با تحویل سال 97 به رسم همه سال های گذشته که سالی پراز شادی، سلامتی، موفقیت و ..........برای دیگران آرزو می کردم، نمی دانم امسال خیلی دستم به قلم نمی رود تا این آرزو را برای چند دهمین بار تکرار کنم.
گرچه هیچوقت در عمر بیش از پنج دهه ام آدم بدبین، مایوس و پیش گویی نبوده و امید را همیشه سرلوحه زندگی فردی و اجتماعی خود قرار داده و دیگران را هم به این رویه تشویق و ترغیب می کردم، ولی نمی دانم امسال چرا چراغ امید در دلم کم سو و کورسو شده است!
حقیقتش سال های سال به امید داشتن سالی بهتر، هر سال نو را شروع می کردم، گرچه در سال های اخیر به قول معروف ته دلم به این امید چندان اعتقادی نداشتم ولی چون نمی خواستم مخاطبین من چه در فضای واقعی و چه در فضای مجازی، حتی یک نفر هم، با کلام و نوشته من امیدش را از دست بدهد، همیشه از امید می گفتم و از امید می نوشتم.
امسال در پایان سال در برزخی بزرگ دست و پا می زنم، سال 96برایم گرچه با امید شروع شد و برای تحقق آن نه تنها خودم تلاش کردم، بلکه از دیگران نیز با هر زبان و با هر وسیله خواستم که تلاش کنند تا مثلا مقدرات ما توسط نه جناح اقتدارگرا که توسط جناح اعتدال گرا رقم بخورد، اما حوادث، موضع گیری ها و صف بندی های بعد از انتخابات ریاست جمهوری 96، آب پاکی را روی دستم ریخت!
طبیعی بود که این اتفاق نه برای من نوعی، بلکه برای میلیون ها ایرانی امیدوار و دلسوز که چیزی جز عزت و سربلندی برای کشور و ملت نمی خواستند، اتفاق ناخوشایندی بود، چرا که در روز روشن و در مقابل چشم میلیون ها ایرانی که برای آزادی، پیشرفت و رفاه نسبی رای داده بودند، ناگهان ورق برگشت و همه قول و قرارها فراموش شد! بطوری که همه همدیگر را نگاه می کردند و می گفتند: "چی می خواستیم! چییییییی شد!"
سال 96با این اتفاق، شروع خوبی نداشت، انگار ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کار شدند تا این سال را برای ما به سالی متفاوت از همه سال های گذشته تبدیل کنند.
از یک طرف جناحی که با اراده اکثریت مردم در این انتخابات شکست خورد با تمام قوا برای اثبات اشتباه این مردم وارد میدان شد و با بسیج همه جانبه امکانات پیدا و پنهان خود، عرصه را در همه زمینه ها برای مردم تنگ کرد.
از طرف دیگر جناح پیروز نیز که اکثریت رای مردم نجیب را با خوش اقبالی نصیب خود کرده بود، بجای اینکه به این قدرت لایزال مردمی تکیه کند به لابی گری با کانون های قدرت روی آورد به این امید که برای اینده خود کلاهی از این نمد نصیبش شود.
سایه سنگین روی کار آمدن یک رییس جمهوری متفاوت از همه روسای جمهوری تاریخ ایالات متحده آمریکا در اواخر سال 2016که مصادف با ماه های اخر دولت یازدهم بود، روند اتفاقات سال 96 را نیز در ایران به شدت تحت تاثیر قرار داد.
در سال 96 توافق هسته ای موسوم به برجام بین ایران و شش قدرت جهانی هم به نقطه ثقل بازی های سیاسی داخلی از یک طرف و رقابت های جهانی از طرف دیگر تبدیل شد، بدون اینکه معلوم شود منافع ملت ایران در کجای این بازی ها و رقابت ها قرار دارد!
اضافه کنید به این اتفاقات، درگیری مستقیم و غیرمستقیم کشور با ناارامی های کشورهای منطقه که نقطه عطف این ناارامی ها ظهور و سقوط فرقه ای به نام داعش بود و معلوم نشد که جریان ظهور و سقوط این فرقه که در سال 96 تا درون مجلس شورای اسلامی نیز نفوذ کرد از چه قرار بوده است.
در سال 96 در کوران این فعل و انفعالات سیاسی و در فقدان یک مدیریت واحد کارآمد، معضلات اقتصادی و اجتماعی حاصل از سوء مدیریت در بخش های مختلف جامعه، فارغ ازشعارها، آرزوها و گزارش های رسمی در تاروپود جامعه متبلور شد و به رغم هشدارهای کارشناسان دلسوز نسبت به عواقب و تبعات روند حاکم و انعکاس این معضلات در فضای مجازی، مسئولان ذیربط از پذیرفتن واقعیات شانه خالی کردند.
افزایش لجام گسیخته قیمت ها، افزایش نرخ رشد بیکاری مخصوصا در میان فارغ التحصیلان دانشگاه ها، تعطیلی بسیاری از واحدهای تولیدی و به میدان آمدن کارگران بیکار شده این واحدها، ورشستگی موسسات و صندوق های مالی آلوده در فسادهای گسترده و تظاهرات بی امان مالباختگان این موسسات، تشدید مناقشات لفظی و قلمی تریبون های متعلق به جناح های رقیب بر سر موضوعات فرهنگی مانند حجاب، حضور زنان در ورزشگاه ها و موضوعاتی از این قبیل بخشی از معضلات همیشگی جامعه ما است که در سال 96 به نقطه اوج خود رسید و در اشکالی مانند گسترش اعتیاد، فحشا، تکدی گری، خشونت، خیانت، طلاق، سرقت، جنایت و ده ها موارد دیگر نمایان شد.
بدون تردید اعتراضات گسترده اقشار مختلف بخصوص اقشار فرودست جامعه در افزون بر 100شهرستان کشور در دی ماه سال 96اتفاقی نادر در این سال بود که همه را شوکه کرد، چه کسانی که در همه این سال ها همه چیز را سفید سفید می دیدند و با تمسک به انحصار رسانه ها و تریبون ها هرگونه نارضایتی و ناهنجاری را بی اهمیت و ساخته و پرداخته دشمنان داخلی و خارجی قلمداد می کردند و چه آنهایی که گرچه نگاهشان خاکستری بود ولی هرگونه اعتراض را در این سال های دراز موجب سوءاستفاده دشمن و رنجش جناح رقیب و تشدید فشارها از جانب آن می پنداشتند و همه را به صبر و مدارا دعوت و زمینه را برای تداوم نگاه اول فراهم می ساختند.
بعد از این اعتراضات که به دستگیری جمع کثیری از معترضین منجر شد، حوادث بعدی مرتبط با آنها تحت عنوان خودکشی در زندان به یک چالش جدی تبدیل شد و با دستگیری جمعی از فعالان محیط زیست به اتهام جاسوسی این چالش درباره یکی از این فعالان نیز تکرار شد.
دستگیری، محاکمه و زندانی شدن معاون رییس جمهوری پیشین و دستگیری رییس دفتر و نزدیک ترین یارغار این رییس جمهوری و اعتراضات و نامه نگاری های بی سابقه این رییس جمهوری در خصوص وضعیت کشور و برگزاری جلسات استیضاح سه وزیر کابینه دولت دوازدهم در مجلس و ابقا آنها در وزارتخانه های متبوع شان نیز از جمله آخرین اتفاقات سال 96 بود.
نگاهی به این اتفاقات در سال 96 نشان می دهد که چشم انداز اتفاقات در سال 97 چندان تفاوتی با سال های گذشته بخصوص 96نباید داشته باشد، چرا که ریشه آنها همچنان باقیست و کافیست که یک تلنگر به انها بخورد تا با شدت و حدت بیشتری سر برون بیاورند!
در هر صورت، جدا از همه این اتفاقات، آرزوی بهروزی، تندرستی و سرافرازی برای عزیزان مان نه در زمان تحویل سال بلکه در هر زمان دیگر یک تکلیف و تعهد فردی، اخلاقی و انسانی همه ماست و تک تک هم وطنان و هم نوعان شریف ما همه عزیزان ما هستند و این آرزو شامل همه آنهاست و انشاالله سال 97 سالی سرشار از عشق، محبت، دوستی و صلح برای همگان باشد و همه یک صدا دست به دعا برداریم و برای سال آینده این آرزو را داشته باشیم که هرکس درهر مقامی که است کرامت دیگران را در عمل پاس بدارد! انشاالله!
تاج محمد کاظمی
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.