به گزارش ایسنا، به نقل از پایگاه هیل، باراک اوباما رئیس جمهور سابق آمریکا اظهار کرد، اگر زنان همه کشورهای دنیا را اداره کنند، جهان استانداردهای زندگی و  نتایج بهتری را شاهد خواهد بود.

او خاطر نشان کرد، زنان بی نقص نیستند، اما "مسلما بهتر از مردان هستند".

او ادامه داد، اکثر مشکلات دنیا ناشی از قبضه شدن مناصب قدرت در جهان توسط افراد پیری است که عمدتا مرد هستند.

اوباما در سخنرانی در مراسمی در سنگاپور اظهار کرد، زمانی که رئیس جمهور بوده به این فکر می‌کرده که جهان تحت رهبری زنان چطور به نظر می‌رسد.

وی افزود: من میخواهم شما زنان بدانید هر چند که بی نقص نیستید اما قطع مسلم می‌توانم بگویم که شما بهتر از ما مردان هستید.

او ادامه داد: من کاملا مطمئن هستم اگر هر کشوری روی زمین تنها برای دو سال توسط زنان رهبری شود، شما تقریبا در تمامی زمینه ها اعم از استاندارهای زندگی و نتایج، شاهد یک ارتقاء چشمگیر خواهید بود.

اوباما در ادامه درباره این که آیا به بازگشت دوباره به رهبری سیاسی در آمریکا فکر می‌کند گفت: من معتقدم که رهبران سیاسی باید با رسیدن زمانش از قدرت کنار بروند.

او تاکید کرد: این مهم است که رهبران سیاسی به خودشان یادآوری کنند که صرفا به خاطر انجام یک وظیفه در آن سمت منصوب شده‌اند نه اینکه مادام‌العمر آن را به اشغال خود در بیاورند. شما در آن سمت قرار نگرفته‌اید تا حس مهم بودن خودتان و قدرتتان را حفظ کنید.

من در دوره‌ی آموزش‌های مغز و اعصاب، صدها اسکن را دیده بودم و دنبال دکترها افتاده بودم که ببینم آیا امیدی به عمل هست؟ بارها در جدول مربوطه نوشته بودم «متاستاز گسترده‌ی بیماری – عمل تأثیری ندارد» و رفته بودم. اما این اسکن فرق داشت: این مال خودم بود.

با بیماران بی‌شمار و بستگانشان نشسته‌ام که درباره‌ی پیش‌بینی بیماری‌های سخت صحبت کنم؛ این یکی از مهم‌ترین کارهای پزشکان است. وقتی بیمار نودوچهارساله باشد و در آخرین مرحله‌ی زوال عقل و خونریزی مغزی شدیدی داشته باشد این کار آسان‌تر است! برای آدم‌های جوانی مثل خودم - من سی‌وشش‌ساله‌ام - برای بیان تشخیص سرطان واژگان زیادی وجود ندارد. جمله‌ی‌ معمول من شامل این است: «مثل دوی ماراتونه نه دوی سرعت؛ به کارای روزانت برس» و «مریضی میتونه توی یه خونواده جدایی بندازه یا دور هم جمعشون کنه؛ از نیازای هم باخبرشون کنه تا بیشتر از هم حمایت کنن».

من چند قانون مبنایی را یاد گرفته‌ام: صداقت درباره‌ی پیش‌بینی بیماری اما همیشه جایی برای امید گذاشتن. سربسته گفتن اما دقیق بودن: «چند روز تا چند هفته»، «چند هفته تا چند ماه»، «چند ماه تا چند سال»، «چند سال تا یک دهه و بیشتر». ما هرگز آمار دقیقی ذکر نمی‌کنیم و با فرض اینکه بیماران معمولاً درک درستی از آمار ندارند، معمولاً توصیه می‌کنیم که برای پیداکردن «عدد بقا» در گوگل جست‌وجو نکنند.

مردم نسبت به شنیدن اینکه «روش الف ۷۰ درصد احتمال زنده‌ماندن دارد» و «روش ب ۳۰ درصد احتمال مرگ دارد» واکنش متفاوتی نشان می‌دهند. با این طرز جمله‌بندی مردم روش الف را ترجیح می‌دهند؛ گرچه اعداد همان است.

وقتی دوستِ نزدیکِ گروهی که آمارشناسان خبره‌ای بودند به سرطان لوزالمعده مبتلا شده بود، من مشاور پزشکی آنها شدم. من همچنان تلاش می‌کردم با گفتن اینکه منحنی‌های بقای پنج‌ساله دست‌کم پنج سال است که از رده خارج شده‌اند، آنها را از توجه به آمار منصرف کنم. به نوعی احساس می‌کردم اعدادِ صرفْ خشک‌وخالی‌اند یا دست‌کم تجربه‌ی روزمره‌ی یک پزشک با بیماری در پس آن لازم بود. من این انگیزه را اغلب حس می‌کردم: میزانی از امید را نگه‌دار.

منحنی‌های بقا که منحنی‌های کپلان-مه‌یر نامیده می‌شوند، یکی از روش‌هایی است که ما در درمان سرطان با ترسیم تعداد بیمارانی که در طول یک دوره‌ی زمانی زنده می‌مانند، فرایند را اندازه می‌گیریم. برای برخی بیماری‌ها خط نمودار مثل هواپیمایی است که به آرامی شروع به پایین آمدن می‌کند، برای برخی دیگر مثل سقوط آزاد یک بمب‌افکن.

پزشکان درباره‌ی این منحنی‌ها، شکلشان و معنایی که دارند بسیار اندیشیده‌اند. برای مثال در تحقیقات سرطان مغز درحالی که عدد میانگین مدت بقای بیماران تغییر زیادی نداشت، دامنه‌ی فزاینده‌ای در منحنی وجود داشت که نشان می‌داد تعدادی از بیماران برای سالیان سال به زندگی ادامه داده‌اند. مشکل اینجاست که نمی‌توانید به شخص بیمار بگویید کجای منحنی قرار دارد. غیرممکن است و حتی بی‌مسئولیتی است که از آنچه واقعاً ممکن است، دقیق‌تر بگویید.

ممکن است بعضی‌ها فکر کنند پس وقتی آنکولوژیست (متخصص سرطان) کنارم نشست که مرا ببیند، آن لحظه من به اطلاعاتی درباره‌ی آمار بقا نیازی نداشتم. اما حالا که از مرز «پزشک» به «بیمار» گذر کرده‌ام، من هم تمنای همان اعدادی را دارم که بقیه‌ی بیماران دارند. امیدوار بودم که خانم دکتر مرا به عنوان کسی ببیند که هم آمار می‌فهمد و هم واقعیت‌های پزشکیِ بیماری را؛ امیدوار بودم که مطمئناً پیش‌بینی سرراستی به من خواهد داد. می‌توانستم تحملش کنم. اما او صاف و پوست‌کنده این توقع را رد کرد: «نه؛ غیرممکن است». او خیلی خوب می‌دانست که من می‌توانستم همه‌ی تحقیقات درباره‌ی این موضوع را بررسی کنم – کاری که کرده بودم. اما سرطان ریه در تخصص من نبود و در مقابل، او یک متخصص جهانی بود. در هر قرار ملاقات نبردی بین ما در می‌گرفت و او از اضافه‌کردن هرگونه عددی پرهیز می‌کرد.

حالا به جای تعجب از اینکه چرا بعضی از بیماران به پرسیدن سؤالات آماری اصرار دارند، از این متعجب شدم که چرا پزشکان در حالی که دانش و تجربه‌ی فراوانی دارند مبهم حرف می‌زنند. اولش وقتی سی‌تی اسکن خودم را دیدم فهمیدم که تنها چند ماه برای زندگی کردن دارم. نتیجه‌ی اسکن، بد به نظر می‌رسید. حدود ۱۴ کیلو وزن کم کردم، کمردرد زجرآوری در بدنم گسترش پیدا می‌کرد و هر روز بیشتر احساس خستگی می‌کردم. آزمایش‌هایم سطح پروتئین بشدت پایین و شمارش پایین سلول‌های خون ملازم با آن، نشان می‌داد که بدنم در تلاش برای محافظت از خود ناکام بوده است.

چند ماهی ظنین بودم که سرطان داشته باشم. بیماران جوان زیادی را با سرطان دیده بودم. بنابراین جا نخوردم. در حقیقت تسکین مشخصی وجود داشت و قدم بعدی روشن بود: آمادگی برای مرگ. گریه‌کردن. اینکه به همسرم بگویم دوباره ازدواج کند، دوباره پول رهن خانه جور کند. نوشتن نامه‌های نانوشته به دوستان عزیز. بله، کارهای زیادی در زندگی بود که می‌خواستم بکنم اما گاهی چنین می‌شود؛ وقتی کار روزانه‌ی شما شامل درمان ضربه‌ی مغزی و سرطان مغز است، هیچ‌چیز نمی‌تواند بدیهی‌تر از این باشد.

اما در اولین ملاقاتم با آنکولوژیست، او به این اشاره کرد که من روزی سر کارم برمی‌گردم. من یک روح نبودم؟ نه. اما در این صورت چقدر فرصت داشتم؟ سکوت.

البته خانم دکتر نتوانست جلوی خواندن مشتاقانه‌ی مرا بگیرد. با بررسی دقیق پژوهش‌ها، به تلاشم برای پیداکردن یکی که به من بگوید موعدم کی سر می‌رسد ادامه دادم. پژوهش‌های عمومی بسیاری می‌گفتند که بین ۷۰ تا ۸۰ درصد بیماران سرطان ریه، ظرف دو سال می‌میرند. آنها جای امید زیادی نمی‌گذاشتند. اما از طرفی بیشتر آن بیماران مسن و سیگاری‌های شدید بودند. پس پژوهش مربوط به جراحان مغز و اعصاب سی‌وشش‌ساله‌ی غیرسیگاری کجا بود؟ ممکن بود جوانی و سلامتی من تأثیری داشته باشد؟ یا شاید بیماری من خیلی دیر کشف شده بود و گسترش یافته بود و تا جایی رفته بودم که از آن سیگاری‌های شصت‌وپنج‌ساله بدتر شده بودم!

بسیاری از دوستان و اعضای خانواده‌ام حکایت‌هایی فراهم کرده ‌بودند از این قبیل که دوستِ مادر دوستِ دوستم یا همبازیِ تنیسِ پسرِ آرایشگرِ دایی‌ام هم همین نوع از سرطان ریه را داشته و برای ۱۰ سال زندگی کرده است. اولش اگر همه‌ی داستان‌هایی که به شخصی مشابه اشاره می‌کرد، از طریق یک حکایت شش مرحله‌ای به او مرتبط می‌شد تعجب می‌کردم. من این حرف‌ها را به عنوان افکاری حسرت‌بار و اوهامی بی‌پایه نادیده می‌گرفتم. آخرش ولی از شکاف واقع‌گرایی مطالعاتم از آن داستان‌ها بقدر کافی نشت کرد.

و بعد به لطف قرصی که یک جهش ژنتیکی خاص وابسته به سرطان من را هدف گرفته بود سلامتی‌ام رو به بهبود رفت. شروع به راه‌رفتن بدون عصا کردم و گفتن حرف‌هایی مثل «خب، به نظر نمی‌رسد آنقدر خوش‌شانس باشم که برای یک دهه زنده بمانم، اما ممکن است». قطره‌ای کوچک از امید.

با این حال قطعیت مرگ آسان‌تر از این زندگی نامطمئن بود. آیا آنان که در برزخ بودند، ترجیح نمی‌دادند به جهنم بروند و راحت شوند؟ قرار بود خودم برای مراسم تدفین برنامه‌ریزی کنم؟ خودم را وقف همسرم، والدینم برادرانم، دوستانم و قوم‌وخویش محبوبم کنم؟ کتابی را بنویسم که همیشه دوست داشتم بنویسم؟ یا قرار بود برگردم و درباره‌ی پیشنهادهای کاری چندساله‌ام مذاکره کنم؟

راه پیشِ رو بدیهی به نظر می‌رسید اگر فقط می‌دانستم چند ماه یا چند سال برایم باقی مانده است. به من بگو سه ماه، همه‌ی آن را با خانواده‌ام سپری می‌کنم. بگو یک سال، برای آن هم نقشه‌ای دارم (آن کتاب را می‌نویسم). ۱۰ سال به من وقت بده، به معالجه‌ی بیماران برمی‌گردم. این حقیقت بی‌روح که شما هربار فقط یک روز زندگی می‌کنید - و نمی‌دانید فردایی هست یا نه - کمکی نمی‌کند: من با آن یک روز باید چه کنم؟ آنکولوژیستم فقط خواهد گفت: «نمی‌توانم زمان معینی به تو بگویم؛ باید ببینی چه چیزی برایت اهمیت بیشتری دارد».

کم‌کم پی بردم که روبه‌رو شدن با فناپذیری‌ام بنوعی همزمان همه‌چیز را تغییر داده و هیچ‌چیز را تغییر نداده است. قبل از تشخیص سرطانم می‌دانستم که روزی می‌میرم، اما نمی‌دانستم کِی. بعد از تشخیص، می‌دانستم که روزی می‌میرم، اما نمی‌دانستم کِی! اما حالا قطعاً می‌دانم مشکل واقعاً مشکلی علمی نبود. حقیقت مرگ آشفته‌کننده است و در عین حال  راه دیگری برای زندگی وجود ندارد.

دلیل اینکه پزشکان پیش‌بینی دقیقی به بیماران نمی‌دهند فقط این نیست که نمی‌توانند. مطمئناً اگر انتظارات یک بیمار از محدوده‌ی احتمالات فراتر باشد - کسی انتظار دارد ۱۳۰ سال عمر کند یا دیگری فکر می‌کند خال‌های خوش‌خیم پوستش نشانه‌ی مرگی قریب‌الوقوع است - مسئولیت دکترها این است که انتظارات او را به محدوده‌ی احتمالات معقول بیاورند.

اما محدوده‌ی اینکه چه‌چیز معقولانه ممکن است، بسیار وسیع است. بر اساس درمان‌های امروزی، ممکن است من حدود دو سال دیگر بمیرم یا ممکن است ۱۰ سال طولش بدهم. اگر این عدم قطعیت را بر پایه‌ی درمان‌هایی که در دو سه سال آینده در دسترس خواهند بود قرار دهید، این محدوده ممکن است کاملاً دگرگون شود. در مواجهه با فناپذیری، دانش علمی می‌تواند قطعیت اندکی پیش رو بگذارد: بله، شما خواهید مرد. اما یکی قطعیت زیادی می‌خواهد و این در دست نیست.

چیزی که بیماران می‌خواهند دانش علمی‌ای که دکترها پنهان می‌کنند نیست بلکه اصالت وجودی‌ای است که هر کسی باید در خودش پیدا کند. غرق‌شدن در آمار مثل این است که تلاش کنید تشنه‌ای را با آب شور سیراب کنید. هراس روبه‌رو شدن با فناپذیری درمانی در احتمالات ندارد.

لحظه‌ای را که تشویش بی‌پایانم فرو نشست به یاد می‌آورم. هفت واژه از ساموئل بِکِت - نویسنده‌ای که هیچ‌وقت درست‌وحسابی نخوانده بودم - شروع کرد به چرخیدن در سرم و ناگهان انگار دریای صعب‌العبور عدم قطعیت به کناری رفت: «من نمی‌توانم ادامه بدهم. ادامه خواهم داد». با تکرار دوباره و دوباره‌ی این بند، قدمی به پیش برداشتم: «من نمی‌توانم ادامه بدهم. ادامه خواهم داد» و بعد، از برخی جهات، از آن دریا گذشته بودم.

حالا تقریباً هشت ماه از تشخیص سرطانم می‌گذرد. توانایی‌ام تا حد قابل ملاحظه‌ای بازیابی شده است. در طول درمانْ سرطان پس‌روی کرده است. من به تدریج سر کارم برگشته‌ام. غبار از نوشته‌های علمی برمی‌گیرم. بیشتر می‌خوانم. بیشتر می‌بینم. بیشتر حس می‌کنم. هر صبح ساعت پنج‌ونیم وقتی زنگ ساعت خاموش می‌شود و بدن مرده‌ام بیدار می‌شود، همسرم در کنارم آرمیده و دوباره به خودم فکر می‌کنم: «من نمی‌توانم ادامه بدهم» و دقیقه‌ای بعد، در روپوش پزشکی‌ام رو به اتاق عمل می‌روم. زنده: «ادامه خواهم داد».

برگردان از نیویورک‌تایمز

منبع: ایسنا

به گزارش ایسنا به نقل از فوربس، در حال حاضر ۴۰۰ فرد ثروتمند آمریکایی بیش از ۲.۱ تریلیون دلار ثروت در اختیار دارند. از بین این ۴۰۰ نفر ۱۹ نفر برای نخستین بار وارد باشگاه میلیاردرها شده اند که در ادامه با ۱۰ نفر اول آن‌ها آشنا می‌شوید:

۱-جولیا کخ

پس از مرگ دیوید کخ، ۴۲ درصد سهام این غول صنعتی و داروسازی به همسر وی جولیا رسید. این زن که اکنون ساکن شهر نیویورک است ۴۱ میلیارد دلار ثروت به ارث برد و وارد باشگاه ثروتمندان شد.

۲- مک کینزی بزوس

پس از جدایی پر سر و صدا از ثروتمندترین فرد جهان، مک کینزی اکنون با ۳۶.۱ میلیارد دلار ثروت تبدیل به سومین زن ثروتمند آمریکا و چهارمین زن ثروتمند جهان شده است.

۳- تیم سوینی

در حال حاضر بیش از ۲۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان مشتری بازی ویدیوئی ساخته شده توسط وی به نام " فورتنایت" هستند. تیم در حال حاضر ۴.۵ میلیارد دلار ثروت دارد.

۴- مارگو بیرمنگهام

او پس از مرگ همسرش مالک ۴.۲ میلیارد دلار ثروت شد هاست. همسر وی یکی از بزرگ ترین مالکان مسکن در امریکا بود.

۵- نیل بلو

او در حال حاضر مدیرعامل شرکت نظامی " جنرال اتومیکس" است که بیشتر بر روی ساخت تجهیزات پهپادی ارتش آمریکا فعالیت دارد. ثروت وی ۴.۱ میلیارد دلار برآورد می شود.

۵- یانیک مک نیر

او پس از مرگ همسرش ۴ میلیارد دلار ثروت به ارث برده است. عمده فعالیت مک نیرها در حوزه تولید نوشیدنی‌های انرژی زا بوده است.

۶- آنتونی وود

مدیر عامل و بنیان گذار استارت اپ " روکو" که ۳.۹ میلیارد دلار ثروت در اختیار دارد.

۷- جی چادری

او بنیان‌گذار شرکت کامپیوتری زد اسکالر است که در حالحاضر ۳.۶ میلیارد دلار ثروت دارد.

۸- هربرت وانهایم

او برای شش دهه در حوزه املاک لوکس ایالت فلوریدا فعالیت داشته و ثروت وی ۳.۱ میلیارد دلار برآورد شده است.

۹- اورلاندو براوو

او یک معامله گر سهام در بورس وال استریت است که کار خود را در سال ۱۹۹۸ شروع کرد و اکنون ۳ میلیارد دلار ثروت در اختیار دارد.

۱۰- ویلیام لاودر

او مدیر عامل یک شرکت تولید کننده محصولات آرایشی و بهداشتی است و ثروت وی امسال به ۲.۸ میلیارد دلار رسید.

به گزارش ایسنا، تیم ملی فوتبال ایران روز پنجشنبه موفق شد کامبوج را با 14 گل شکست دهد. در این بازی تماشاگران زن ایرانی نیز حاضر بودند.

جیانی اینفانتینو رییس فیفا در بیانیه‌ای یادآور شد: برای اولین بار در 40 سال گذشته این اجازه به زنان ایرانی داده شد تا بازی فوتبال مردان را تماشا کنند. این یک قدم بزرگ و مثبت محسوب می‌شود. چیزی که فیفا و بخصوص زنان و دختران ایرانی مشتاقانه در انتظار آن بودند. شور و شوقی که امروز این تماشاگران نشان دادند بیش از پیش ما را تشویق کرد که این راه را ادامه دهیم.

در قسمت دیگر از این بیانیه آمده است: تاریخ به ما یاد می‌دهد که پیشرفت، مرحله به مرحله پیش می‌آید و این تازه آغاز یک راه طولانی است. در نتیجه فیفا اکنون به آینده نگاه می‌کند جایی که تمام زنان و دختران ایرانی به راحتی و در محیط امن فوتبال را تماشا می‌کنند. اکنون دیگر هیچ مانع و بازگشت به عقبی وجود ندارد. می‌خواهم از تلاش‌ها و زحمات فدراسیون فوتبال ایران، کنفدراسیون فوتبال آسیا و مقاماتی که این اتفاق بزرگ را رقم زدند تشکر کنم. فیفا به این تلاش ادامه می‌دهد تا همه هواداران بدون توجه به جنسیت این شانس را داشته باشند تا از تماشای یک مسابقه فوتبال لذت ببرند. همچنین می‌خواهم از زنان و دختران ایرانی که با شجاعت ایستادند و از حق خود دفاع کردند تشکر ویژه کنم. فیفا کاملا از آن‌ها حمایت خواهد کرد و در کنار آن‌ها خواهد ایستاد.

به گزارش ایسنا، شرکت «توماس کوک» از سال ۱۸۴۱ فعالیت خود را در بریتانیا آغاز کرد و هماهنگی هتل و خطوط هواپیمایی را برای  ۱۹ میلیون مسافر از ۱۶ کشور مختلف به عهده داشت.

رسانه‌های خارجی ورشکستگی این شرکت مسافرتی را در پی بدهی ۱.۷ میلیارد پوند اعلام کرده‌اند.

مشکلات مالی «توماس کوک» از یک سال پیش آغاز شد و سال گذشته با کاهش سهام این شرکت بیش از پیش تشدید شد. ناآرامی‌های ناشی از کودتای سال ۲۰۱۶ ترکیه نیز عاملی بود که یکی از بزرگ‌ترین مقاصد گردشگری این شرکت را با مشکل مواجه کرد. موج گرمای شدید اروپا از دیگر عواملی بود که به کاهش بیشتر سفرهای گردشگران اروپایی منجر شد.

قرار بود با اهدای کمک مالی ۹۰۰ میلیون پوندی از سوی شرکت بین‌المللی «فوسون»، بحران اقتصادی «توماس کوک» پایان یابد اما با گذشت زمان، بدهی این شرکت مسافربری به ۲.۱ میلیون دلار رسید؛ این یعنی توماس کوک به ۲۰۰ میلیون پوند دیگر برای نجات از بحران ورشکستگی نیاز داشت.

در این بین برخی از کارشناسان «برگزیت» ‌ را عامل اصلی ورشکستگی «توماس کوک» دانستند، اما «مت هنکاک» ‌ـ وزیر بهداشت بریتانیا ـ در اظهارنظری رسمی در این‌باره، هرگونه ارتباط ورشکستگی این شرکت با خارج شدن بریتانیا از اتحادیه اروپا را رد کرد.

با اعلام ورشکستگی و متوقف شدن فعالیت شرکت «توماس کوک»، حدود ۶۰۰ هزار مسافر این شرکت که شامل ۱۵۰ هزار مسافر بریتانیایی می‌شوند، برای بازگشت از سفر با مشکل مواجه شده‌اند، هرچند دولت بریتانیا مسئولیت بازگرداندن مسافران بریتانیایی این شرکت را در دو هفته آینده به عهده گرفته است.

به گزارش ایسنا و به نقل از یودبلیونیوز، در این رتبه‌بندی که از سال ۲۰۰۹ تاکنون منتشر می‌شود، دانشگاه‌ها در ۵۴ رشته رتبه‌بندی شده‌اند.

 در مجموع بیش از ۴ هزار دانشگاه رتبه‌بندی شدند که اولین‌های هر رشته منتشر شدند.

دانشگاه‌های آمریکا برترین جایگاه را کسب کردند و در مجموع در ۳۵ رشته جایگاه نخست را از آن خود کردند.

دانشگاه‌های چین در ۱۱ رشته اول شدند.

بهترین عملکرد دانشگاهی هم مخصوص دانشگاه هاروارد است که ۱۴ رتبه نخست را از آن خود کرد.

دانشگاه "ام‌آی‌تی" در پنج موضوع اول شد که چهار مورد از آنها مربوط به رشته‌های مهندسی هستند.

دانشگاه‌های دیگری که توانستند در بیش از یک رشته اول شوند، شامل دانشگاه‌های پنسیلوانیا، کلرادو بولدر از آمریکا و دانشگاه صنعتی نانیانگ در سنگاپور هستند.

برترین دانشگاه‌های جهان در ۵۴ رشته تحصیلی در سراسر دنیا به ترتیب زیر است:

علوم طبیعی

ریاضی: دانشگاه پرینستون(آمریکا)

فیزیک: دانشگاه "ام‌آی‌تی"(آمریکا)

شیمی: دانشگاه کالیفرنیا،برکلی (آمریکا)

علوم زمین: دانشگاه کلروادو بولدر(آمریکا)

جغرافیا: دانشگاه آکسفورد (انگلیس)

بوم‌شناسی: دانشگاه مون‌پولیه (فرانسه)

اقیانوس‌شناسی: دانشگاه واشنگتن (آمریکا)

علوم جوی: دانشگاه کلروادو بولدر (آمریکا)

مهندسی

مهندسی مکانیک: دانشگاه کمبریج (انگلیس)

مهندسی برق: دانشگاه "ام‌آی‌تی" (آمریکا)

اتوماسیون و کنترل: دانشگاه ایلی‌نوی در اِربانا-شمپین (آمریکا)

مهندسی مخابرات: دانشگاه چینهوا (چین)

علوم ابزار و فناوری: موسسه فناوری هاربین (چین)

مهندسی زیست پزشکی: دانشگاه هاروارد(آمریکا)

مهندسی کامپیوتر: دانشگاه ام‌آی‌تی (آمریکا)

مهندسی عمران: دانشگاه تانگجی (چین)

مهندسی شیمی: دانشگاه ام‌آی‌تی (آمریکا)

علوم و مهندسی مواد: دانشگاه ام‌آی‌تی (آمریکا)

علوم و مهندسی فناوری نانو: دانشگاه صنعتی نانیانگ (سنگاپور)

علوم و مهندسی انرژی: دانشگاه صنعتی نانیانگ (سنگاپور)

علوم و مهندسی محیط زیست: دانشگاه استنفورد (آمریکا)

منابع آب: دانشگاه آریزونا (آمریکا)

مهندسی علوم فناوری غذا: دانشگاه جایگنان (چین)

زیست‌فناوری: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

مهندسی هوافضا: دانشگاه بیهانگ (چین)

مهندسی علوم دریایی: دانشگاه شانگهای جایوتانگ (چین)

علوم و فناوری حمل و نقل: دانشگاه پکن (چین)

سنجش از راه دور: دانشگاه ووهان (چین)

مهندسی معدن: دانشگاه مرکزی جنوبی (چین)

مهندسی متالوژی: دانشگاه پکن (چین)

علوم زیستی

بیولوژی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

علوم بیولوژی انسانی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

علوم کشاورزی: دانشگاه واخِنینگِن (هلند)

علوم دامپزشکی: دانشگاه  گِنت (بلژیک)

علوم پزشکی

پزشکی بالینی: دانشگاه کالیفرنیا (آمریکا)

بهداشت عمومی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

دندانپزشکی و علوم دهان: دانشگاه میشیگان (آمریکا)

پرستاری: دانشگاه پنسیلوانیا (آمریکا)

علوم پزشکی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

داروسازی و علوم دارویی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

علوم اجتماعی

اقتصاد: دانشگاه شیکاگو (آمریکا)

آمار: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

حقوق: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

جامعه‌شناسی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

علوم سیاسی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

آموزش: دانشگاه ایالتی میشیگان (آمریکا)

ارتباطات: دانشگاه آمستردام (هلند)

روانشناسی: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

مدیریت کسب‌وکار: دانشگاه پنسیلوانیا (آمریکا)

مدیریت مالی: دانشگاه نیویورک (آمریکا)

مدیریت: دانشگاه هاروارد (آمریکا)

مدیریت عمومی: دانشگاه ایندیانا بلومینگتون (آمریکا)

هتل‌داری و مدیریت گردشگری: دانشگاه پلی‌تکنیک هنگ‌کنگ (چین)

علوم اطلاعات و کتابخانه: دانشگاه هاروارد (آمریکا)