به گزارش ایسنا، روزنامه دیلی بیست در گزارشی نوشت: « اما بسیاری از رهبران جهان که روی انتخاب مجدد ترامپ حساب باز کرده بودند همچنان سکوت اختیار کرده‌اند از جمله ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، شی جینپینگ، رئیس جمهور چین، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، ژائیر بولسونارو، رئیس جمهور برزیل و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی که بایدن را "فردی کم هوش و خنگ که جاه‌طلبی قدرت او را اسیر خود کرده است" توصیف کرده بود. همچنین هیچ اظهارنظری از سوی محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی شنیده نشده است؛ فردی که از خصوصیت دمدمی مزاجی ترامپ درخصوص محکوم کردن او برای مشارکتش در قتل وحشیانه جمال خاشقجی، مخالف سعودی و مقاله‌نویس روزنامه واشنگتن پست سود برده بود.

اندرس مانوئل لوپز اوبرادور، رئیس جمهور مکزیک گفته است: تا زمان مشخص شدن نتایج شکایت‌های قانونی ترامپ برای تبریک گفتن به جو بایدن صبر می‌کند. ما نمی‌خواهیم بی‌ملاحظه و بی‌پروا باشیم.‌     

ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان که یکی از طرفداران پر و پاقرص ترامپ است در بیانیه‌ای از سوی معاون مطبوعاتی‌اش برای بایدن آرزوی موفقیت کرد. در این بیانیه که توسط اوربان امضا شده آمده است: به شما به خاطر موفقیت کمپین انتخاباتی‌تان تبریک می‌گویم. برای شما آرزوی سلامتی و موفقیت دارم.

مجله آلمانی "اشپیگل" عکس روی جلد خود مربوط به انتخابات سال ۲۰۱۶ میلادی آمریکا را که در آن ترامپ سر مجسمه آزادی را می‌برید، در کنار تصویر کارتنی از بایدن که با دقت سر این مجسمه را در جای خود قرار می‌دهد، منتشر کرد.

اکثر شهرداران جناح چپ دوستانه‌تر از رهبران جناح راست برخورد کردند. "آن ایدالگو"، شهردار پاریس در توییتی نوشت "آمریکا خوش برگشتی" و صادق خان، شهردار لندن که صریحا از سیاست‌های ترامپ انتقاد کرده، در توییتی نوشت "لندن منتظر همکاری با شماست. اکنون زمان آن فرا رسیده که پل بسازیم نه دیوار".

پسکوف، سخنگوی پوتین گفته است که روسیه ترجیح می دهد تا اعلام رسمی نتایج صبر کند.

سخنگوی وزارت خارجه چین هم گفته است پکن بنابر عرف دیپلماتیک تا پایان شمارش رسمی آرا در آمریکا صبر خواهد کرد.

بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی ۱۲ ساعت پس از اعلام نتایج، نشست روز یکشنبه کابینه خود را با تبریک‌های صمیمانه به بایدن آغاز کرد اگرچه او ترجیح خود را نسبت به پیروزی مجدد دولت ترامپ ابراز کرده بود. نتانیاهو گفت: نزدیک به ۴۰ سال است که ارتباط شخصی، دیرینه و گرمی با جو بایدن دارم. می دانم که او دوست بسیار خوبی برای اسرائیل است.

نتانیاهو همچنین از ترامپ به خاطر دوستی فوق‌العاده‌اش با اسرائیل و شخص خودش تشکر کرد. او ترامپ را به خاطر به رسمیت شناختن قدس و جولان، به خاطر ایستادن در برابر ایران، به خاطر پیمان‌های صلح تاریخی و به خاطر ارتقا ائتلاف میان آمریکا و تل‌آویو به سطحی بی‌سابقه تحسین کرد.  

امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه که زمانی در گوش ترامپ نجوا کرده بود که او توانایی پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری را دارد، در توییتی نوشت: آمریکایی‌ها رئیس جمهور خود را انتخاب کردند. ما باید کارهای بسیاری برای غلبه بر چالش‌های امروز انجام دهیم. بیایید با یکدیگر همکاری کنیم.

بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس که مطمئن بود به لطف دوستی خوبش با ترامپ توافق بریگزیتش شامل جزئیات تجاری سودآوری با آمریکا خواهد بود، تلاش کرد تا با اشاره به تغییرات آب و هوا خوب رفتار کند و گفت: آمریکا متحد مهم ماست و ما به دنبال همکاری نزدیک حول محور اولویت‌های مشترکمان از تغییر آب و هوا گرفته تا موضوعات تجاری و امنیتی هستیم.

وولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین که تماس تلفنی‌اش با ترامپ یکی از موضوعات کلیدی پرونده استیضاحش شده بود، در توییتی نوشت: اوکراین نسبت به آینده شراکت استراتژیک با آمریکا خوش‌بین است.

جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا که اغلب ترامپ او را به سخره می‌گرفت، طبق پیشبینی‌ها بسیار خوب برخورد کرد و گفت: همزمان با اینکه به صورت مشترک با بزرگ‌ترین چالش‌های جهان مبارزه می‌کنیم، به دنبال همکاری با جو بایدن رئیس جمهور منتخب آمریکا، کامالا هریس معاونش، دولتش و کنگره آمریکا هستیم.

آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان امروز (دوشنبه) با تبریک دوباره به جو بایدن، تجربه و دانش او درباره اروپا و آلمان را ستود. او به خبرنگاران گفت: آلمانی‌ها مستقیما اهمیت نقش آمریکا در آزادی و دموکراسی در جهان را تجربه کرده‌اند. ما مستقیما تجربه کرده‌ایم و می‌دانیم که روابط آمریکایی – آلمانی  و شراکت دو سوی آتلانتیک تا چه حد برای اروپا و جهان اهمیت دارد. از صمیم قلبم پیروزی جو بایدن را تبریک می‌گویم. او تجربه زیادی در سیاست داخلی و خارجی دارد. من دیدارهای خوشایند و گفت‌وگوهای خوبی با او را به یاد دارم.  

به گزارش ایسنا به نوشته روزنامه ایندیپندنت، این معاون پیشین رئیس‌جمهور در دلاور، ایالت محل اقامت‌اش، گفت که هنوز اعلام پیروزی نمی‌کند، اما معتقد است که با تکمیل شمارش آرا قادر خواهد بود اکثریت آرا را در کالج انتخاباتی کسب کند و ترامپ را شکست دهد. 

بایدن گفت: «روشن است در این مسیری که اینک در آن قرار گرفته‌ایم، ۲۷۰ رأی کالج انتخاباتی مورد نیاز برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری را به دست خواهیم آورد. من و کامالا هریس، یار انتخاباتی اش، این‌جا نیامده‌ایم تا اعلام پیروزی کنیم. اما من این جا هستم تا گزارش دهم ما معتقدیم که وقتی شمارش آرا پایان یابد، برنده خواهیم بود.» 

جو بایدن عمری را در سیاست گذرانده است. وی ۳۶ سال سناتور بود و هشت سال در دولت اوباما خدمت کرده است.

اما درباره مردی که می‌تواند رئیس‌جمهور بعدی ایالات متحده باشد چه می‌دانیم؟

 در کودکی لکنت زبان داشت

بایدن پیش از آن‌که در ۱۰ سالگی همراه خانواده به ویلمینگتون در ایالت دلاور نقل مکان کند، دوران کودکی خود را در اسکرانتون در ایالت فیلادلفیا گذراند. در مدرسه همکلاسی‌هایش او را به دلیل لکنت زبانش مسخره می‌کردند. آن‌ها وقتی او می‌خواست نام خانوادگی خود را بر زبان آورد، او را با «بای‌بای» پاسخ می‌دادند. 

در دبیرستان فوتبال آمریکایی بازی می‌کرد

معاون سابق رئیس جمهور در آکادمی آرچمیر که یک مدرسه کاتولیک است، فوتبال آمریکایی بازی می‌کرد. او ۱۹ گل با حرکت شش‌امتیازی به ثمر رسانده است. 

برای جنگ ویتنام به خدمت فراخوانده شد اما در آزمون پزشکی موفق نشد

بایدن جوان دانشکده حقوق را در دانشگاه سیراکوز به پایان رساند. پس از آن برای خدمت در جنگ ویتنام فراخوانده شد. اما به دلیل آسم در آزمون پزشکی رد شد. 

 اینک ۷۷ساله است، اگر پیروز انتخابات شود، در مراسم تحلیف، مسن‌ترین رئیس‌جمهور آمریکا خواهد بود، او در ۲۰ نوامبر ۷۸ساله خواهد شد

وی  در ژانویه سال جاری، بسیار جلوتر از پیروزی‌اش در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات، اظهار داشته بود که به واسطه سن بالایش کسی را به عنوان معاونت خود بر خواهد گزید، که از همان روز اول برای تصدی مقام ریاست جمهوری آمادگی داشته باشد. 

وی در مورد این موضوع در آیووا اظهار داشته بود که «حداقل هشت زن، و حداقل چهار یا پنج زن رنگین‌پوست» وجود دارند که به اعتقاد او «کاملاً واجد شرایط معاونت ریاست جمهوری هستند.»

«اما برای من نامزد صالح برای معاونت ریاست جمهوری باید حائز دو ویژگی باشد. یکی این است که باید قادر باشد که رئیس جمهور شود، چرا که من مرد سن‌وسال‌داری هستم.»

 برای اولین بار در سال ۱۹۸۷ خود را نامزد انتخابات ریاست جمهوری کرد و دوباره در سال ۲۰۰۸ برای ریاست جمهوری اعلام نامزدی کرد

 با این حال او انصراف داد و نامزد معاونت ریاست‌جمهوری اوباما شد. اما برگزیده شدن او توسط اوباما به عنوان معاونش به هیچ وجه مسلم نبود. بایدن در جریان انتخابات مقدماتی اوباما رقیب دموکرات خود را، به عنوان «اولین آفریقایی-آمریکایی متعارف با بیان خوب  و هوش بالا، ظاهر تر و تمیز و خوش قیافه» خوانده بود.

 شاهد چند فاجعه خانوادگی در زندگی‌اش بود

بایدن در سال ۱۹۷۲ همسر اول خود نیلیا و نوزاد دخترش به نام نائومی را در یک تصادف رانندگی از دست داد. دو پسر او بو و هانتر نیز در آن خودرو بودند اما زنده ماندند. پسر بزرگ او بو در سال ۲۰۱۵ بر اثر سرطان مغز درگذشت. 

 فیلم مورد علاقه او «ارابه آتش» است 

بایدن در مصاحبه ای در سال ۲۰۰۸ گفت: «ارابه‌های آتش احتمالاً فیلم مورد علاقه من است.»

وی گفت: «حقیقت این است که جذابیت این فیلم برای ما آنجایی است که قهرمان  شهرت و شکوه شخصی را فدای اصول می‌کند. برای من، این علامت قهرمانی واقعی است. وقتی کسی چنین انتخابی می‌کند.»

 جو بایدن عاشق بستنی است 

بایدن اعتراف می‌کند که ذائقه شیرینی ‌دارد و وقتی بخواهد خود را خوشحال کند، بستنی می‌خورد. او در سال ۲۰۱۶ گفت: «نام من جو بایدن است و من عاشق بستنی هستم.» وی افزود: «من مشروب الکلی نمی‌نوشم. سیگار نمی‌کشم اما زیاد بستنی می‌خورم.» 

در سال ۱۹۶۷ یک توله سگ برای همسر اول خود نیلیا خریداری کرد و آن را «سناتور» نام نهاد 

بایدن در حال حاضر دو سگ دارد که میجر و چمپ نام دارند. او در سال ۲۰۰۸ چمپ را که از نژاد ژرمن شپرد است، وقتی سه ساله بود، و میجر را که از همان نژاد است، در سال ۲۰۱۸ به فرزندی قبول کرد.

 در سال ۱۹۷۷ با همسر فعلی خود جیل تریسی جیکوبز که معلم است، ازدواج کرد

این زوج در سال ۱۹۷۵ با هم دیدار کردند. بایدن مجبور شد پنج بار خواستگاری کند تا از تریسی جواب مثبت بگیرد.

بایدن غالباً با افتخار از خود به عنوان «شوهر جیل بایدن» یاد می‌کند. وی پس از کسب نامزدی حزب دموکرات به حضار گفت: «به آموزگار مورد علاقه خود فکر کنید که به شما اعتماد به نفس داد. آن آموزگار همان بانوی اولی است جیل خواهد بود.»

تازه‌ترین به‌روز رسانی: 21:50 جمعه

به گزارش ایسنا، بر اساس اعلام مقام‌های انتخاباتی آمریکا، بیش از ۱۰۰ میلیون نفر از مردم آمریکا تا پیش از سوم نوامبر (روز اصلی انتخابات) به صورت پستی یا زودهنگام و در مراکز قرار داده شده، رای خود را به صندوق انداختند و روز سه‌شنبه نیز میلیون‌ها تن دیگر به پای صندوق‌های رای رفتند، به طوری که انتخابات امسال در ۱۲۰ سال اخیر از نظر حضور واجدان شرایط رای‌دهی، رکورد شکست.

روز سه‌شنبه با توجه به تفاوت ساعتی در ایالات مختلف آمریکا از شرق تا غرب و قوانین مختلف انتخاباتی در ایالات مختلف، مراکز رای‌گیری کم کم بسته شدند و نتایج انتخابات به صورت تدریجی اعلام می‌شود که حاصل حجم بالایی از آرای پستی است. هر نامزد برای پیروزی در انتخابات به ۲۷۰ رای الکترال نیاز دارد.

هنوز شمارش آرای انتخاباتی در ایالت‌های نوادا، پنسیلوانیا، کارولینای شمالی، جورجیا و آلاسکا به اتمام نرسیده است. به گفته یکی از مقام‌های ایالت جورجیا، حدود ۱۰ هزار رای هنوز شمارش نشده است و انتظار نمی‌رود به‌زودی نتیجه اعلام شود. نتیجه این ایالت برای بایدن حیاتی است.

وضعیت شمارش آرا در ایالت‌های تاثیرگذار باقیمانده:

در همین حال، کمپین انتخاباتی ترامپ و شخص وی با طرح شکایتی در دادگاه و در توییتر خواستار متوقف شدن شمارش آرا شده‌اند. تیم او تاکید دارد که دسترسی برای نظارت از زمان آغاز و حین شمارش آرا فراهم نبوده است. بایدن و تیم او اما می‌گویند تمام آرا باید شمارش شوند.

تیم انتخاباتی ترامپ همچنین با طرح ادعاهایی همانند شکایت در ایالت میشیگان، در پنسیلوانیا، ویسکانسین و جورجیا طرح دعوی کرده است تا جلوی شمارش آرای انتخابات را بگیرد.

آرای سرنوشت‌ساز

گرچه تکلیف آرای نوادا هنوز مشخص نیست اما انتظار می‌رود آرای آن به بایدن برسد. آلاسکا هم در ردیف پیروزی‌های ترامپ قرار می‌گیرد. بدین ترتیب تعداد آرای الکترال بایدن مقابل ترامپ، ۲۷۰ به ۲۱۷ می‌شود. این به معنای پیروزی برای بایدن است. وضعیت در جورجیا و کارولینای شمالی هنوز روشن نیست. بایدن در جورجیا با ۱۰۹۷ رای پیشتاز است. سرنوشت ۲۰ رای الکترال پنسیلوانیا هم که بایدن در آن اندکی پیشتازی دارد، همچنان نامعلوم مانده است.

آلاسکا (با ۳ رأی الکترال) -- نوادا (با ۶ رأی الکترال) -- جورجیا (۱۶ رأی الکترال) -- کارولینای شمالی (۱۵ رأی الکترال) -- پنسیلوانیا (۲۰ رأی الکترال)

نقشه زیر هم تازه‌ترین تحولات از شمارش آرای انتخابات را به تصویر می‌کشد.

نامزدهای انتخابات تاکنون به صورت زیر ایالت‌ها را از آن خود کرده‌اند:

ترامپ: کنتاکی (رای الکترال ۸)، اوکلاهاما (۷)، تنسی (۱۱)، وست ویرجینیا (۵)، آرکانزاس (۶)، می‌سی‌سی‌پی (۶)، آلاباما (۹)، کارولینای جنوبی (۹)، ایندیانا (۱۱)، وایومینگ (۳)، داکوتای جنوبی (۳)، داکوتای شمالی (۳)، لوئیزیانا (۸)، نبراسکا (۴)، کانزاس(۶)، میسوری (۱۰)، آیداهو (۴)، یوتا(۶)، اوهایو (۱۸)، مونتانا (۳)، آیووا (۶)، فلوریدا (۲۹)، تگزاس(۳۸)، مین (۱)

بایدن: ورمونت (۳)، مریلند (۱۰)، نیوجرسی (۱۴)، ماساچوست (۱۱)، واشنگتن دی‌سی (۳)، دلاور (۳)، ویرجینیا (۱۳)، ایلینوی (۲۰)، کنتیکت (۷)، رودآیلند (۴)، نیویورک (۲۹)، نیومکزیکو (۵)، کلورادو (۹) نیوهمپشایر (۴) ایالت واشنگتن (۱۲)، اورگان (۷)، کالیفرنیا (۵۵)، هاوایی (۴)، مینه‌سوتا(۱۰)، نبراسکا (۱)، مین (۳)، آریزونا (۱۱)، ویسکانسین (۱۰) ، میشیگان (۱۶)

*از پنج رای الکترال ایالت نبراسکا، ۴ رای به ترامپ و یک رای به بایدن رسید؛

*ایالت آریزونا که در انتخابات ۲۰۱۶ به ترامپ رسیده بود، این بار به دست بایدن افتاد؛

*ترامپ تنها یکی از چهار رای الکترال ایالت مین را گرفت؛

*ایالت ویسکانسین در انتخابات ۲۰۱۶ به ترامپ رسید و این بار در کنترل بایدن قرار گرفت؛

*میشیگان هم در ۲۰۱۶ در کنترل ترامپ بود که این بار به بایدن رسید؛

 گرچه نظرسنجی‌های پیش از انتخابات، پیروزی آسانی را برای جو بایدن متصور می‌شدند، اما رقابت بسیار نزدیک پیش می‌رود.

با توجه به اینکه شمارش در ایالت‌های پنسیلوانیا، کارولینای شمالی، جورجیا، نوادا و آلاسکا هنوز تکمیل نشده است و ترامپ هنوز هم فرصت پیروزی در انتخابات را دارد، بعید نیست نتیجه انتخابات ۲۰۱۶ که با پیروزی ترامپ همراه شد هم تکرار شود.

در انتخابات ۲۰۱۶ ترامپ ۳۰۶ رای الکترال و رقیب دموکراتش هیلاری کلینتون ۲۳۲ رای را به دست آورده بود. چهار سال پیش نظرسنجی‌های پیش از انتخابات بر پیروزی کلینتون دلالت داشتند اما این ترامپ بود که با وجود رای مردمی کمتر، رای الکترال بیشتری را از آن خود کرد و در انتخابات پیروز شد همانند آنچه در سال ۲۰۰۰ افتاد و جورج بوش توانست با کسب ۵۳۷ رای بیشتر در ایالت فلوریدا از ال گور، کاندیدای دموکرات، با رای دیوان عالی و به دست آوردن آرای الکترال بیشتر، رییس جمهور آمریکا شود. 

در ایالات متحده، نامزد ریاست جمهوری با اکثریت آرایی که در روز انتخابات به دست می‌آورد، پیروز نمی‌شود بلکه این آرای الکترال هستند که رییس جمهور را تعیین می‌کنند و هر نامزدی که دست‌کم ۲۷۰ الکترال کالج از مجموع ۵۳۸ رای الکترال را به دست آورد، رییس جمهور خواهد بود.

هر ایالت بر اساس جمعیتش دارای تعداد مشخصی رای الکترال است که هر یک از دو نامزد می‌توانند با پیروزی نسبی در هر ایالتی، تمام آرای الکترال آن ایالت را از آن خود کنند. البته نسبت جمعیت هر ایالت با تعداد آرای الکترال آن متناسب نیست، به این معنی که ایالت کالیفرنیا با جمعیت حدود ۴۰ میلیون نفر (در سال ۲۰۲۰) دارای ۵۵ رای الکترال است (حدودا به ازای هر ۷۳۰ هزار نفر یک رای الکترال) اما ایالتی همچون وایومینگ با جمعیت تقریبی ۵۸۰ هزار نفر سه رای الکترال دارد (حدودا به ازای هر ۱۹۳ هزار نفر یک رای الکترال).

این دو موضوع یعنی اینکه یک نامزد با پیروزی فرضی ۵۱ درصد آرای مردمی در مقابل ۴۹ درصد آرای رقیبش، تمام آرای الکترال آن ایالت را از آن خود می‌کند و نیز رعایت نشدن تناسب جمعیتی در اختصاص آرای الکترال به ایالت‌ها باعث شده تا رای‌گیری الکترال دارای یک عیب بزرگ باشد و آن این است که به دست آوردن رای اکثریت در انتخابات الزاما به معنی پیروزی نهایی نیست و این جمعیت اقلیت (الکترال کالج هر ایالت) هستند که تصمیم نهایی را برای اکثریت می‌گیرند؛ امری که موجب می‌شود تا به سختی گفت کاخ سفید نماینده اراده مردم آمریکاست. پنج مرتبه در سال‌های ۱۸۲۴، ۱۸۷۶، ۱۸۸۸، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ برنده بیشترین آرای مردمی با پیروز نهایی انتخابات متفاوت بوده‌ است.

در زیر تقسیم جغرافیایی ایالتهای دموکرات (آبی) و جمهوری‌خواه (قرمز) پس از انتخابات سال ۲۰۱۶ نمایش داده شده است:

در شرایطی که بحث و جدل‌های انتخاباتی بالا گرفته است، بایدن به پیروزی امید دارد. در همین حال دونالد ترامپ هم در توییتی دموکرات‌ها را به تلاش برای سرقت آرا متهم کرده است. او در واشنگتن در جمع حامیانش گفت: من با اعلام آرای پستی، دادگاه را پیش بینی‌ می‌کردم. ما این انتخابات را بردیم، هدف ما در حال حاضر تضمین این پیروزی است، ما می‌خواهیم قانون اجرا شود، به دیوان عالی می‌رویم و می‌خواهیم رای گیری پایان یابد. تا آنجا که به من مربوط است ما پیروزیم.

بایدن پس از اظهارات ترامپ در تشکیک صحت نتیجه انتخابات در سخنانی گفت: باید تک تک آرا شمرده شود. ما زیر بار زورگویی نمی‌رویم و تسلیم نمی‌شویم و مطمئن هستم پیروز بیرون خواهیم آمد اما این پیروزی من به تنهایی نیست بلکه پیروزی مردم آمریکاست.

بایدن هم‌چنین در تازه‌ترین توییت خود نوشته است: شکی ندارم که پیروز انتخابات خواهم شد. مردم آمریکا نظرشان را گفته‌اند و انتخابشان را انجام داده‌اند بنابراین باید همه آرا خوانده شود. شکی نداریم که پیروز انتخابات معرفی خواهیم شد. از همه می‌خواهم صبوری‌شان را حفظ کنند. دموکراسی گاهی به هم ریخته است، لازم است مردم صبور باشند، نتایج وقتی تمام آرا شمرده شود اعلام خواهد شد و این معنی دموکراسی است.

به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری رویترز، جسیندا آردرن، نخست‌وزیر نیوزیلند در انتخابات روز شنبه به قاطع‌ترین پیروزی حزبش، حزب چپ میانه کارگر، در ۵۰ سال اخیر دست یافت. اکثریتی که او و حزبش در پارلمان به دست آوردند به آردرن اجازه می‌دهد برای اولین بار از زمان برگزاری انتخابات در نیوزیلند در سال ۱۹۹۶ دولتی تک‌حزبی تشکیل دهد.

آردرن در کنفرانس خبری خود در این باره گفت: «در حالی که سه هفته دیگر برای تشکیل دولت زمان هست، پیش‌بینی می‌کنم که طی همین زمان بتوانیم دولت را تشکیل دهیم».

حزب کارگر در این انتخابات از مجموع ۱۲۰ کرسی پارلمان ۶۴ کرسی را به دست آورده است. آردرن طی سه سال گذشته با حزب سبز نیوزیلند ائتلاف کرده بود. هرچند که او اکنون به چنین حمایتی نیاز ندارد اما تشکیل ائتلاف در این کشور یک عرف سیاسی محسوب می‌شود.

آردرن در این باره گفته است: «من همواره توافق‌ساز بوده‌ام اما علاوه بر این نیاز دارم تا براساس دستورات حزب کارگر عمل کنم».

او ادامه داده است: «به سبزها گفته‌ام که هفته آینده با آن‌ها گفت‌وگو خواهم کرد. نمی‌خواهم اکنون در این باره تصمیمی بگیرم».

سبزها در این انتخابات ۷.۶ درصد آرا را کسب کرده‌اند اما حزب معاون نخست‌وزیر نتوانست رأی کافی برای بازگشت به پارلمان را کسب کند».

آردرن ۴۰ ساله، امسال با سیاست‌هایش در برابر کرونا محبوبیتی چند برابر کسب کرد؛ سیاستی که به پاکسازی نیوزیلند از این ویروس منجر شد. کرونا درنیوزیلند تنها ۲۵ قربانی گرفته و ۱۵۰۰ نفر را مبتلا کرده است.

احتمالاً هرگاه خواسته‌ایم از سیاستمدار بودن کسی تعریف کنیم نام او را در توصیفش به کار برده‌ایم؛ با این‌همه اما بعید نیست از تأثیرگذاری سخنرانی‌های مشهور و تاریخ‌سازش بی‌خبر باشیم یا حتی کوچک‌ترین اطلاعی از بیماری روانی و لکنت زبان او نداشته باشیم چرا که همواره برایمان در پسِ ظاهری جدی و چهره‌ای مصمم با لبخندی تصنعی بر لب، کلاه سیلندری بر سر، کت‌وشلوار فراک بر تن و سیگار برگ در دست، آن‌هم درون قابی سیاه‌وسفید تداعی شده است.

وینستون چرچیل (Winston Churchill)، همانطور که شنیده‌اید و می‌دانید، سیاست‌مداری انگلیسی بود که توانست در بحبوحه جنگ جهانی دوم و در شریطی که حاکمان برای چشیدن طعم شیرین پیروزی کام مردم را تلخ می‌کردند، چهره نسبتا محبوبی از خود به جای بگذارد.

او آنقدر در نقش‌آفرینی‌های بازی‌ سیاست قدرتمند ظاهر می‌شد که خوب و بد باطنش از نگاه مردم، چندان مهم تلقی نمی‌شد. چرچیل نقشش را از بر بود و می‌دانست چطور بازی کند و کجا از پشت پرده خارج شود تا صحنه را به تسخیر خود درآورد، تمامی تماشاگران را مبهوت خویش سازد و نمایش را طوری پیش ببرد که جز به نفع او و مصالح کشورش ختم نشود؛ آنچه از هنرمندی پیرمرد انگلیسی بر پرده تاریخ به جا مانده، سیمای قدرتمندی است که اغلب از او به نیکی یاد می‌شود.

چرچیل اگرچه در دوره‌ای به دلیل انتقادهای بسیار از شکل‌گیری ارتش نازیسمِ آلمان و ایدئولوژی‌ نظام سیاسی حاکم بر حکومت آدولف هیتلر، چهره چندان درخور توجهی تلقی نمی‌شد و حرف‌هایش در بازار سیاست خریداری نداشت اما از روزی که دکانش را به ساختمان شماره ۱۰ خیابان داونینگ منتقل کرد و در کسوت نخست‌وزیر انگلستان، کشورش را در جنگ جهانی دوم پیش برد، زودتر از آنکه مخالفانش تصور می‌کردند، روی دیگر سکه‌ بختش را رو کرد و از خود چهره‌ای محبوب و معتمد برای هموطنان و منفور و مستبد برای دشمنان ساخت.

مراسم خاکسپاری او همچنان بزرگ‌ترین گردهمایی‌ برپا شده در تاریخ انگلستان است. جمعیت آنقدر زیاد بود که تابوتش با جرثقیل از فراز رودخانه‌ تیمز عبور داده شد. او در ۲۴ ژانویه ‌سال ١٩٦٥، بر اثر سکته‌ مغزی در ۹۰ سالگی از دنیا رفت. نمایندگان ١١٢ کشور در مراسم تشییعش حضور ‏داشتند و ٣٥٠‌ میلیون اروپایی از جمله ٢٥‌ میلیون انگلیسی، این مراسم را به‌ صورت زنده از تلویزیون تماشا ‌کردند. خانواده‌اش از میان سخنان ظریف او برای سنگ مزارش جمله معروفی را برگزیدند که می‌گوید: «من آماده‌ام تا با خالقم ملاقات کنم اما اینکه او برای دیدار با من آماده باشد، موضوع دیگری ‏است.»‏

این جمله به خوبی بیانگر ذهنیت و دیدگاه‌های مردی است که بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵، یعنی در طول جنگ جهانی دوم و بار دیگر بین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۵ نخست‌وزیر بریتانیا بود، جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۵۳ را به‌ خاطر نوشته‌هایش دریافت کرد، در سال ۱۹۴۹ «مرد نیمه اول قرن بیستم» نامیده شد و لقب «چهره سال» ۱۹۴۰ مجله تایم را آن خود کرد؛ اما شاید در عین حال کمی هم عجیب به نظر برسد که همین شخصیت، افسردگی شدید یا - به روایت برخی - اختلالات روانی داشت و از لکنت زبان رنج می‌برد.

چرچیل در طول سال‌های حضورش در عرصه سیاست، سخنرانی‌های تاثیرگذار زیادی داشته است. یکی از معروف‌ترین آنها سخنرانی او در دومین دوره تبعید سیاسی‌اش در سال ۱۹۴۶ در آمریکاست. او در گفته‌های خود این موضوع مهم را مطرح می‌کند که سرشت تمامیت‌طلبی شوروی از جنس همان تمامیت‌طلبی‌ نازی است و جهان را هشدار می‌دهد که اگر مانعی بر سر استبداد برخی از کشورها ایجاد نشود، نه تنها رفاه و امنیت مردم به خطر می‌افتد، بلکه باید چشم به راه آتش دیگری همانند جنگ جهانی دوم بود. بسیاری بر این باورند که گفته‌های چرچیل در این سخنرانی، سرآغاز جنگ سرد در دنیا بوده است.

چرچیل در آغاز گفته‌هایش از عظمت و آینده نوع بشر سخن گفت: «هر جاه‌طلبی فردی و خصوصی که در روزگار جوانی دنبال کرده‌ام، ورای ناممکن‌ترین رویاهای من محقق شده است. اما بگذارید این نکته را روشن کنم که من هم‌اکنون هیچ ماموریت یا منصب رسمی از هیچ نوعی ندارم و فقط به نیابت از خودم سخن می‌گویم. با تکیه بر تجربه سال‌های دراز عمرم می‌توانم به ذهنم اجازه دهم تا مروری کند بر مشکلاتی که در روزهای پس از پیروزی مطلق نظامی‌مان حاصل کرده‌ایم و سعی کنم با تمام قدرتی که دارم اطمینان یابم آنچه با ایثار و رنج حاصل شده است، برای عظمت و امنیت آینده نوع بشر حفظ می‌شود.»

او سپس پیوند میان انگلیس و آمریکا را پس از جنگ و در دوره صلح نیز بسیار مهم و دوری از جنگ و استبداد را مهم‌ترین راهکار برای داشتن امنیت و رفاه اجتماعی عنوان می‌کند: «ضروری است که استقامت فکر، پشتکار در هدف و سادگی باشکوه تصمیم‌گیری، راهنما و حاکم مردم انگلیسی‌زبان در صلح باشد؛ همچنان که در جنگ بود. ما باید ثابت کنیم از عهده این تکلیف دشوار بر می‌آییم و چنین نیز خواهیم کرد ... مفهوم راهبردی کلی که امروز باید ثبت کنیم، چیزی نیست جز امنیت و رفاه، آزادی و پیشرفت همه خانه‌ها و خانواده‌ها در همه سرزمین‌ها. من از خانه‌های آپارتمانی بیشماری سخن می‌گویم که نان‌آورانشان تلاش می‌کنند در میان دشواری‌های زندگی، خانواده را در برابر محرومیت حفظ کنند و آنها را با تفکر خداترسی یا بر مبنای مفاهیمی اخلاقی بار بیاورند. برای امنیت‌دادن به این بیشمار خانه‌ها، باید از آنها در برابر دو مهاجم غول‌آسا یعنی جنگ و استبداد محافظت کرد. همه ما ناآرامی‌های هولناکی را می‌شناسیم که خانواده‌هایی معمولی را تحت فشار قرار می‌دهد؛ وقتی که نفرین جنگ سرزده بر نان‌آور آنها، وارد می‌شود.»

چرچیل با یادآوری روزگار جنگ جهانی دوم ادامه می‌دهد: «ویرانی هولناک اروپا، با تمام عظمت از دست رفته‌اش و بخش‌های بزرگی از آسیا به چشم‌های ما خیره شده‌اند. وقتی نقشه‌های آدمیان شرور و انگیزه‌های تجاوزگرانه دولت‌های قدرتمند بر مناطق بزرگی از قالب جامعه متمدن فرود می‌آید، مردم فروتن با دشواری‌هایی روبه‌رو می‌شوند که از عهده‌شان برنمی‌آید. برای آنها همه چیز تحریف شده است، همه چیز در هم شکسته شده است.»

چرچیل اما در بخش دیگری از سخنانش موضوع جنگ را کنار  می‌زند و تأکید بیشتری بر حاکمیت استبداد در جهان می‌کند: «نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که آزادی‌هایی که آحاد شهروندان در سراسر امپراتوری بریتانیا از آنها برخوردارند مردم در تعداد زیادی از کشورها - که بعضی از آنها بسیار قدرتمندند - از آن برخوردار نیستند. در این کشورها انواع مختلفی از دولت‌های پلیسی مردم را در چنگال اختیار و سلطه خود دارند. قدرت دولت بدون هیچ قید و محدودیتی اعمال می‌شود. در این زمان که دشواری‌ها و مشکلات بی‌شمار است، وظیفه ما نیست که در امور داخلی کشورهایی دخالت کنیم که در جنگ فتحشان نکرده‌ایم. ولی هرگز نباید از بیان بی‌هراس اصول بزرگ آزادی و حقوق انسان، دست برداریم. مردم هر کشوری این حق را دارند که با تکیه بر قانون اساسی از طریق انتخابات آزاد بی‌قید و شرط، این حق را داشته باشند که دولتی که تحت آن زندگی می‌کنند را پرده آهنین انتخاب کنند یا تغییر دهند؛ که آزادی بیان و اندیشه حاکم باشد؛ که دادگاه‌های عدل، مستقل از قوه اجرایی، فارغ از تعصب و جانب‌داری هر حزبی، قوانینی را که از توافق گسترده اکثریت بزرگ مردم برخوردارند یا زمان و رسوم به آنها قداست بخشیده‌اند، اجرا کنند. اینها سرفصل‌های اسناد آزادی هستند که باید در هر خانه‌ای موجود باشد. این پیام مردم بریتانیایی و آمریکایی به نوع بشر است.»

او در ادامه از نگرانی‌هایش از سرنوشت روسیه حرف می‌زند: «هیچ‌کس نمی‌داند که روسیه، اتحاد شوروی و سازمان بین‌المللی کمونیستی آن در آینده نزدیک قصد دارد چه کند یا حد گرایش‌های گسترش‌طلبانه و فرقه‌گرایانه‌شان تا کجا خواهد بود؛ البته اگر حدی داشته باشد! من احترام و ستایش زیادی برای مردمان شجاع روس و برای رفیق دوران جنگم، مارشال استالین، قائل هستم. در بریتانیا - و بی‌شک در اینجا نیز - همدلی و حسن نیت عمیقی نسبت به مردم تمام روسیه و عزمی برای تاب‌آوردن تمام اختلافات و واکنش‌ها در برقراری دوستی‌های پایدار وجود دارد. ما می‌فهمیم که روس‌ها با از میان برداشتن هر گونه احتمال تجاوز آلمان، نیاز دارند در مرزهای غربی‌شان امنیت داشته باشند.»

چرچیل در نهایت سخنان خود را با طرح هشدارهایی به پایان می‌رساند: «اگر دموکراسی‌های غربی کنار هم بایستند و به اصول منشور سازمان ملل سخت ملتزم بمانند، اثرگذاری آنها برای پیشبرد آن اصول، عمیق خواهد بود و هیچ‌کسی نمی‌تواند متعرضشان شود. اما اگر دچار تفرقه یا سستی در انجام وظایفشان شوند و اگر بگذاریم این سال‌های بسیار مهم از دست بروند، آن وقت واقعا فاجعه و مصیبت بر سر همه ما آوار خواهد شد. دفعه قبل دیدم چنین اتفاقی دارد می‌افتد و با صدای بلند به هموطنان خودم و به دنیا هشدار دادم ولی هیچکس توجهی نکرد. تا سال ۱۹۳۳ یا حتی ۱۹۳۵، شاید می‌شد آلمان را از آن سرنوشت هولناکی که بر آن مسلط شده بود نجات داد و همه ما از آن همه مذلت نجات پیدا می‌کردیم. اما دست هیتلر برای تسلط بر مقدرات نوع بشر باز گذاشته شد. در طول تاریخ هرگز نمی‌شد جلوی هیچ جنگی را به این آسانی و اینچنین بموقع گرفت، جز همین که مناطقی به این وسعت را در جهان به ویرانی کشانید. به اعتقاد من می‌شد جلوی این جنگ را - بدون شلیک حتی یک گلوله - گرفت و آلمان می‌توانست امروز قدرتمند، مرفه و آبرومند باشد؛ ولی هیچ‌کس گوش نداد و همه ما به درون آن گرداب هولناک کشیده شدیم. مطمئنا دیگر نباید اجازه بدهیم چنان اتفاقی بیفتد ...»

پی‌نوشت: در این نوشتار از نسخه سال ۲۰۱۰ کتاب Speeches that Shaped Our World تدوین Chris Abbott که توسط انتشارات Rider در ۳۲۲ صفحه منتشر شده، استفاده شده است.