حیفم آمد این چند کلمه را درباره روز خبرنگار، به رغم گذشت چند روز از آن، ننویسم، چرا که این روز، امروزه دیگر به سنبل اعتراض و احقاق حقوق خبرنگاران کشور ما تبدیل شده است. سیل انتقادات از شرایط کاری خبرنگاران در مقالات، یادداشت ها، گزارش ها و خبرهای مربوط به روز خبرنگار در رسانه ها موید این ادعاست.
یادم می آید سال های اول برگزاری آیین های بزرگداشت مقام خبرنگار (سال های 78تا 80)همه صحبت ها از مقام شامخ شهید صارمی و ددمنشی قاتلان او یعنی طالبان بود و اینکه خبرنگاران باید راه و سیره آن شهید را سرلوحه اعمال خود قرار دهند.
اما به تدریج 17مرداد هرسال به فرصتی برای بیان خواسته ها و مطالبات خبرنگاران تبدیل شد و نویسندگان مقالات، گزارش ها و خبرهای مربوط به این روز تا آنجا که مقدور بود از مسئولان ذیربط انتقاد و از اینکه توجهی به حقوق خبرنگاران نمی شد، گلایه می کردند.
این مسئولان نیز چون وارث مشکلات ساختاری حرفه خبرنگاری بودند و قادر به حل آنها نبودند، مناسب ترین چاره را پاک کردن صورت مساله دانستند و موضوع هدیه مادی را به خبرنگاران در روز خبرنگار برجسته کردند، بطوری که چند ماه مانده به 17مرداد، نوع، میزان و نحوه پرداخت این هدیه به یکی از پرطرفدارترین موضوعات در بین خبرنگاران تبدیل شد.
این رویه نیز در چند سال اخیر توسط معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان متولی اصلی توسعه مطبوعات کشور تا حدی تغییر کرده و حمایت های سنتی این وزارتخانه از مطبوعات و خبرنگاران به حمایت های ساختاری هدفمند تبدیل شده و در نتیجه دیگر در آیین های بزرگداشت روز خبرنگار، طرح مباحث سابق چندان محلی از اعراب ندارد.
اما چیزی که در همه این دوران ها، خبرنگاران، مدیران رسانه ها، تشکل های مطبوعاتی و برخی از دولت ها و نهادهای حکومتی متفق القول بودند این بود که :
*خبرنگاری شغلی متعالی و ارزشمند، اما سخت و خطرناک است.
*با توجه به نقش و اهمیت خبر، درآمد خبرنگاران متناسب با زحمات آنها نیست.
*خبرنگاران نیاز به آموزش دارند تا کیفیت محصولات خبری آنها ارتقاء پیدا کند.
*دولت باید از مطبوعات و خبرنگاران حمایت مادی و معنوی کند.
*با توجه به ماهیت شغل خبرنگاری، شکایت از خبرنگاران باید در دادگاه های تخصصی رسیدگی شود.
*خبرنگاران برای تهیه خبر باید از امکانات و تسهیلات ویژه در صحنه ها، عرصه ها و آماکن عمومی برخوردار شوند.
*خبرنگاران و روزنامه نگاران مانند پزشکان و مهندسان باید نظام صنفی ویژه خود را داشته باشند تا هرکس بدون داشتن تجربه، تخصص و ویژگی های لازم وارد عرصه کار خبر نشود، بلکه شرایط سخت و موانع بزرگ را برای ورود به این عرصه از سر بگذراند تا بتواند عضو جامعه خبرنگاران شود.
حال بعد از گذشت حدود دو دهه اززمان شهادت خبرنگاری که با خون خود روزی را در تاریخ این کشور به نام خبرنگار ثبت کرد ( جه بسا اگر این اتفاق برای شهید صارمی نمی افتاد، تعیین و بزرگداشت روز خبرنگارهم، این گونه که همه ساله شاهد هستیم، شکل نمی گرفت) کدامیک از موارد مذکور به واقعیت پیوسته و چه تغییری در شرایط کاری و شغلی خبرنگاران کشورمان صورت گرفته است؟
پاسخ این سئوال بسیار کوتاه، روشن، ساده و البته تاسف آور است:
وقتی همه ساله فهرست مشکلات و مطالبات خبرنگاران در روز خبرنگار از زبان و قلم آنها تکرار و تکرار می شود، یعنی اینکه تغییری که به تقویت و توسعه فعالیت های آنها منجر شده باشد، در طول این دو دهه انجام نشده است! به همین سادگی!
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.