودند بعد از آن که مسعود شجاعی پنالتی را هدر داد، برخیزد و بگوید: آقای شجاعی! چه کردی با این پنالتی...

از کی‌روش سپاسگزاریم. دستمزدی که گرفت گوارایش باد. از بچه‌های تیم ملی هم که ادا درنیاوردند و ناز نکردند و هر چه در توان داشتند به کار گرفتند. از دروازه‌بانی که هر چند سیمایش نه جاذبه ناصر حجازی فقید را دارد و نه احمدرضا عابدزاده را اما او هم از جان مایه گذاشت و دروازه را در تمام بازی‌های مقدماتی بسته نگاه داشت.

ایرانی به لبخند و به شادی نیاز دارد. ایران و ایرانی متفاوت است. این را همه باید دریابند و فوتبال بی‌دردسرترین راه انتقال این مفهوم است؛ اگر چه بسیار پر مرارت.

بگذارید بگوییم چه کسی می‌گوید دختر جوان ایرانی حق ندارد مسابقه والیبال را تماشا کند؟ چه کسی دنیای دختران را محدود می‌خواهد؟ اگر قرار بود به این گونه اندیشه‌ها میدان دهیم، فوتبال هم باید تعطیل می‌شد اما نشد و حالا فوتبال هم حرفه است و هم عشق. هم صنعت است و هم هنر.

اینجا اما ایران است. به مانند برخی کشورهای جنوب خلیج فارس نیست که فقط فوتبال را از همه نشانه‌های دنیای مدرن برگزینند. ما هم فوتبال می‌خواهیم، هم موسیقی، هم سینما، هم رمان و هم حزب و تشکل‌های متنوع را.

می‌توان حدس زد که از پیروزی فوتبال و صعود به جام جهانی تنها اهل فوتبال خوشحال نیستند. محمود دولت‌آبادی، نویسنده، رضا کیانیان، بازیگر، محمدرضا شجریان، خنیاگر و مشاهیر عرصه‌های دیگر نیز بی‌تردید شادمان‌اند.

فوتبال، تنها یک نماد است. کارلوس کی‌روش نیز از این پس یک نماد است و حضور ما در یک فستیوال جهانی مبارک!

کام ما دست کم تا یک سال دیگر که جام جهانی شروع می‌شود، شیرین است. از گروه‌مان در جام جانی بالا می‌آییم یا مثل ۴ دوره قبل با سه بازی در مرحله اول کارمان تمام می‌شود؟ این را باید کارشناسان و اهل فن پیگیری کنند. ما تنها می‌خواهیم با این شیرینی خوش باشیم فعلا تا یک سال دیگر.

اگر می‌پرسید تحلیلگر سیاست را با موفقیت فوتبالی و صعود جام جهانی چه کار؟ دو پاسخ می‌توانم داد: در عرصه عمومی و ملی خط‌کشی‌ها و جناح‌بندی‌ها در این شادی راهی ندارد و همه فارغ از این که به ابراهیم رییسی رای داده‌اند یا به حسن روحانی یا حتی رای نداده‌اند، در این شادی شریک‌اند ولو به یک شکل ابراز نکنند.

در عرصه اظهار نظر و تحلیل اما از این نظر که این عرصه یک سر مدرن است و بحث مهارت و تخصص و هنر و مدیریت در آن می‌چربد و تئوری‌های دلواپسانه جایی برای عرضه نمی‌یابد!

بگذارید روشن‌تر بگویم. راز شادی در «جهانی» شدن است. دنیای امروز دنیای جهانی شدن و احساس شهروند جهانی در عین حفظ هویت و ملیت است نه در خود تنیدگی و در خود ماندگی.

زنده‌یاد سیدحسن حسینی سروده بود:

«نام تو را می‌برم

ای عشق

و دهانم

به آنی

جهانی می‌شود...»

جهانی شدن چه طعم شیرینی دارد، به شیرینی عشق. راز خوشحالی از جهانی شدن فوتبال مان این است...»

به گزارش ایسنا، این مجله درباره انتخاب «ترین»‌های سال ۱۳۹۵ نوشت: «اگر میگو و ماهی زیاد خورده باشید، حتما خاطرتان هست که در مطلب نوروزی سال ۹۵، گروه رصدخانه با اکثریت آرا، موجودی به نام «ترامپ» را به عنوان شخصیت سال انتخاب کردند که همین موجود چندین ماه بعدش رییس‌جمهور شد و نشان داد که تیم رصدخانه تا چه حد کارشان درست است.

ما خودمان هم تا پیش از انتخاب ترامپ، فکرش را هم نمی‌کردیم که تا این حد کارمان درست باشد و مو لای درزِ شخصِ انتخابی‌مان نرود. آنگاه بود که به توانایی‌های‌مان پی بردیم و یابو برمان داشت که خیلی خفنیم. پس باد در غبغب انداختیم و سینه ستبر کردیم و زبان از نیام دهان بیرون کشیدیم تا امسال نیز طبق روال این دو، سه سال اخیر به انتخاب «ترین»های سال ۹۵ بپردازیم. امیدواریم مجلاتی نظیر تایمز و امثالهم هنگام انتخاب شخصیت سال، کمتر از ما الگوبرداری کنند و کمی هم خودشان فسفر بسوزانند!

شخصیت سال

انتخاب شخصیت سال کار پیچیده‌ای است و نیاز به فرمول‌ها و برآوردهای بی‌شمار دارد. هیات رصدخانه برای انتخاب شخصیت سال به چهار گوشه جهان سفر کرد (البته به صورت مجازی) و در آخر با این که سفرهای درازی رفتند، به این نتیجه رسیدند که هیچ کجا قشنگ‌تر از وطن نبود. یعنی از بس در وطن خودمان کاندیداهای مناسب برای انتخاب شخصیت سال داریم که لازم نبود این قدر بگردیم.

پس تلسکوپ‌های رصدخانه‌مان را میان شخصیت‌ها چرخاندیم. هر چند شخصی به نام عباس جدیدی مدام جلوی لنزهای تلسکوپ ما پیدا می‌شد و کار رصد را برای ما سخت کرده بود اما پس از چشم چرانی‌ها... ببخشید... پس از چشم‌دواندن‌های بسیار سرانجام چند کاندیدا برای این بخش پیدا کردیم.

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

حسام نواب‌صفوی؛ به دلیل اعتراف وی به وکیل شدن از جانب ملت ایران علیه شبکه مخوف و خانمان برانداز فارسی وان و بستن این شبکه ماهواره‌ای؛ آن هم بدون دریافت پشیزی حق‌الوکاله. اصولا همین نکته که وکیلی در دنیا پیدا شده است که کار می‌کند اما پول نمی‌گیرد خودش از آن اتفاقات عجیب و غریب سال است!

ترامپ؛ به دلیل انتخاب شدن برای پست ریاست‌جمهوری آمریکا و دادن وعده‌های عجیب و غریب و نیز تبدیل کردن ویزا و گرین کارت به کاغذپاره و کشیدن دیوار بین آمریکا و مکزیک و خیلی کارهای دیگر که هنوز بویش درنیامده!

مردم آمریکا؛ به دلیل انتخاب ترامپ.

نادر قاضی‌پور؛ به دلیل ضرب و شتم و یک، به قول خودشان، شوخی دستی با یک خبرنگار و نیز پاره کردن لایحه بودجه.

عباس جدیدی؛ به دلیل اثبات نظریه «عقل سالم در بدن سالم است» و نیز به دلیل آموزش «زاویه افق بدن در عکاسی» و همچنین اضافه کردن «شکستن شاخ بز» به آزمون‌های مخصوص سیاستمداران.

محمدباقر قالیباف؛ به دلیل این که نامبرده سال‌هاست شهردار تهران هستند و اعتقاد دارند راه ورود به ساختمان پاستور از شهرداری تهران می‌گذرد. وی به دلیل مدیریت گازانبری و تبدیل کردن تهران به شهری رو کار (به دلیل خالی بودن زیر تهران!) و نیز مدیریت جالب ایشان در مواقع بحرانی و همچنین اعتقاد نداشتن به «عذرخواهی» در فهرست ما قرار گرفتند. لازم به ذکر است برخی از دلایل انتخاب ایشان را ننوشته‌ایم، زیرا محدودیت کلمات داریم و حوصله‌اش را هم نداریم!

و اما هیات داوران ضمن تقدیر از بازی زیرپوستی عباس جدیدی، محمدباقر قالیباف را به دلیل باز کردن دید مردم برای انتخابات و نیز به دلیل عذرخواهی نکردن به عنوان شخصیت سال برمی‌گزیند. (هر چند این انتخاب چیزی از ارزش‌های آقای عباس جدیدی کم نمی‌کند!)

فیلم و سریال سال

تیم رصدخانه برای انتخاب فیلم و سریالِ سال سختی‌ها و مشقات بسیاری تحمل کرد. بدین صورت که داوران مجبور شدند صبح تا شب و شب تا صبح پای تلویزیون بنشینند و سریال های آبکی صداوسیما و سایر ست‌لایت‌ها را تماشا کنند. برخی از اعضا به قدری تحت تاثیر سریال‌ها قرار گرفتند که مشاعرشان را از دست دادند و اکنون در بخش روانی بیمارستانی که نخواست نامش فاش شود بستری شده‌اند.

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

سریال برخورد ماموران سد معبر شهرداری با دستفروشان به دلیل بازی‌های زیرپوستی و نیز وفور صحنه‌های اکشن و صداگذاری‌های مناسب.

سریال آلودگی هوا به دلیل تداوم در ساخت و تمام نشدن این سریال!

سریال معمای شاه؛ سریال سیاسی – موزیکال معمای شاه به دلیل تلفیق تمام ژانرها در یک ژانر و خط بطلان کشیدن بر برخی خطوط قرمز که ما خودمان قبلا جراتش را نداشتیم از آنها رد شویم.

سریال عکس‌های عباس جدیدی؛ به دلیل استفاده مناسب از صحنه و نیز دقت به جزییات تصویر مانند شیوه صحیح کارت کشیدن در دستگاه پوز و ایستادن کنار برانکارد.

و در بخش بین‌الملل:

فیلم کودتای ترکیه به دلیل کوتاه و موجز بودن و نیز بیش از حد ساده و همه‌فهم بودنش!

و اما هیات داوران، ضمن تقدیر از فیلم کودتای ترکیه، در این بخش سریال سیاسی – موزیکال معمای شاه را به عنوان فیلم و سریال سال انتخاب می‌کند.

سوتی سال

سوتی بخش جدایی‌ناپذیر از ماهیت انسان است. در دنیا کسی نیست که سوتی نداده و ندیده باشد اما گاهی برخی سوتی‌ها چنان بر جان و مال و روح آدم می‌نشینند که هیچ رقمه نمی‌شود آثارشان را شست. تیم رصدخانه برای انتخاب سوتی سال میلیون‌ها سوتی را بررسی و از بین آنها سوتی‌ترین‌های شان را انتخاب کرد.

«فارسی وان را من بستم.» از الویس پریسلیِ صحنه‌ها، جناب آقای نواب‌صفوی

خرید هزاران دسته بیل و دسته تی به دست دولت

تکذیب‌های عباس جدیدی، پیرامون عکس‌هایش کنار متوفیان

سفرهای استانی محمود احمدی‌نژاد

تکذیبیه‌هایی که پیرامون فرو ریختن ساختمان پلاسکو مدام از پی هم می‌آمدند.

جواد خیابانی (توضیح ندارد!)

و اما هیات داوران، ضمن تقدیر از تکذیب‌کنندگان خبرهای پیرامون ساختمان پلاسکو، در این بخش تکذیب‌های عباس جدیدی را به دلیل تابلو بودن بیش از حد و نیز مداومت در تکذیب به عنوان سوتی سال انتخاب می‌کند.

شیء سال

انتخاب شیء سال بسیار سلیقه‌ای و چالش برانگیز بود. هر کدام از اعضای رصدخانه شیء مورد نظر خودشان را به عنوان شیء سال انتخاب کرده بودند و حتی برخی از داوران در فهرست اشیاءشان «ترامپ پلاستیکی» را نوشته بودند. البته به دلیل این که ترامپ پلاستیکی محلی از اعراب نداشت، وی را با گزینه دیگری به نام کلاه همایون جابجا کردیم که در ادامه خواهید خواند.

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

ایرباس؛ به دلیل ورودش به ایران پس از چند سال و نیز برپا نمودنِ موجِ «از - پاسخ – می‌مانم» در فضای مجازی

کوآدروکوپر (توضیح ندارد)

شاخ بز؛ به دلیل این که به گمان آقای عباس جدیدی اگر بشکند، کسی که آن را شکسته می‌تواند وارد کارهای سیاسی شود.

و اما هیات داوران خط خطی، ضمن تقدیر از ایرباس، در این بخش شاخ بز را به عنوان شیء سال انتخاب می‌کند و از جناب آقای عباس جدیدی برای معرفی این شیء گرانبها و به شدت سیاسی بسیار سپاسگزار است.

آمار سال

ارائه آمار از آن کارهایی است که سیاستمداران، ورزشکاران، دلاوران و نام‌آوران علاقه خاصی به آن دارند. پس بیراه نیست که تیم رصدخانه میان آمارهای ضد و نقیض بگردند و آن دسته از آماری را که بهتر به ما آمار می‌دادند انتخاب کنند. انتخاب آمار سال کار بسیار اعصاب خردکنی بود. برخی آمار ما را یاد خاطره‌های پیش انداختند و اعصاب‌مان را هم خط خطی کردند. سرانجام تیم رصدخانه توانست به تعدادی از خفن‌ترین کاندیداهای آمار سال برسد.

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

آمار پراکندگی بدحجابی در مشهد که برادرِ آقای سعید جلیلی تهیه و تدارک دیده بودند. البته ما هر چه تحقیق کردیم متوجه نشدیم این آمار چگونه گرفته شده است و مثلا سر هر چهارراه کسی را گمارده بودند که چشم بچرخاند و آمار بگیرد یا نه.

دولت اعلام کرد در سال ۹۵ چندین هزار فرصت شغلی پدید آورده است. لازم به ذکر است تیم رصدخانه هر چه توی تلسکوپ نگاه کرد فرصت شغلی تازه‌ای نیافت و ما نفهمیدیم این چند هزار فرصت شغلی دقیقا در کجا پدیدار شده‌اند.

دولت اعلام کرد در سال ۹۵ تورم را کنترل کرده است. فقط ما نفهمیدیم که چرا برخی از اقلام یکهو ده، بیست، سی هزار تومان گران شدند.

آمارهایی که عباس جدیدی به دوربین‌ها می‌داد!

و اما هیات داوران، ضمن تقدیر از برادرِ جناب آقای سعید جلیلی در این بخش آمارهای آقای جدیدی به دوربین‌ها را به عنوان آمار سال انتخاب می‌کند و امیدوار است جناب جدیدی در آینده‌ای نه چندان دور که یکی از مشاغل‌شان کمتر خواهد شد، حتما به عنوان آماربگیر یا آماربده مشغول به کار شوند.

پیشنهاد سال

مملکت ما آبستن پیشنهادات است. البته این پیشنهادات همیشه هم سازنده نیستند و در برخی موارد مشکل‌زا و حساسیت‌برانگیز می‌شوند. ما برای این که بتوانیم پیشنهادات بامزه سال را بررسی کنیم، سراغ برخی از چهره‌های پیش‌رو در این زمینه رفتیم اما تا ما را دیدند پیشنهاد دادند متواری شویم وگرنه هر چه دیدیم از چشم خودمان دیدیم اما ما بیدی نبودیم و نیستیم که با این بادها بلرزیم. پس کمر همت را بالا زدیم و به جمع‌بندی نهایی رسیدیم.

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

پیشنهاد خانم ابتکار مبنی بر طرح انتقال تعطیلات تابستانی دانش‌آموزان به زمستان. ایشان گمان کرده‌اند اگر دانش‌آموزان زمستان‌ها تعطیل باشند، هوا کمتر آلوده می‌شود اما به این فکر نکرده‌اند که ممکن است این طرح به آلوده‌تر شدن هوا در زمستان و نیز کم آبی شدید در تابستان (جهت خنک کردن مدارس) منجر شود. حالا این وسط شما به فکر پدر و مادرهایی باشید که مجبورند زمستان‌ها به مسافرت بروند. یخ می‌زنند بندگان خدا!

پیشنهاد استاندار تهران مبنی بر طرح عقیم‌سازی قبرخواب‌ها و کارتن‌خواب‌ها

پیشنهاد عباس جدیدی مبنی بر تغییر افق زاویه بدن هنگام عکسبرداری. لازم به ذکر است که این پیشنهاد قرار است به صورت کتاب درآید و فرمول‌های آن در دانشگاه‌های هنریِ معتبر جهان آموزش داده شود.

و اما هیات داوران، ضمن تقدیر از استاندار تهران، در این بخش پیشنهاد عباس جدیدی را به عنوان پیشنهاد سال انتخاب می‌کند و امیدوار است ایشان همچنان به طرح پیشنهادات‌شان بپردازند و دست از سر کچل ما بردارند.

آنتی انتخاب مردمی سال

در این بخش، اعضای رصدخانه به سراغ مردم رفتند و از ایشان پرس و جو کرده‌اند که به نظر شما انتخاب مردمی سال را به چه کسی بدهیم! البته دروغ چرا تا قبر آ آ آ! ما آن قدر وقت نداشتیم که سراغ مردم کوچه و بازار برویم پس مجبور شدیم مردم مورد نظرمان را از میان همین اعضای تحریریه انتخاب کنیم. پس سراغ ایشان رفتیم و نظرات ایشان را جویا شدیم. راستش... دروغ چرا؟ تا قبر آ آ آ! ما آن قدر وقت‌مان کم بود که حتی فرصت نکردیم سراغ تحریریه برویم. پس نگارنده این متن خودش را جای مردم گذاشت، جای ایشان انتخاب کرد و جای ایشان هم تصمیم گرفت که البته چیز جدید و عجیبی نیست!

کاندیداهای این بخش عبارتند از:

حسام نواب صفوی

عباس جدیدی

جم تی وی

دعوای کارلوس کی‌روش و برانکو

راه ندادن مردم به آمبولانس‌ها و تجمع بی‌مورد مقابل ساختمان پلاسکو

شاخ‌های اینستاگرام

و اما مردم ضمن تقدیر از شاخ‌های اینستاگرام در این بخش عباس جدیدی را به عنوان آنتی‌انتخاب سال انتخاب کردند و از ایشان می‌خواهند که کمی آهسته‌تر زیبا!

جمع‌بندی

سرانجام انتخاب «ترین»های سال تمام شد و هیات داوران با تلاشی شبانه‌روزی، از پس این انتخاب‌های نه چندان دور از ذهن برآمدند. در این دوره رکورد بیشترین نامزدی و بیشترین فلانِ سال شدن شکست، چنان که در اتفاقی نادر جناب آقای عباس جدیدی در هر هفت بخش کاندیدا شدند و در اتفاقی نادرتر در پنج بخش به عنوان فلانِ سال انتخاب شدند. حتی فیلم تحسین شده لالالند هم با این که در بیشتر جشنواره‌ها بیشترین کاندیداتوری و بیشترین دریافت جایزه را داشته است اما هنوز هم فاصله زیادی با آقای جدیدی و رکورد ایشان دارد. در انتها متن پایانی انتخاب فلان‌های سال را خطاب به آقای جدیدی با هم می‌خوانیم:

خسته نباشی دلاور

خدا قوت پهلوان!»

به گزارش ایسنا، مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: «در سخنان اخیر رییس مجلس شورای اسلامی در واکنش به ابهام‌افکنی درباره سقف مصوبه حقوق کارکنان دولت یک نکته سیاسی چندان که جا داشت، مورد توجه قرار نگرفت.

علی لاریجانی از این که مصوبه مجلس درباره سقف حقوق کارکنان و متخصصان به گونه‌ای تفسیر شد که انگار ۶۰ درصد اضافی شامل مدیران می‌شود، خشم گرفت و به منتقدان گفت: «چرا به شورای نگهبان ایراد نمی‌گیرید، لابد از رد صلاحیت خود می‌ترسید!»

در واقع انتقاد رییس مجلس سه محور داشت: نخست این که به گونه‌ای تبلیغ شده که انگار مجوزها و استثناهای مجلس شامل مقامات می‌شود؛ حال آن که تنها برخی مانند پزشکانی در حد جراحان شاغل در مناطق محروم را دربرمی‌گیرد. دوم این که این گونه القا شد که مجلس در روز بعد عقب‌نشینی کرده؛ در حالی که تنها به رفع ایراد شورای نگهبان پرداخته است. نکته سوم این بود که خطاب به منتقدان و مشخصا یک طیف سیاسی که در قالب جبهه تازه تاسیس فعالیت انتخاباتی شروع کرده، تصریح کرد: «جانماز آب نکشید!» یعنی از سابقه و عملکرد آنان آگاه است و می‌داند خودشان که امروز داعیه‌دار جرح و تعدیل در دریافتی‌ها شده‌اند، پیش‌تر چقدر دریافت می‌کرده‌اند.

طبعا رسانه‌ها به این جنبه‌ها توجه بیشتر نشان دادند چون عتاب و خطاب مستقیمی در آن مستتر بود و آشکارا مدعیان رطب‌خورده‌ای را که منع رطب می‌کرد، آماج سرزنش قرار می‌داد و در عین حال در جایگاه یک اصولگرای میانه، اصولگرایان رادیکال را که به فضاسازی علیه مجلس پرداخته بودند، می‌نواخت و دو نکته پیش گفته را به آنان یادآور می‌شد و اولا «چرا دروغ می‌گویید» و منظور او این بود که استثناها شامل مدیران نمی‌شود و ثانیا «چرا جانماز آب می‌کشید»، به این معنی که تظاهر می‌کنید و در عالم واقع باور ندارید یا خود عمل نمی‌کنید و می‌شناسم‌تان.

اما این گفتار می‌خواهد بر آن بخش نقل شده در ابتدا انگشت بگذارد: «چرا از شورای نگهبان ایراد نمی‌گیرید. لابد از رد صلاحیت خود می‌ترسید!» اما آیا واقعا یک نماینده مجلس باید به خاطر اظهار نظر و ایفای وظایف نمایندگی نگران تأیید صلاحیت خود در دوره بعد باشد؟ آیا شورای نگهبان به جز استعلام از نهادهای مرتبط با تعیین صلاحیت بر پایه اظهار نظرها هم تصمیم می‌گیرد و به زبان ساده‌تر آیا نماینده باید از شورای نگهبان بترسد؟

اگر این سخن واقعیت داشته باشد و نمایندگان از شورای نگهبان بترسند، جای تأمل بسیار دارد. به یاد آوریم که بنیانگذار این نظام و رهبر فقید انقلاب از هیچ شخصیت تاریخی به اندازه سیدحسن مدرس تجلیل نکرده است. مدرس هم نماد مجلس و پارلمانتاریسم بود و جالب است که بدانیم مدرس می‌توانست مانند دوره اول در همان هیاتی باشد که مطابق متمم قانون اساسی ماموریت اطمینان از عدم مغایرت با شرع اسلام را بر عهده داشت ولی ترجیح داد نماینده مجلس شود و مادام که امکان نمایندگی داشت، این وظیفه را واننهاد.

نماینده نباید بترسد. یکی از اهداف مهم انقلاب ۱۳۵۷ همین بود: ترس‌زدایی. انقلاب‌ها علیه ترس شکل می‌گیرند. تولید ترس با روح دموکراسی سازگار نیست. کار شورای نگهبان این است که مصوبه مجلس را بررسی کند که با شرع و قانون اساسی مغایرت نداشته باشد (مغایرت نداشتن کافی است و الزامی به انطباق نیست) و کار دیگر نظارت بر اجرای انتخابات و رسیدگی به شکایات و از دهه دوم جمهوری اسلامی با تفسیر «استصوابی» از مفهوم « نظارت» تأیید صلاحیت کاندیداها و از الف تا یای انتخابات را نیز بر عهده گرفته است. اما اگر همه امور طبق روال باشد دلیلی برای ترس وجود دارد؟

رییس مجلس البته طعنه زده اما در هر شوخی یک نیمه جدی وجود دارد. به زبان ساده اگر نماینده بترسد چگونه می‌تواند نمایندگی کند؟

از دیرباز تا کنون البته یکی از مهم‌ترین ابزارهای کنترل تولید ترس بوده است. دانش‌آموز با ترس از نمره، دانشجو با ترس از مشروط شدن، کارمند با ترس از اخراج، زن با ترس از طلاق، فعال سیاسی با ترس از زندان و مانند اینها. ترس اما همیشه جواب نمی‌دهد و گاهی به ضد خود بدل می‌شود و مدام نمی‌توان ترس را تولید و بازتولید کرد. واقعا اگر نماینده مجلس نگران تأیید صلاحیت خود در دوره بعدی باشد، چگونه می‌توان انتظار داشت به وظایف خود عمل کند؟ جا دارد خود شورای نگهبان توضیح دهد و رفع ابهام کند.

با این همه اشاره هوشمندانه رییس مجلس می‌تواند باب تازه‌ای بگشاید و از این منظر قابل توجه است؛ چرا که قوه مقننه در ایران دو رکن دارد: مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان قانون اساسی و دلیلی ندارد که نماینده‌ای که مطابق قانون اساسی انتخاب شده و قرار است بر پایه قانون اساسی قوانین عادی را تصویب می‌کند، از شورای نگهبان قانون اساسی بترسد. کمااین‌که شورای نگهبان هم در اعمال و اعلام نظر خود نباید بترسد و شرع و قانون اساسی را باید معیار قرار دهد و نهایت این است که مصوبه‌ای را مغایر می‌شناسد و به مجمع تشخیص مصلحت می‌رود تا از منظر مصلحت ارزیابی شود. درباره تعیین صلاحیت‌ها هم مراجع مربوطه نظر می‌دهند و وقتی مستند به آنها و قابل پیگیری باشد آنجا هم دلیلی برای ترس وجود ندارد.

این ترس یا واقعی است یا ذهنی. اگر واقعی است زیبنده قوه مقننه نیست و اگر ذهنی است و واقعی نیست ترس‌زدایی ضرورت دارد.

با ترس نه می‌توان با فساد مقابله کرد نه می‌توان نظارت را به تمامی اعمال کرد. این ترس چه واقعی و چه ذهنی زیبنده مردمانی نیست که دین را نیز با عرفان و عشق آمیخته‌اند و خدا را نه از سر ترس که چون محبوب می‌پرستند.»