در سال ۲۰۱۷ «الیسا میلانو» هنرپیشه آمریکایی در صفحه توئیترش از همه زنان دعوت کرد از تجربه آزار جنسی که دیده‌اند با هشتگ (me too) بنویسند. پیش از او هم حدود ۱۳ سال پیش، «تارانو بورک» یک زن سیاه‌پوست کمپینی را با همین اسم راه انداخته بود. بعد از به زبان آوردن آزارهای جنسی زنان توسط مردان مشهور و صاحب نفوذ در آمریکا، جنبش (me too) یا (من هم) که آزار جنسی را افشا می‌کند قدرت گرفت و بسیاری از مردان صاحب نفوذ و قدرت، شغلشان را به دلیل اتهاماتی که به آنها وارد شد از دست دادند و رسوا شدند.

در ادامه با ۱۰ چهره مشهوری که متهم به تعرض و آزار جنسی شده‌اند آشنا می‌شوید.

بیل کلینتون

زمانی که جنبش زنان علیه آزار جنسی مردان پرقدرت همه‌گیر شد، «مونیکا لوینسکی» کارآموز کاخ سفید به زبان آمد و رابطه «بیل کلینتون» با خود را مصداق بارز سوء استفاده از قدرت تلقی کرد. با این وجود بسیاری رابطه لوینسکی با کلینتون را آنچه که در جنبش آزار جنسی تعریف شده بود نمی‌دانستند اما لوینسکی معتقد بود رابطه‌اش با رییس جمهوری وقت آمریکا مصداق سوء استفاده کریه از قدرت بود و همچنین اعلام کرد که به دلیل جنجال‌های خبری و سیاسی مدت‌ها دچار PTSD یا همان «اختلال استرس پس از حادثه» بوده است. گرچه علنی‌شدن رابطه جنیفر فلاورز و پائولا جونز نیز با کلینتون به رسوایی او دامن زد.

رومن پولانسکی

یکی دیگر از شخصیت‌های معروفی که به جرم تجاوز در آمریکا بازداشت شد، «رومن پولانسکی» بود. این کارگردان که برای ساخت فیلم «پیانو» موفق به دریافت جایزه اسکار در سال ۲۰۰۳ شد، اعتراف کرد که با دختری زیر سن قانونی رابطه جنسی برقرار کرده است اما به دلیل سوء استفاده از آزادی موقتی که  پیش از حکم قطعی دادگاه از آن برخوردار شد، به اروپا فرار کرد و چون اجازه ورود به آمریکا را نداشت نتوانست شخصا در مراسم اسکار حاضر شود و جایزه‌اش را دریافت کند. «سامانتا گایمر» دختری که پولانسکی به او تجاوز کرده بود، با انتشار کتابی در سال ۲۰۱۳ ماجرای رخ‌داده را شرح داد.

مایکل جکسون

«مایکل جکسون» خواننده سرشناس آمریکایی که به سلطان پاپ معروف است نیز یکی از چهره‌های مطرحی است که افرادی ادعا کردند در سن کودکی بارها مورد سوء استفاده جنسی او قرار گرفته‌اند. «وید رابسون» و «جیمز سیفچاک» ادعا کردند مایکل جکسون از دوران کودکی بارها آنها را مورد سوءاستفاده جنسی قرار داده است اما خانواده مایکل جکسون اعلام کردند حتی یک قطعه سند هم برای اثبات این ادعاها وجود ندارد. با اینکه دادگاهی در شهر سانتا ماریا در کالیفرنیا و در سال ۲۰۰۴ مایکل جکسون خواننده آمریکایی را رسما به ده مورد آزار کودکان و جرایم مرتبط متهم کرد اما او در واکنش به این اتهامات رسما اعلام بی‌گناهی کرد.

کوین اسپیسی

چندین اتهام آزار جنسی علیه «کوین اسپیسی» بازیگر سرشناس هالیوود نیز مطرح شده است اما تنها موردی که به پرونده کیفری و تشکیل دادگاه کشید مربوطه به  سال ۲۰۱۶ و تعرض جنسی به یک پسر ۱۸ ساله بود. دادگاهی در ایالت ماساچوست آمریکا به این دلیل که شاکی از ارائه شهادت درباره گم‌شدن یک گوشی موبایل خودداری کرد، اتهامات آزار جنسی و ضرب و جرح که علیه این بازیگر مطرح بود را رد و این پرونده را مختومه کرد. به گفته وکلای مدافع اسپیسی، گوشی تلفن همراه می‌توانست بیگناهی این بازیگر را ثابت کند. نت فلیکس، شبکه اینترنتی فیلم و سریال آمریکایی اعلام کرد به دلیل اتهامات آزار جنسی که متوجه کوین اسپیسی است دیگر با او همکاری نمی‌کند.

والری ژیسکار دستن

«والری ژیسکار دستن» رئیس جمهوری پیشین فرانسه نیز در ۹۲ سالگی به آزار جنسی متهم شد و یک روزنامه‌نگار آلمانی به نام «آن کاترین استراک» اعلام کرد که او در جریان یک مصاحبه در سال ۲۰۱۸ میلادی او را مورد آزار جنسی قرار داده است. استراک  شکایت قضایی خودش را به دادستانی پاریس تسلیم و اعلام کرد آنچه که باعث تشویق او برای این اقدام شد، جنبش «من هم» بود که از زنان می‌خواهد آزارهای جنسی علیه خود را افشا کنند. 

هاروی واینستاین

«هاروی واینستاین» غول سینمایی هالیوود یکی دیگر از شخصیت‌های مطرحی است که افراد بسیاری اعلام کردند مورد تجاوز و آزار جنسی از سوی او قرار گرفته‌اند. این تهیه‌کننده در پاسخ به اتهاماتی که به او وارد شد اعلام پشیمانی کرد و گفت: «من به همه زنان احترام می‌گذارم و بابت اتفاقاتی که افتاد پشیمانم. من یک شانس دوم از جامعه‌ام می‌خواهم اما می‌دانم باید برای این موضوع تلاش فراوانی کنم.» او در نهایت در دادگاه فدرال نیویورک به تجاوز جنسی درجه ۳ و جرایم جنسی درجه یک محکوم شد.

چارلی رز

«چارلی رز» مجری مشهور شبکه سی بی اس هم بعد از اتهام ایجاد مزاحمت جنسی اخراج شد. هشت زن در مصاحبه با واشنگتن پست از رفتار نامناسب این مجری صحبت کردند و بعد از این اتفاق او بابت رفتار خود عذرخواهی کرد و گفت: «همه ادعاهای مطرح‌شده درست نیستند». همین جمله، اعتراف تلویحی به درست بودن برخی از آنها تلقی شد.

راجر ایلز

«راجر ایلز» بنیان‌گذار شبکه خبری فاکس‌نیوز آمریکا نیز بعد از مطرح‌شدن اتهامات آزار جنسی توسط چند کارمند زن از ریاست این شبکه استعفا داد. در سال ۲۰۱۶، یکی از مجریان شبکه فاکس نیوز به نام «گرچن کارلسون» که از کارها و پیشنهادهای بیشرمانه مدیرعامل شبکه یعنی راجر ایلز خسته می‌شود، قبل از به پایان رسیدن مهلت قرارداد خود، با وکلایش درباره شکایت از مدیرعامل صحبت می‌کند. بعد از شکایت وی در نیوجرسی، موجی از شکایات و فشارها علیه راجر ایلز به شبکه فاکس نیوز وارد شد. همچنین فیلمی با عنوان «بامب  شل»  درباره این اتفاق ساخته شد. راجر ایلز در سن ۷۷ سالگی درگذشت.

وودی آلن

«وودی آلن» بازیگر و کارگردان آمریکایی هم از سال ۱۹۹۲ مظنون به داشتن روابط جنسی با دخترخوانده‌اش است. «میا فارو» شریک زندگی سابق وودی آلن این اتهام را به او نسبت داد. فارو متوجه شده بود که وودی آلن با دخترخوانده ۱۹ ساله‌اش به نام «سون یی پروین» که از رابطه قبلی‌اش با او بوده، ارتباط جنسی داشته است. بعدها «دیلن فارو» دخترخوانده میا و وودی آلن هم پدرخوانده‌اش را متهم کرد که در کودکی از او سوءاستفاده جنسی کرده است. وودی آلن همواره این اتهامات را رد کرد و پس از جدایی از میا فارو با دخترخوانده‌اش که ۳۵ سال از خودش جوان‌تر بود ازدواج کرد. «گرتا گرویک» ستاره آمریکایی نیز یکی دیگر از افرادی بود که در سال ۲۰۱۸ وودی آلن را به تعرض جنسی متهم کرد.

سپ بلاتر

از بین چهره‌های مطرح در دنیای ورزش نیز «سپ بلاتر» رئیس سابق فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) از سوی «هوپ سولو» دروازه‌بان تیم فوتبال زنان آمریکا به آزار و اذیت جنسی متهم شد. آقای بلاتر که در سال ۱۹۹۸ به عنوان رئیس فدراسیون بین‌المللی فوتبال منصوب شد، در سال ۲۰۱۵ پس از ۱۷ سال به اتهام فساد از این سمت کنار گذاشته شد. سخنگوی آقای بلاتر، اتهامات هوپ سولو را رد کرد و آن را مضحک خواند.  

چرا قربانیان آزار چهره‌ها سکوت می‌کنند؟

بعد از شنیدن تجربیات زنانی که مدعی آزار و اذیت جنسی از سوی افراد صاحب نفوذ، قدرت یا شهرت هستند، این سوال مطرح می‌شود که چرا افراد مشهور و چهره به خودشان اجازه سوءاستفاده می‌دهند و از طرف دیگر، دلیل سکوت قربانیان در این‌باره چیست؟

دکتر علی ناظری - روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی - در پاسخ به این سوالات به ایسنا توضیح می‌دهد: «از بُعد روان‌شناختی، افرادی که به هر دلیلی صاحب قدرت، شهرت، ثروت یا موقعیتی هستند، می‌توانند دیگران را تحت فشار قرار دهند. افراد در موقعیت‌های متفاوتی مثل مشکل روانی یا لغزش اخلاقی از فرصت و امکاناتی که دارند سوء استفاده می‌کنند و تصورشان این است که طرف مقابل تصویری از قدرتمند، ثروتمند و مشهور بودن آنها را پذیرفته است؛ بنابراین احساس می‌کنند می‌توانند آنچه که می‌خواهند علی‌رغم میل فرد مقابل بدست بیاورند. این خواسته‌ها می‌تواند در مدل رفتارهای جنسی مثل تجاوز یا تعرض یا هر نوع حرکت غیراخلاقی دیگری طلب شود تا فرد مقابل به اجبار به آن تن دهد. این در واقع نوعی باج‌گیری محسوب می‌شود. به نظر می‌آید قدرت، ثروت و شهرت، موقعیت سوء استفاده را در طول تاریخ به افراد دارای این ویژگی‌ها داده است و همچنان می‌دهد. وجهه‌ای که برخی افراد به واسطه موقعیت خود توانسته‌اند در جامعه ایجاد کنند، به آنها یک حریم امن می‌دهد تا بپذیرند اگر هم کار غیر اخلاقی انجام دهند، کسی آن را باور نخواهد کرد. به همین دلیل اگر هم دست به سوءاستفاده بزنند، آن را انکار می‌کنند. از طرفی هم اگر قربانی بخواهد صحبت کند با این تصور که اعتراضش به نتیجه نمی‌رسد، کسی حرفش را باور نمی‌کند یا حتی ممکن است به ضرر خودش تمام شود، سکوت می‌کند. البته نباید مسائل فرهنگی را بویژه در جامعه خودمان در این زمینه نادیده بگیریم. در جوامع با فرهنگ‌های متفاوت، همیشه فرهنگ مردسالار وجود داشته است و تصور می‌شود زنان در چنین قضایایی دچار اشکال و اشتباهی شده‌اند و به زبان عامیانه‌تر مردان به سراغ کسی می‌روند که در او نکته‌ای ببینند و زمانی که چنین ذهنیت مردسالارانه‌ای به اشتباه وجود دارد، اجازه اعتراض و پیگیری موضوع را از قربانیان می‌گیرد زیرا آنها احساس می‌کنند باید هزینه معنوی بسیاری پرداخت کنند تا بتوانند موضوع پیش‌آمده را اثبات کنند و در نهایت این‌گونه تصور می‌شود که خود آنها هم در این زمینه نقشی داشته‌اند و به اصطلاح بی‌گناه نبوده‌اند. از طرفی باید در عین اینکه حریم خصوصی افراد مشهور و صاحب نفوذ حفظ می‌شود، جریان آزاد اطلاعات هم وجود داشته باشد تا به افراد قدرتمند به راحتی اجازه انجام هر کاری داده نشود. البته این اتفاقات در همه جوامع حتی در جوامعی که ادعای آزادی بیان و جریان آزاد اطلاعات دارند نیز رخ می‌دهد اما به مراتب می‌تواند محدودتر باشد یا بعد از چند سال درباره آن رویداد افشاگری شود. اما اگر همه این موارد را به صورت تابو، شرم یا ننگ ببینیم و صحبت درباره این موارد را قبیح‌تر از امری که به وجود می‌آید ببینیم، نتیجه آن افزایش خودسانسوری است. طبیعتا امکان سوءاستفاده برای فرد متجاوز در فضای تاریک هم مهیاتر است.»

منبع: ایسنا

به گزارش ایسنا به نقل از بلومبرگ، پس از آن که خوشبینی به عرضه نسخه آمریکایی اپلیکیشن  چینی تیک تاک باعث افزایش تقاضای خرید سهام فیس بوک شد، ارزش ثروت مارک زاکربرگ- بنیان گذار و مدیرعامل این شرکت برای نخستین بار از ۱۰۰ میلیارد دلار عبور کرد. زاکربرگ ۳۶ ساله اکنون در کنار جف بزوس- مدیرعامل آمازون و بیل گیتس- بنیان گذار مایکروسافت، سه فرد در جهان هستند که ثروت آن ها بالای ۱۰۰ میلیارد دلار است.

مارک زاکربرگ که در دانشگاه هاروارد تحصیل کرده، فیس بوک را سال ۲۰۰۴ تاسیس کرده و وعده داده است ۹۹ درصد سهام در اختیار خود را به مرور وقف امور خیریه کند.

در حال حاضر زاکربرگ مالک ۱۳ درصد کل سهام فیس بوک است و با افزایش تمایل مردم به استفاده از پلتفرم های آنلاین در نتیجه شیوع ویروس کرونا، وی نیز به مانند سایر مدیران شرکت های فناوری شاهد رشد سریع در میزان ثروت خود است. از ابتدای امسال تاکنون جف بزوس ۷۵ میلیارد دلار و مارک زاکربرگ ۲۲ میلیارد دلار به ثروت خود افزوده اند. اقبال عمومی به پلتفرم های آنلاین موجب نگرانی برخی سیاستمداران شده است.

کنگره آمریکا ماه گذشته از زاکربرگ، جف بزوس، تیم کوک- مدیرعامل اپل و سوندرای پیچای- مدیرعامل الفابت دعوت کرده بود در ساختمان آن حضور یافته و توضیحاتی را در خصوص نفوذ و کنترل خود بر زندگی شخصی مردم ارائه کنند. پنج شرکت بزرگ آمریکایی که ارزش بازار آن ها در مقایسه با سال ۲۰۱۸ تقریبا دو برابر شده است، در مجموع حدود ۳۰ درصد کل تولید ناخالص داخلی آمریکا را در اختیار دارند.

برنی سندرز- سناتور ایالت ورمونت در حال طرح لایحه ای با هدف افزایش مالیات بر درآمد افراد بسیار ثروتمند آمریکا است که به موجب آن این افراد باید ۶۰ درصد ثروتی را که از تاریخ هجدهم مارس امسال به دست آورده اند، به عنوان مالیات به دولت پرداخت کنند.

به گزارش ایسنا، محمود سریع‌القلم - استاد دانشگاه - در ادامه یادداشتی که در کانال تلگرامی خود منتشر کرده است، نوشت: اگر بایدن در نوامبر، رئیس جمهور آمریکا شود، از واژه‌ها، ادبیات، روش‌ها و رهیافت‌های متفاوتی نسبت به مسائل سیاست خارجی استفاده خواهد کرد ولی محتوای سیاست­گذاری‌ها عمدتاً ادامۀ منطق فعلی خواهد بود. همچنان که در جنگِ سردِ ایدئولوژیک، تا ۷۰ درصد مسئله اصلی آمریکا، شوروی و کمونیسم بود، در جنگ سرد اقتصادی - سیاسی فعلی، تا ۶۰-۷۰ درصد مسئله بین‌­المللی آمریکا «جلوگیری از شتابِ قدرت مالی، فناوری، تجاری، سیاسی و اقتصادی چین» است. چه در برخورد با شوروی و چه در تقابل با چین، مبنای رهیافتِ آمریکا «جلوگیری از گسترش» (Containment) است. این استراتژی هرچند در دورۀ ترامپ شدت گرفت ولی حتی اگر هیلاری کلینتون در سال ۲۰۱۶ رئیس جمهور آمریکا می‌شد نیز به مرحله اجرا می‌رسید.

پاندمی کووید-۱۹ آمریکایی‌ها را در رهیافتِ بین‌المللی خود مصمم‌تر کرده است به طوری که علائمی دیده می‌شود که فرآیندِ جهانی‌شدن که در وابستگی متقابل اقتصادی چین و آمریکا طی سه دهه اخیر شکل گرفته بود، در حال جدایی موردی (Case by case Decoupling) است. شراکت، همکاری استراتژیک و رقابت بین چین و آمریکا هم‌اکنون در مسیر تقابل و رویارویی در حال شکل‌گیری است و نظام بین‌الملل را در مسیر نوعی دو قطبی جدید و با محاسبه روسیه، با قدری فاصله، به نوعی سه‌ قطبی جدید هدایت کرده است. این تقابل در حدی است که دو کشور برای تخفیفِ شدت‌گیری بیماری کرونا همکاری نکرده‌اند.

به نظر می رسد سال ۲۰۱۹ (مانند ۱۹۵۵ که جنگ سرد آغاز شد) شروع درگیری‌های چین و آمریکا باشد. مدیریتِ چگونگی قدرت یافتن چین، مهم‌ترین موضوع بین‌المللی رؤسای جمهور آمریکا خواهد بود. از آنجا که این رویارویی از حدود و ثغور مشخصی فعلا بر خوردار نیست، نظام بین‌الملل حداقل دریک دهه آینده از بی‌اطمینانی‌ها، بی‌نظمی‌ها و به‌هم‌ریختگی‌های فراوانی اثر خواهد پذیرفت.

آمریکایی‌ها بصورت تدریجی و آرام از ۲۰۰۵ به بعد شکایت‌های خود را از روش و منش چینی‌ها در تجارت، نقش‌آفرینی جهانی و استفاده از فناوری و مقررات بین‌المللی (به خصوص در سازمان تجارت جهانی WTO) مطرح می‌کردند ولی با واکنش‌های دیپلماتیک و به آینده موکول کردن (Procrastination) چینی‌ها رو به رو می‌شدند تا اینکه دولت ترامپ اعتراضاتِ بدنۀ سیاست‌گذاری آمریکا را به استراتژی تقابل با چین تبدیل کرد.

معمولاً تایوان، هنگ­ کنگ و دریای جنوبی چین در راسِ مسائل چین با آمریکا مطرح می‌شوند اما به نظر می‌رسد اصل نزاع طرفین در مازاد سرمایه‌ای (Surplus) است که چین با انحصارِ تجاری خود به دست آورده و آن را به اهرمی برای مدیریتِ روابط اقتصادی پایاپای با حدود ۱۲۰ کشور از یک طرف و افزایش نامحسوسِ قدرتِ نظامی خود از طرف دیگر تبدیل کرده است. هدف آمریکا این است که حجم و نرخ رشد این مازاد را کُند کند.

انضباط حکمرانی و نگاه درازمدت باعث شده تا نیت‌خوانی از چینی‌ها حتی برای چین‌شناسان غربی (Sinologists) راحت نباشد. چینی‌ها معمولا در رابطه با نیات، اهداف درازمدت و قدم‌های آهسته‌آهسته‌ای که برای افق‌های خود برمی‌دارند با دیگران مشورت نمی‌کنند اما در یادگیری از دیگران برای دستیابی به اهداف خود بسیار صبور، هنرمند و مبهمند. چون آمریکایی‌ها برنامۀ درازمدت چین را دقیق نمی‌توانند پیش‌بینی کنند، در میان خود به رهیافت تهاجمی اجماع پیدا کرده‌اند. این اجماع شامل دستگاه دولتی، قانون‌گذاری، نظامی، امنیتی و موسسات تحقیقاتی می‌شود. معنای این اجماع، درگیری‌ها و اصطکاک‌های فزاینده در عرصۀ تجارت، فناوری، گردش مالی و بانکداری، مدیریت سازمان‌های بین‌المللی و مسائل زیست‌محیطی خواهد بود.

آنچه که شاید بتوان بر اساسِ تاریخ و فرهنگ چین از رفتار فعلی حکمرانان منسجم و درون‌گرای آن استخراج کرد:

- تسلط این کشور بر شرق آسیا هم به لحاظ نظامی و هم از حیث سیاسی

- تسلط همه‌جانبه اقتصادی تجاری در آسیا

- روابط پایدار پایاپای با کشورهایی که منابع طبیعی دارند

- اجتناب از حضور و نفوذ نظامی خارج از شرق آسیا

- حضور فعال در مراکز فناوری جهان (آمریکا، غرب اروپا، کانادا، سنگاپور و اسرائیل)

- افزایش وابستگی‌های تجاری - مالی کشورهای میان‌پایه و ضعیف به چین

- نفوذ خزنده در بازارهای مالی جهان

- افزایش قدرت نظامی ملی چین (بودجه حدود ۲۰۰ میلیارد دلار و پیش‌بینی تولیدِ ۶ ناو هواپیمابر تا ۲۰۳۰)

کانونِ قدرت چین در «افزایش تدریجی مازاد سرمایه» از طریق تجارت و سپس انضباط کاری، تمرکز در اهداف و سیستم سیاسی درون‌گراست. هدف آمریکا این است که مانعِ افزایش تدریجی سرمایه چین شود تا از استیلای منطقه‌ای و جهانی آن جلوگیری کند. آیا چینی‌ها می‌خواهند طی چند دهۀ آینده ابرقدرت جهان شوند؟ پاسخ به این سوال تابعی است از اینکه تا چه میزان کشورها بخواهند یا به نحوی مجبور باشند چنین وضعیتی در نظام بین‌الملل تحقق پیدا کند.

کانونی‌ترین استراتژی حاکمیت آمریکا برای جلوگیری از اهداف جهانی چین، «تقویت و تحکیم اتحادیه‌های موجود» است. استرالیا، ژاپن، کره جنوبی، تایوان، ویتنام، مالزی، تایلند و تا اندازه‌ای اندونزی و فیلیپین در شرق آسیا از اولویت برخوردارند. تحکیمِ رابطه آمریکا با هند مرحله بعدی این استراتژی در آسیاست. توجه بیشتر به کشورهای عربی بویژه مصر و عربستان از یک طرف و ترکیه از طرف دیگر، در امتداد جغرافیایی این استراتژی است. تقویت جدی روابط با اتحادیه اروپا و حضور گسترده در مرکز و شرق اروپا و مدیترانه بخش اروپایی این استراتژی را در بر می‌گیرد. در عین حال، از پی‌آمدهای با اهمیت تقابل اقتصادی آمریکا با چین، ظهور تقویت‌شده منطقه‌گرایی است. تجارت آمریکا با کانادا و مکزیک بالغ بر ۱.۴ تریلیون دلار است که با تجارت آمریکا با اتحادیه اروپا برابری می‌کند. آمریکا در پی این استراتژی موازی است که زنجیره‌های عرضه کالا و خدمات را بویژه در ارتباطات، کالاهای پزشکی، دارو و صنایع حساس، از چین به قاره آمریکا، غرب اروپا، هند و بعضی کشورهای آسیایی منتقل کند تا به تدریج انحصار را از اختیار چینی‌ها خارج کند. البته نظم چینی‌ها، نیروی کار ارزان و توانمندی مالی ممکن است این استراتژی را حداقل کُند کند.

در دهۀ آینده، جنگ تعرفه‌ها، مذاکرات دوجانبه تجاری، اتصالات منطقه‌ای، واگرایی بین‌المللی و ناکارآمدی در سازمان‌های بین‌المللی، پیش روی نظام بین‌الملل است. نشانه‌هایی حاکی از به جریان افتادن این روندها دیده می‌شود. خرید و ادغام موسسات یا کارخانه‌ها (Mergers and Acquisitions) توسط چینی‌ها در آمریکا هم‌اکنون در وزارت خزانه‌داری آمریکا بررسی می‌شود و بر خلاف دهه‌های ۲۰۱۵ - ۱۹۹۵ عموما پذیرفته نمی‌شوند. احتمال می‌رود شرکت‌های آمریکایی با محدودیت‌های جدیدی برای فعالیت در چین روبه‌رو شوند. در بودجه و برنامه جدید اقتصادی بعد از کرونای ژاپن، مبلغ ۲۴۳ میلیارد ین کمک به شرکت‌های ژاپنی برای خروج از چین اختصاص داده شده است. علیرغم اینکه مشخص است بعضی کشورها مانند ژاپن، کرۀ جنوبی، استرالیا و هند در تقابل میان آمریکا و چین، خود را در کدام سو تعریف می‌کنند اما اکثریت مطلق کشورها، سیاستِ ابهام، دوسویه، موردی، پروژه‌ای و پیچیده‌ای را انتخاب کرده‌اند و با ادبیات دیپلماتیک اعلام کرده‌اند که علاقمند به سوگیری نیستند بلکه از فرصت‌های هر دو برای رشد و توسعه ملی استفاده خواهند کرد. این رهیافت بویژه در اتحادیه اروپا در دوره ریاست آلمان قابل مشاهده است.

روسیه که با فاصله از آمریکا و چین قدرت سوم جهان محسوب می‌شود، با احتیاط، ابهام و مورد به مورد برخورد می‌کند. روس‌ها مانند چینی‌ها ظرفیت تولید مازاد سرمایه را ندارند و نقشی جدی در اقتصاد بین­‌الملل ایفا نمی‌کنند و با کاهش قیمت انرژی‌های فسیلی، دچار افت قابل توجه در درآمد ملی شده‌اند. روس‌ها بسختی متعهد می‌شوند و بر خلاف چینی‌ها خیلی تحت تاثیر درازمدت نیستند. چینی‌ها با قدرت مالی، به شوکت و نفوذ رسیدند. روس‌ها می‌خواهند به واسطۀ وسعتِ سرزمین، ظرفیت هسته‌ای و توان نظامی، شوکت به آنها اعطا شود. آمریکایی‌ها روس‌ها را مزاحم می‌دانند و خیلی به آنها اعتنا نمی‌کنند و اگر بتوانند مرکز و شرق اروپا را به غرب اروپا و شمال آمریکا به لحاظ اقتصادی و انرژی سوق دهند اهرم مهمی را از مسکو خواهند گرفت که این خود نیاز به افزایش ظرفیت‌های مازاد سرمایه در آمریکا خواهد داشت. هرچند مسکو و بیجینگ با آمریکا مشکل دارند ولی اتحاد ضدِ آمریکایی آنها به واسطه ی تلقی چین از اهمیتِ آمریکا در آیندۀ اقتصادی خود امکان‌پذیر نیست. اتحاد با روسیه به توانمند شدن قابل توجه چین در عرصه‌های اقتصادی و ژئوپلیتیک مساعدتی نمی‌کند ضمن اینکه این دو در باطن خیلی به هم اعتماد ندارند. روسیه نیز مانند ۹۸ درصد کشورها تمایل ندارد میان چین و آمریکا یکی را انتخاب کند. رقابت شوروی و آمریکا رقابتی ایدئولوژیک بود ولی رقابت چین با آمریکا عمدتاً ماهیتی مالی - اقتصادی - سیاسی دارد. کشورهای میان‌پایه مانند برزیل، آرژانتین و اندونزی که از استقلال سیاسی بهره‌مندند، این نظام بین‌الملل را یک فرصت می‌بینند تا از هردو طرف استفاده کنند تا درآمدِ سرانۀ خود را ارتقا بخشند. نحوۀ شکل‌گیری و تکامل این نظام بین‌الملل بعد از انتخابات نوامبر ۲۰۲۰، فارغ از اینکه کدام حزب پیروز شود دو تابع کلیدی دیگر نیز دارد:

۱) تا چه میزان جهت‌گیری جدید سیاست خارجی آمریکا می‌تواند ثروتِ بیشتری تولید کند

۲) با چه نسبتی از این ثروت جدید برای فائق آمدن بر چین از یک طرف و هزینه‌کردن آن در داخل آمریکا از طرف دیگر، بهره‌برداری شود

در دنیای جدید اگر فردی بخواهد معقول و محترم زندگی کند، بنگاهی بخواهد بقای خود را تضمین کند و کشوری بخواهد مستقل و آزاد باشد نیاز به تولید ثروت و مازاد و پس‌انداز دارد.

ثروت = توان مالی، سرمایه و پس‌انداز، اضافه بر هزینه‌های جاری.

مرتضی قربانی ـ دبیر انجمن صنفی دفاتر خدمات مسافرت هوایی و جهانگردی ایران ـ با اعلام این خبر به ایسنا گفت: سفارت امارات متحده عربی از روز پنجشنبه (۲۶ تیرماه) در تهران باز شده است و امکان ارائه درخواست برای ویزای توریستی وجود دارد. البته سفر به این کشور به انجام تست کرونا در مراکزی که خودش تعیین کرده، مشروط شده است. شهروندان ایرانی چهار روز پیش از سفر به امارات باید این تست را بدهند و گواهی آن را همراه داشته باشند. مسافران همچنین تعهد می دهند در صورت داشتن علائم ویروس کرونا، در امارات قرنطینه شوند که هزینه آن به عهده مسافر است.

امارات به دنبال شیوع ویروس کرونا از هشتم اسفند ماه ۹۸ مرزهایش را به روی اتباع همه کشورها بست. اقتصاد امارات بیشتر بر پایه توریست است، دبی به تنهایی در سال ۲۰۱۹ میزبان ۱۶.۷ میلیون توریست با بیش از ۱۵۰ میلیارد درهم درآمد بود. اینک امارات پس از ماه ها وقفه، به دنبال بازگشایی تدریجی مرزهایش، پروازها را از سر گرفته است تا بخشی از ضررهای گردشگری را جبران کند. بخش ویزای سفارت این کشور در تهران نیز از روز پنجشنبه (۲۶ تیرماه) به درخواست ویزاهای توریستی رسیدگی می کند. پرواز دبی ـ تهران هم به شکل محدود برقرار شده است.

امارات همچنین محدودیت ها و پیش شرط هایی را برای سفر به این کشور تعیین کرده که انجام تست کرونا از آن جمله است. در اطلاعیه هایی که شرکت های هواپیمایی امارات منتشر کرده اند تاکید شده است: انجام تست PCR برای همه مسافران که دارای ویزای توریستی، بیزنس و اقامت معتبر از این کشور هستند، الزامی است و گواهی مربوط به آن باید از مراکزی که سفارت امارات در ایران مشخص کرده، دریافت شود.  

به مسافران توصیه شده است: در زمان ورود به کشور امارات، نباید از زمان صدور گواهی تست منفی PCR بیش از ۹۶ ساعت گذشته باشد و داشتن اصل گواهی تست منفی کرونا و ارایه کپی آن به مسؤول پذیرش در فرودگاه و همچنین تکمیل فرم خوداظهاری و دارا بودن بیمه نامه مسافرتی معتبر نیز الزامی است.

پذیرش مسافران تنها با ویزای توریستی و یا اقامت انجام می شود و پذیرش مسافران به صورت ترانزیت امکان پذیر نیست.

در فرودگاه دبی به صورت موردی (Random) از مسافران تست PCR گرفته می شود و مبلغ ۳۶۰ درهم از مسافر دریافت می شود.

مسافران مقیم در امارات باید از طریق سایت معرفی شده کشور امارات، تائیدیه کد اقامت ICA را دریافت و در زمان پذیرش در فرودگاه به همراه داشته باشند و به مسؤول کانتر ارائه دهند.

به دلیل اینکه قبل از پرواز، فهرست مسافران (اعم از اقامتی و دارای ویزای توریستی) به امارات ارسال می شود، احتمال این که حتی با داشتن تائیدیه کد اقامت ICA برای مسافران اقامتی از سوار شدن مسافر ممانعت شود، وجود دارد که تمام خسارات پذیرفته نشدن مسافر توسط کشور مقصد به عهده مسافران است.

مسافران زیر دو سال به انجام تست PCR نیاز ندارند.

به همراه داشتن هرگونه بار دستی برای حمل به داخل کابین پرواز امکان پذیر نیست و مسافران در زمان پذیرش و دریافت کارت پرواز باید تمام بار همراه خود را تحویل دهند.

ایرلاین های داخلی و اماراتی که در این مسیر پرواز دارند، تاکید کرده اند این پروتکل برای همه مسافران رعایت می شود و تفاوتی بین مسافرانی که از خدمات CIP و یا سالن تشریفات فرودگاه استفاده می کنند، وجود ندارد.