هر سال در تابستان با توجه به تغییرات آب و هوایی سال‌های اخیر، گرمای هوا در نقاط مختلف دنیا رکورد می‌زند. اروپا که در ذهن بسیاری قاره سبز و خوش آب و هوا توصیف می‌شود باید پذیرای شرایط جدید باشد.
اروپا در ماه گذشته یک هفته بسیار گرم داشت. در برخی کشورها رکورد گرما در ماه ژوئن شکسته شد به‌طوریکه روستای «گالارگ لو مونتو» در جنوب فرانسه با دمای ۴۵.۹ درجه سانتیگراد داغ‌ترین روز فرانسه را ثبت کرد. رکورد قبلی دمای هوا در فرانسه در سال ۲۰۰۳ با ۴۴.۱ درجه سانتیگراد به ثبت رسیده بود. در ماه ژوئیه نیز چند رکورد گرمایی دیگر در هلند، بلژیک و فرانسه ثبت شد.
شهروندان اسپانیا و دیگر کشورهای جنوب اروپا سال‌هاست که در این شرایط زندگی می‌کنند. برخی شیوه‌های زندگی اسپانیایی در واقع عادت‌هایی هستند که برای مقابله با دمای بالا مناسب هستند.
در این گزارش ابتدا رافائل سرسدا خبرنگار اسپانیایی یورونیوز به برخی روش‌ها در اسپانیا برای مقابله با گرما اشاره می‌کند و در ادامه برخی تجربه‌های مخاطبان یورونیوز فارسی مطرح می‌شود.
خواب نیمروز راهی برای فرار از گرما
خواب نیمروز یکی از عادت‌های شناخته شده اسپانیایی‌ها در دنیا است.
علاوه بر برخی مزایای آن، گاهی شاید تنها راه برای فرار از گرما باشد مخصوصا اگر در خانه کولر نداشته باشید.
بیشتر از اینکه در چرت بعد از ظهر، موضوع خوابیدن مطرح باشد، پناه گرفتن پررنگ است. آیا تا کنون در دمای ۴۰ درجه روی بتن قدم زده‌اید؟ اگر چنین تجربه‌ای داشته باشید این موضوع را بیشتر درک می‌کنید.
برای همین است که بسیاری از مغازه‌ها در اسپانیا ظهرها حتی برای مدت سه ساعت تعطیل هستند. با این حال این نوع ساعت کاری هم برای تولید و هم زندگی شخصی افراد مناسب نیستند. دولت‌های مختلف در اسپانیا بارها تلاش کردند که این موضوع را تغییر دهند اما تاکنون موفق نبوده‌اند.
با تشدید موج گرما در اروپا، بیشتر شهروندان اروپایی متوجه شده‌اند برای شکستن یک بعد از ظهر طولانی نیاز به خوابیدن احساس می‌شود.
درسایه بمانید، بالاخره خورشید غروب می‌کند
رافائل خبرنگار اسپانیایی یورونیوز از یک موضوع بسیار شگفت زده می‌شود: « ما اسپانیایی‌ها اغلب از دیدن گردشگرانی که تا پایشان به اسپانیا می‌رسد ساعت‌ها زیر آفتاب می‌مانند شگفت زده می‌شویم و گاهی هم وحشت زده.»
وی تاکید می‌کند که وقتی گردشگران را در حین بازدید از مراکز شهر در ساعت سه بعد از ظهر و در ظل آفتاب مشاهده می‌کنند نیز تا حدودی شگفت‌زده و وحشت‌زده می‌شوند.
او این توصیه را مطرح می‌کند: «در شرایط خشک و آفتابی با دمای بالاتر از ۳۶ درجه تا حد ممکن در سایه بمانید. نگران نباشید بالاخره خورشید غروب می‌کند.»
رافائل می‌گوید: «بسیاری از مردم فکر می‌کنند چون ما اسپانیایی هستیم پس می‌توانیم ساعت‌ها در آفتاب بمانیم.»
آنها می‌گویند: «هی شما اسپانیایی هستید و به این موضوع عادت دارید.»
من پاسخ می‌دهم: «نه. اسپانیایی هستم اما می‌دانم که باید تا جاییکه می‌توانم از ماندن در آفتاب اجتناب کنم.»
خیابان‌های باریک‌تر، گرمای کمتر
اگر خیابان‌ها باریک‌تر باشند شما شادتر خواهید بود. بسیاری از مراکز شهری اسپانیا داری میراثی عربی هستند زیرا مسلمانان در بیشتر بخش‌های اسپانیا در قرون وسطی حضور داشتند و زندگی می‌کردند. از زاراگوزا تا سویا تمام مراکز قدیمی شهر در طول روز با خیابان‌های باریک و پر پیچ و خم میراث اعراب، سایه‌ای طبیعی دارند.
وقتی خیابان‌ها پهن‌تر می‌شوند بسیاری از مقام‌های محلی در خیابان‌های اصلی تجاری در مادرید سایه‌بان‌هایی را می‌گسترانند.
خیابانی در مادرید که اینگونه سایه ایجاد می‌کندesmadrid.com/
زندگی شبانه در روزهای گرم
خارجی‌ها اغلب از اینکه اسپانیایی‌ها شام خود را دیر می‌خورند یا دیر وقت بیرون می‌روند شگفت زده می‌شوند. اما همانطور که بسیاری از اروپایی‌ها می‌دانند اگر حداکثر دمای هوا به ۴۰ درجه برسد تا قبل از ساعت هشت شب هیچ کاری نمی‌توان انجام داد.
پس کمی صبر کنید وسپس برای دیدن دوستانتان یا پیاده‌روی کردن برنامه بچینید. شب تنها زمانی است که شما می‌توانید امیدوار باشید که کمی هوای تازه تنفس کنید.
آرام باشید و گازپاچو بخورید
گازپاچو یک غذای اسپانیایی است که با گوجه و خیار درست می‌شود و ۹۵ درصد آن مایعات است. این غذا سرد سرو می‌شود و می‌تواند در هوای بسیار گرم زندگی را نجات دهد.
گازپاچو غذای اسپانیایی که معتقدند برای مقابله با گرما مناسب است
تاپاس یک غذای دیگر است که به اسم اسپانیایی‌ها شناخته می‌شود و با گرما سازگار است. خوردن یک وعده غذای سنگین می‌تواند اثرات گرما را بدتر کند. اما خوردن مقادیر کمی از غذاهای تازه مانند گازپاچو یا گوشت یا ماهی بدون سس جزو مواردی است که تحمل گرما را راحت‌تر می‌کند.
در اسپانیا نوشیدن قهوه کن هیلو (قهوه یخی) در هوای گرم تقریبا عادی است. این قهوه «فراپه» نیست بلکه یک قهوه عادی با قالب‌های کوچک یخ در لیوان است.
نوشیدنی‌هایی با الکل کم
به‌طور کلی نوشیدن الکل در دمای بالا توصیه نمی‌شود احتمالا به این دلیل است که نوشیدنی ملی در اسپانیا سانگریا یا آبجوی بسیار سبک است که گاهی اوقات با لیموناد مخلوط می‌شود و بسیار خنک سرو می‌شود.
ظرف‌هایی که آب را خنک نگه می‌دارند
یکی از رازهای اسپانیایی‌ها برای فرار از گرما بوتیخو است. ظرف‌های درست شده از خاک رس متخلخل که با وجود دمای بالای هوا می‌توانند آب را خنک نگه دارند. این ظروف زمانی بهترین دوست کشاورزان اسپانیایی یا کارگران ساختمانی در گرمترین مناطق مانند اندلس،کاستیا و آراگون یا شرق شبه جزیره ایبری بود.
ظروف معروف به بوتیخوMuseo de cerámica de Chinchilla de Montearagón
از جنوب ایران تا لس‌آنجلس؛ چگونه با گرما مقابله کنیم
افراد ساکن در مناطق جنوب ایران، سه ماه تابستان را در دمای بالای ۴۰ درجه سانتیگراد سپری می‌کنند. در سال‌های اخیر تغییر ساعت کاری به مدت سه ماه و ده روز یکی از راه‌ها برای کاهش مصرف انرژی و از سوی دیگر راحتی کارکنان بوده است.
هفته گذشته خوزستان چنان گرم بود که استانداری این استان فعالیت تمام اداره‌های این استان را در تاریخ دو مرداد تعطیل اعلام کرد و از سوی دیگر سه روز پیش از این تاریخ نیز اداره‌ها تا ساعت ۱۲ بیشتر باز نبودند.
ساعات اداری خوزستان از ۱۹ خرداد تا ۳۱ شهریور از هفت صبح تا ۱۳ است. سال گذشته خوزستانی‌ها در مدت مشابه از ساعت ۶:۳۰ دقیقه تا ۱۲:۳۰ دقیقه کار می‌کردند.
زندگی شبانه همراه با شب نشینی
یورونیوز فارسی از مخاطبانی که در شهرهایی با دمای بالای ۴۰ درجه در این روزها زندگی می‌کنند خواست تا تجربیات خود را بیان کنند که برخی از این مخاطبان نوع زندگی این روزهای خود در هوای گرم را شرح دادند.
مهتاد از شهر برازجان بوشهر اینگونه شرایط زندگی در دمای بالا را شرح می‌دهد: «مردم اغلب شب‌ها بیدارند و شب نشینی می‌کنند. کارگرهای ساختمانی شب‌ها کار می‌کنند. خانواده‌ها شب‌ها خریدهای خود را انجام می‌دهند. تنها افراد اداری برای رفتن سر کار، صبح‌ها بیدارند. معمولا وقتی ظهر برمی‌گردند بعد از ناهار حتی تا ساعت ۹ شب استراحت می‌کنند. یعنی اینجا زندگی برعکس شده است. روزها خواب، خانه و استراحت و غروب ها به شب بیداری و خرید و گشت و گذار می‌گذرد.»
گرمای هوا در اهواز- این عکس مربوط به سال ۱۳۹۶ استHossein Farhadzadeh
سامی محبی از ایرانشهر می‌گوید که حتی کولر در شهرشان جواب نمی‌دهد. او درباره تجربه خودش برای یورونیوز می‌نویسد: «برای خوابیدن در گرما معمولا یک پارچه خیس می‌کنم و روی خودم می‌اندازم تا خوابم ببرد.» او کلبه‌های ساخته شده از چوب خرما، حصیر و شاخ و برگ را برای مقابله با گرما مناسب توصیف می‌کند و می‌گوید اگر در این فضا آب ریخته شود خنک باقی می‌ماند.
فرد دیگری از تجربه خودش در نوع لباسی که انتخاب می‌کند می‌گوید: «ما در گرمای ۵۰ درجه لباس روشن و نازک می‌پوشیم و سر و گردنمان را هم با پارچه نخی نازک می‌پوشانیم و به‌طور مداوم در معرض نور مستقیم خورشید قرار نمی‌گیریم و زیاد هم آب می‌نوشیم.»
چه غذاهایی عطش را کمتر می‌کند
مصطفی هم فرد دیگری که از خوردنی‌هایی می‌گوید که می‌توان کارگشا باشد: «با خاکشیر و چهار تخمه سر می‌کنیم.» آرتیس هم از فالوده کرمانی مثال می‌زند و می‌گوید که این فالوده ذخیره آب بدن را بالا نگه می‌دارد و باعث رفع عطش می‌شود.
دکتر جهانبانی مخاطب دیگر یورونیوز ساکن واشنگتن آمریکا است. او هم توصیه‌هایی برای پایین آوردن درجه حرارت بدن دارد: «مصرف بعضی از مواد غذایی کم قند، کم کربوهیدرات و کم کالری مانند آووکادو، آناناس، کرفس، رازیانه، توت، آب نارگیل و ماست برای پایین آوردن درجه حرارت بدن و خنک شدن توصیه می‌شود.»
از سوی دیگر آب دوغ خیار نیز در تابستان چه به‌عنوان میان وعده و چه به‌عنوان یک وعده غذایی مورد استقبال خیلی از ایرانی‌ها قرار می‌گیرد.
شهباز که خوزستانی از سختی تحمل گرما در جنوب ایران می‌گوید که با قطع برق هم همراه می‌شود. این تجربه‌ای است که مخاطبان دیگر یورونیوز هم به آن تاکید کردند و از سختی مضاعف گرما با قطع برق نوشتند.
خانه‌های خشتی که با یک پنکه ساده خنک می‌شود
مخاطب دیگر یورونیوز تجربه خود را در دمای بالای ۴۰ درجه اینگونه تعریف می‌کند: «خانه ما در گلپایگان اصفهان از خشت است و دیوارهای قطوری دارد. خانه‌های خشتی تقریبا خنک هستند و با یک پنکه خانه کاملا خنک می‌شود.»
تجربه برقکاری در ساختمان‌های بدون خنک کننده
مخاطب دیگری که ساکن اندیمشک در استان خوزستان است تجربه خود را اینگونه تعریف می‌کند: «برقکار ساختمان هستم. معمولا در خانه‌هایی کار می‌کنم که تجهیزات مانند کولر هنوز نصب نشده است. چون خانه در حال ساخت است. هوا به‌شدت گرم است اما انسان می‌تواند خودش را بعد از مدتی با محیط تطبیق دهد. من تقریبا عادت کردم اما روزی ۴۰ لیوان آب هم می‌خورم.»
سوگند از زندگی در ایذه خوزستان می‌گوید: «دمای شهر ما اغلب بالای ۵۰ درجه است. فقط صبح‌ها بین ساعت شش تا ۹ صبح می‌شود بیرون رفت و بعد از ظهرها هم از هشت شب به بعد که البته باز هم گرم است.» او درباره ساعت‌های دیگر روز می‌گوید: «در بقیه ساعت‌ها خانه زیر کولر هستیم.»
فرد دیگری می‌گوید که گرمای بالای ۵۰ درجه را تجربه می‌کند: «پنجره دو جدا در خانه داریم و روی آن ورق آلومینیوم کشیدیم که گرما داخل نشود.»
مهدی از لس انجلس هم می‌گوید: «برای گریز از گرما و مصرف کمتر انرژی یک کاسه بزرگ پر از آب در اتاقم دارم و یک پنکه کوچک با گیره به کاسه وصل است و باد خنک از روی آب می وزد. گاهی هم یخ در کاسه آب می گذارم.»
همزیستی نیوز - پس از حدود سه دهه، انحصار در اختیار داشتن بزرگترین شرکت های درآمدزای جهان از دست آمریکایی‌ها خارج شد.
به گزارش ایسنا به نقل از نشریه فورچون، برای نخستین بار از سال ۱۹۹۰ شمار شرکت های چینی که بیشترین درآمد را دارند از همتایان آمریکایی آنها پیشی گرفته است و چین با ۱۲۹ نماینده دارای پردرآمدترین شرکت های جهان ایستاده است و آمریکا با ۱۲۱ شرکت در جایگاه دوم ایستاده است.
در حال حاضر شرکت "والمارت" که بزرگترین فروشگاه زنجیره ای دنیا و بزرگ ترین استخدام کننده نیروی انسانی آمریکا نیز محسوب می شود با درآمد بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار در سال گذشته در صدر جدول جای گرفته است.
شرکت نفت عربستان موسوم به "آرامکو" عضو تازه وارد در بین ۱۰ شرکت پردرآمد جهان بوده است و به لطف افزایش درآمدهای نفتی، این شرکت اکنون ششمین شرکت پردرآمد دنیا است.
در ادامه با شرکت هایی که بیشترین درآمد را داشته اند آشنا می‌شوید:
۱-والمارت (Walmart) - آمریکا
زمینه فعالیت: فروشگاه زنجیره ای
درآمد سال گذشته: ۵۱۴.۴۰۵ میلیارد دلار
۲- ساینوپک گروپ ( Sinopec Group) - چین
زمینه فعالیت: نفت و پتروشیمی
درآمد سال گذشته: ۴۱۴.۶۴۹ میلیارد دلار
۳- رویال داچ شل (Royal Dutch Shell)- هلند
زمینه فعالیت: نفت و گاز
درآمد سال گذشته: ۳۹۶.۵۵۶ میلیارد دلار
۴- چاینا نشنال پترولیوم ( China national petroleum) - چین
همزیستی نیوز - بر خلاف تصور عمومی که کانادا را سرزمینی پوشیده از برف و یخ می‌داند، کانادا سومین کشور غنی جهان از نظر دارا بودن منابع طبیعی است.
به گزارش ایسنا به نقل از بیزینس اینسایدر، کانادا از قرن پانزدهم کشف شد و اندکی بعد به تصرف فرانسه و انگلیس درآمد. این کشور که در سال ۱۸۶۷ استقلال کامل خود را به دست آورد، در حال حاضر دهمین اقتصاد بزرگ جهان محسوب می‌شود و همواره در رده بندی های جهانی جز بهترین کشورها از نظر کیفیت زندگی معرفی شده است.
در ادامه با حقایقی جالب از اقتصاد این کشور آشنا می شوید:
۱-کیفیت زندگی
طبق رده بندی صورت گرفته توسط مجمع جهانی اقتصاد، کانادا پس از سوئیس دارای دومین کیفیت بالای زندگی در بین تمام کشورهای جهان است.
۲-صادرات
کانادا در تجارت خارجی خود وابستگی بسیار زیادی به همسایه جنوبی خود یعنی آمریکا دارد به گونه ای که در سال ۲۰۱۸، ۷۵ درصد کل صادرات ۴۵۰ میلیارد دلاری این کشور به آمریکا بوده است. انگلیس و چین دومین و سومین شرکای بزرگ تجاری این کشور هستند.
۳-منابع طبیعی
ارزش منابع طبیعی کانادا شامل نفت، گاز، مواد معدنی، اورانیوم و نمک حدود ۳۳.۲ تریلیون دلار برآورد می شود و این کشور سومین دارنده بزرگ ذخایر طبیعی جهان است.
۴-ذخایر نفت
استان آلبرتا کانادا دارای نفت زیادی است و برآورد می شود که این کشور سومین دارنده بزرگ ذخایر نفتی در جهان باشد.
۵-اقتصاد دریا
کانادا دارای ۱۲۵ هزار و ۵۶۷ مایل ساحل است و صنایع غذایی دریایی این کشور سالانه ۴ میلیارد دلار به تولید ناخالص داخلی این کشور اضافه می‌کنند.
۶-اقتصاد سلامت
در مقایسه با شهروندان آمریکا، کانادایی ها به طور متوسط سالانه ۴۵۶۹ دلار در سال هزینه درمانی دارند که تقریبا نصف سرانه درمانی ۹۰۸۶ دلاری در آمریکا است.
۷-اندازه اقتصاد
طبق اعلام بانک جهانی، کانادا با داشتن تولید ناخالص داخلی معادل یک تریلیون و ۷۰۹.۳۲۷ میلیارد دلار، دهمین اقتصاد بزرگ جهان بوده است.
آیا می‌شود مسائل پیچیده‌ای که صدها سال است ذهن برجسته‌ترین متفکران را به خود مشغول کرده است، در یک کتاب حل‌وفصل کرد؟ گویا اگر زبان ساده و بلندپروازی‌های بزرگ داشته باشید، بله. دستۀ جدیدی از نویسندگان که از قضا بازار کتاب‌هایشان حسابی داغ است، در کتاب‌هایشان میکوشند طیف پیچیده‌ای از مسائل را در چارچوب تصویری بزرگ و عامه‌فهم تبیین کنند. «آشوب» نوشتۀ جرد دایموند، نویسندۀ برندۀ جایزۀ پولیتزر، جدیدترین نمونه از این دست کتاب‌ها است که از هراری تا بیل گیتس آن را تحسین کرده‌اند.
آناند گیریداراداس، نیویورک‌تایمز— اگر تا به حال در عروسی یا همایش یا در یکی از پروازهای فرودگاه اوهر شیکاگو گیر آدمی افتاده‌اید که دربارۀ هر موضوعی نظریه‌ای دارد و بعد از جدا شدن از او با خود گفته‌اید که «تجربۀ جالبی بود»، کتاب مناسبی برای شما سراغ دارم.
کتاب آشوب جِرِد دایموند از جنس کتاب‌هایی است که در پی ارائۀ تصویری بزرگ و تبیین همه‌چیزند. من زیاد سفر می‌کنم و از این دست کتاب‌ها زیاد دیده‌ام: در کتاب‌فروشی فرودگاه‌ها، جایی که نویسندگانی همچون استیون پینکر و یووال نوا هراری (که هر دو «آشوب» را تحسین کرده‌اند) و البته دایموند شایستگی تخصیص قفسه‌هایی ثابت به خود را دارند؛ همین‌طور در هوا، جایی که متوجه شده‌ام بخش نامتناسبی از خوانندگانی که در سکوت ۳۰ هزارپایی مطالعه می‌کنند ترجیح می‌دهند آثار نویسندگانی را بخوانند که از بالا به موضوع نگاه می‌کنند.
شروع کردم به کاوش جدیدترین اثر دایموند، چون مجذوب این نظریه‌اش شدم که روش تک‌تک انسان‌ها در مقابله با بحران می‌تواند برای کشورهای بحران‌زده آموزنده باشد. سپس طولی نکشید که اولین اشتباه به چشمم خورد؛ خیلی زود به دهمی رسیدم. سپس به موارد جدی‌تر برخوردم. کم‌کم خطاها، تعمیم‌ها، نقاط کور و از قلم‌افتادگی‌ها درستی انتخاب چنین کتابی را برای انتشار زیر سؤال بردند. به این فکر افتادم که اصلاً چرا به برخی افراد، و فقط برخی، میدان و مسئولیت می‌دهیم تا دربارۀ هرچیزی نظریه‌پردازی کنند.
دایموند نظریۀ جالبی مطرح می‌کند – او استاد جغرافیا در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس و مؤلف چندین کتاب ازجمله اسلحه، میکروب و فولاد۱، برندۀ جایزۀ پولیتزر، است. انسان‌ها همواره دچار بحران‌هایی شخصی می‌شوند. چیزهای زیادی آموخته‌ایم از اینکه افراد برای مقابله با چنین مواقعی چه تغییری می‌کنند – یا نمی‌کنند. حال اگر این درس‌ها را در مورد کشورهای گرفتار در باتلاق مشکلات به کار بگیریم چه اتفاقی می‌افتد؟
دایموند با بهره‌گیری از کار درمانگران بیان می‌کند که راز موفقیت افراد در مقابله با بحران «تغییر انتخابی»۲ است. افرادی که با موفقیت بر مشکلی فائق می‌شوند تمایل دارند با شناسایی و تفکیک
چیزهای زیادی آموخته‌ایم از اینکه افراد برای مقابله با چنین مواقعی چه تغییری می‌کنند – یا نمی‌کنند
مشکل مشخص کنند که «چه بخش‌هایی از شخصیتشان از قبل به خوبی کار می‌کنند و نیاز به تغییر ندارند و چه بخش‌هایی از کار افتاده‌اند و باید عوض شوند». سؤال دایموند این است که آیا در خصوص کشورها هم می‌توان چنین کاری کرد؟ باور خودش این است که می‌توان و در پی آزمودن نظریه‌اش با اعمال دوازده عامل بر بحران‌های ملی است که تأثیرشان بر حل بحران‌های شخصی معلوم شده است. برخی عوامل به‌راحتی اعمال می‌شوند – مثلاً همانطور که اشخاص ابتدا باید بپذیرند که دچار بحران شده‌اند، ملت‌ها نیز باید ابتدا دربارۀ معضلات خود به اجماع برسند. برخی مقایسه‌ها دشوارتر به نظر می‌آیند –مثلاً معادل کمک دوستان صمیمی در سطح کشورها کمک مادی و مالی از طرف هم‌پیمانان کشور خواهد بود. دایموند با در دست داشتن چنین چارچوبی بررسی سازگاری آن با تاریخ واقعی کشورهای مختلف را شروع می‌کند.
دایموند از روش موردپژوهی استفاده می‌کند. او با بررسی فنلاند، ژاپن، شیلی، اندونزی، آلمان، استرالیا و آمریکا راه‌کارهای این کشورها را براساس فهرست ۱۲تایی‌اش ارزیابی می‌کند. ژاپن در دوران امپراتور مِیجی، که نیاز داشت در عین حفظ هستۀ فرهنگی خود درهایش را به روی دنیا باز کند، راهی پیدا کرد تا «بسیاری از ویژگی‌های غربی را بگیرد اما آنها را متناسب با اوضاع و احوال ژاپنی‌ها اصلاح کند». پس از جنگ جهانی دوم، آلمان مسئولیت کامل اعمالش را پذیرفت و در نتیجه موفق شد خودش را متحول کند. آمریکا، تا حدی به‌دلیل بی‌اعتنایی به درس‌های دیگر کشورها، همچنان برای حل مسائل خود تقلا می‌کند.
دایموند در پایان هر فصل، که هرکدام تاریخچه‌ای کوتاه است، گونه‌ای از این پرسش را مطرح می‌کند که: «بحران اندونزی چگونه در چارچوب ما می‌گنجد؟» و این یک نشانه است. در اینجا تحقیق را «چارچوب» به پیش می‌برد و همه‌چیز در خدمت چارچوب است. با افرادی مواجه می‌شویم که تصویر کاملی از آنها ارائه نمی‌شود، چراکه فقط چارچوب اهمیت دارد. داستان‌هایی که دربارۀ هر کدام از کشورها می‌شنویم اغلب جانبدارانه و جهت‌دارند، چون فقط چارچوب اهمیت دارد. کشورهایی که در آنها نژادپرستی و رواداری و تبعیض جنسیتی و برابری از مدت‌ها پیش با هم در تنش بوده‌اند در قالب موضوعی کاملاً واحد مطرح شده‌اند قبل از آنکه به‌نحوی شگفت‌انگیز به موضوعی متضاد تبدیل شوند، چراکه این چارچوب فقط می‌تواند ساختارهای یکپارچه را پردازش کند.
وقتی تمرکز روی چارچوب باشد، فکت‌ها اهمیت خود را از دست می‌دهند. کتاب دایموند مملو از خطاست. او درمورد سال رأی‌گیری برکسیت دچار اشتباه می‌شود. او مدعی است که در دوران ریاست‌جمهوری رونالد ریگان
همانطور که اشخاص ابتدا باید بپذیرند که دچار بحران شده‌اند، ملت‌ها نیز باید ابتدا دربارۀ معضلات خود به اجماع برسند
«تعطیلی دولت نداشتیم». در حالی که چندین بار چنین اتفاقی افتاد. به‌بیان او فوتبال استرالیایی ورزشی است که «در استرالیا ابداع شده و در هیچ جای دیگر بازی نمی‌شود». اما در جاهای دیگر نیز فوتبال استرالیایی بازی می‌کنند؛ طبق گزارش «لیگ فوتبال استرالیایی» این نوع فوتبالْ ورزش ملی جمهوری نائورو [در اقیانوسیه] است و در کشورهای چین، کانادا، فرانسه، ژاپن، ایرلند و آمریکا نیز بازی می‌شود.
دایموند می‌گوید حملۀ تروریستی سال ۱۹۷۶ در واشنگتن دی.سی.، که یک مأمور سابق اهل شیلی را هدف گرفته بود، «تا پیش از حمله به برج‌های مرکز تجارت جهانی در سال ۲۰۰۱، تنها مورد شناخته‌شده از قتل شهروند آمریکایی در خاک آمریکا به دست یک تروریست خارجی» بود. این ادعا بمب‌گذاری سال ۱۹۹۳ در مرکز تجارت جهانی را به‌کلی نادیده گرفته است، که در آن شش نفر کشته شدند. دایموند «لی کوآن یِو» را «نخست‌وزیر سنگاپور» می‌خواند، در حالی که او دیگر چنین مقامی ندارد، به‌خصوص حالا که مرده است.
حال می‌رسیم به تعمیم‌ها. دایموند می‌گوید در برهه‌ای از جنگ جهانی دوم، مردم فنلاند در مقابل جنگ‌طلبی شوروی «یکدل و یکصدا سازش بیشتر را رد کردند». کل ملت، یکصدا! نمونه‌ای دیگر از موافقت ۱۰۰درصدی جامعه را در مورد استرالیا می‌بینیم، جایی که می‌گوید «استرالیایی‌هایی که دربارۀ قانون اساسی فدرال تبادل نظر می‌کردند بر سر موضوعات زیادی به بحث پرداختند اما درمورد منع ورود همۀ نژادهای غیرسفید به استرالیا یکصدا بودند». ولی واقعیت این است که بر سر این موضوع نیز بحث کردند و حتی یکی از طرح‌دهندگان به‌نام اندرو اینگلیس کلارک، دادستان کل تاسمانی، تلاشی ناموفق داشت در به تصویب رساندن نسخه‌ای سازگاریافته از متمم چهاردهم قانون اساسی آمریکا که تبعیض نژادی را ممنوع می‌کرد.
دایموند با این ادعا که آلمان از نظر اجتماعی لیبرال‌تر شده مدعی می‌شود: «دیگر از تنبیه بدنی کودکان خبری نیست؛ در واقع، قانون این کار را ممنوع کرده است!» اما یک اندیشمند جدی چطور ممکن است تصویب قانون را با پایبندی به آن اشتباه بگیرد؟ سازمانی که اثربخشی این قانون را ارزیابی می‌کند به این نتیجه رسیده که تصویب آن تنبیه بدنی را کاهش داده اما ریشه‌کن نکرده است. همچنین با خواندن دایموند ظاهراً می‌فهمیم که مردم شیلی چه شناختی از هویت خود دارند (خود را با اروپا و ایالات متحده یکی می‌دانند، نه آمریکای لاتین)؛ و چگونه همۀ «مردم اندونزی هویت ملی خود را بدیهی می‌دانند». (به‌جز گروه‌های جدایی‌طلب؟)
گاهی به نظر می‌رسد منبع مطالب کتاب چشمه‌ای خشک از تحقیقی مادام‌العمر است نه جدیدترین فکت‌ها. مثلاً دایموند به ما می‌گوید آمریکایی‌ها همیشه مردمانی بسیار
وقتی تمرکز روی چارچوب باشد، فکت‌ها اهمیت خود را از دست می‌دهند
سیار بوده‌اند و «بعید» است «نقل مکان نکنند». لابد او از جدیدترین آمار منتشرشده که خلاف این را می‌گوید بی‌خبر است: «آمریکایی‌های کمتری برای پیدا کردن مشاغل بهتر در کشور نقل مکان می‌کنند». این را رادیو ان‌پی‌آر با استناد به پژوهش ادارۀ آمار آمریکا اعلام کرد که می‌گوید شمار آمریکایی‌هایی که در هر سال نقل مکان می‌کنند از دهۀ ۱۹۴۰ تاکنون تا نصف کاهش یافته است.
خطاهای کتاب به‌مراتب بیشتر از چیزی است که در این مجال بگنجند و خیلی از آنها را نادیده می‌گیرم چون نمی‌خواهم مته به خشخاش بگذارم. اهمیت این خطاها به‌خاطر ماهیت خود کتاب است. اگر نتوانیم در مطالب جزئی و معمولی به کسی اعتماد کنیم، چگونه می‌توانیم در موارد دیگر اعتماد کنیم، در حالی که نویسندگان کتاب‌های کلان‌نگر (در باب ادعاهای بزرگ که راستی‌آزمایی‌شان دشوار است) به‌شدت نیازمند اعتماد ما هستند؟ مثلاً در باب ادعاهایی مانند اینکه لغو سیاست «استرالیای سفید» چگونه «از پنج علت ناشی شد» (نه چهار و نه شش تا یا هر رقمی که در نظر بگیرید). یا اینکه چگونه عشق فنلاندی‌ها به زبان مادری خود باعث شد به جنگیدن و کشته‌شدن در راه فنلاند تن در دهند. یا اینکه توکیو شهری پاک است «چون کودکان ژاپنی یاد می‌گیرند تمیز و مرتب باشند» (و مثلاً نه به این دلیل که، طبق تحقیق، این شهر ۳٫۹ درصد از بودجۀ خود را صرف بهداشت عمومی و فاضلاب می‌کند، در حالی که این رقم در بودجۀ ۲۰۱۸ شهر نیویورک ۱٫۹ درصد بود که به ادارۀ بهداشت تخصیص داده شد).
با اینکه فهرست منابع در آخر کتاب آمده است، دایموند به ندرت از این کتاب‌ها نقل قول می‌کند. او بیشتر به نقل قول از دوستان بسیارش علاقه‌مند است. «چرا ژاپن چنین مواضعی را دنبال می‌کند؟ دوستان ژاپنی‌ام سه توضیح برای این موضوع پیشنهاد می‌کنند». یا در مورد کودتای شیلی می‌گوید: «...کودتای ۱۹۷۳ که بسیاری از دوستان شیلیایی‌ام اجنتاب‌ناپذیر توصیفش می‌کنند». اول اینکه ما چرا باید برای شنیدن نظریه‌های تصادفی دوستان کسی پول بدهیم؟ دوم اینکه کودتا چطور ممکن است اجتناب‌ناپذیر باشد؟ آیا منظور این است که دسیسه‌ای چنین دقیق و ظریف در هیچ شرایطی ممکن نبود خراب شود؟
حال که از دوستانمان حرف می‌زنیم، نویسندگان جوان‌تر زیادی را می‌شناسم، به‌خصوص از میان زنان و رنگین‌پوستان، که باهوش، بافکر، تودار و فوق‌العاده دقیق‌اند و حاضرند دست به هر کاری بزنند تا روزنه‌ای باز شود برای چاپ کتاب با ناشری جدی
اگر نتوانیم در مطالب جزئی و معمولی به کسی اعتماد کنیم، چگونه می‌توانیم در موارد دیگر اعتماد کنیم
– آنها با تمام وجود می‌دانند که اگر کارشان به این شلختگی بود، زندگی کاری‌شان پیش از آنکه حتی آغاز شود پایان می‌یافت.
در اینجا نوعی مشکل سیستمی نیز وجود دارد. وقت آن رسیده که دسته‌ای از ما که به نویسندگی در حوزۀ غیرداستانی مشغولیم بر این خواسته پافشاری کنیم که راستی‌آزمایی حرفه‌ای بخشی جدایی‌ناپذیر از صنعت چاپ و نشر شود، همانند تبلیغات، بازاریابی و طراحی لباس – و این کار با هزینۀ ناشر انجام شود نه مؤلفی که معلوم است پولش را خرج بهداشت و درمان خواهد کرد. در عصر توییت‌ها، نباید سرنوشت کتاب این باشد که روزبه‌روز بیشتر و بیشتر توییت‌گونه شود – شاید مبتنی بر فکت یا هرچه. کتاب باید جایگاهی متمایز داشته باشد، باید برجسته باشد.
یکی دیگر از مشکلات کتاب آشوب مشکلی است که نمی‌توان راستی‌آزمایی کرد اما، خوشبختانه، در دنیای ادبیات در حال حل شدن است. تا همین اواخر، تصویر پیش‌فرض انسان‌ها در بخش اعظم زندگی آمریکایی و نویسندگی آمریکایی سفید و مردانه بود. امروزه نوشته‌های زیادی این تصویر پیش‌فرض را می‌شکنند و زاویۀ دید را پیچیده‌تر می‌کنند. و در این میان، آشوب یادمان می‌اندازد که چرا این موضوع اهمیت دارد.
هنگامی که دایموند «ارزش‌های اجتماعی بسیار تساوی‌طلبانه» را نوعی منش جمعی توصیف می‌کند که در استرالیا «عوض نشده»، برخلاف اینکه فصلی در باب تاریخچۀ نژادپرستی قانونی کشور نوشته است، تعریفی از تساوی‌طلبی را مد نظر دارد که فقط درمورد مردمان سفیدپوست صدق می‌کند. وقتی می‌گوید «منزلت اجتماعی در ژاپن بیشتر به تحصیلات بستگی دارد تا وراثت و پیوند خانوادگی»، معنا و مفهوم زن بودن را نادیده گرفته است. در جای دیگر اعتراف می‌کند: «البته فهرستی که من از مشکلات آمریکا ارائه می‌کنم جامع نیست. مشکلاتی که نیاورده‌ام شامل روابط نژادی و نقش زنان می‌شود». یعنی مشکلاتی که گریبانگیر بیشتر آمریکایی‌هاست.
در اواخر کتاب، با دیدن این اظهار نظر دایموند دلم برایش سوخت: «یک شب با دو تن از دوستانم که زن بودند هم‌صحبت شدم، یکی در سنین ۲۰ به بالا و از نظر روان‌شناختی ساده‌لوحی خوش‌بین و دیگری در سنین ۷۰ به بالا و شخصی باهوش بود». چیزی که باعث شد دایموند زن جوان را «از نظر روان‌شناختی ساده‌لوح» بداند این بود که با مردی آشنا شده بود که مدت‌ها طول کشید تا به بدطینتی‌اش پی ببرد. (اگر این کار جرم است، پس همۀ ما را حبس کنید). نسبت به دایموند، که سنش از هشتاد گذشته بود، دلسوزی عجیبی پیدا کردم چون مسلماً نمی‌فهمد که، در سال ۲۰۱۹، مرد نویسندۀ جاافتاده‌ای مثل او چقدر در درک تفاوت‌ها ناتوان است که راه می‌افتد و به زنی
دایموند از اینکه به دورانی دیگر تعلق دارد به خود می‌بالد
جوان که در زندگی خود مرتکب خطاهایی کاملاً عادی می‌شود انگ «ساده‌لوحی روان‌شناختی» می‌زند. اما او از اینکه به دورانی دیگر تعلق دارد به خود می‌بالد. می‌گوید دست‌نوشته‌هایش را کسی دیگر تایپ می‌کند. او در استفاده از رایانه به کمک همسر و منشی‌اش متکی است و همواره معتقد است مشغول شدن با بازی‌های ویدیویی «گوشی‌گیری» است، ولو آنکه بحث از بازی‌های آنلاین با امکان پشتیبانی از بازیکن‌های بیشماری باشد که در جاهایی قرار دارند که هر روز آمریکایی‌های بیشتری برای تعامل اجتماعی به آنجا می‌روند. دایموند همچنین بر این نظر است که گوشی‌ها آمریکا را به نابودی می‌کشانند، چون مردم هر چهار دقیقه یک‌بار گوشی خود را چک می‌کنند. اما باید بگویم که من خودم هنگام خواندن کتاب دایموند دقیقاً همین کار را می‌کردم، چون بسیاری از مطالبی که می‌خواندم درست به نظر نمی‌آمدند و فکر می‌کنم این خودش پیشرفتی است که بتوانی اعتبار نظریه‌های کلی‌نگر را از اتاق خوابت با جست‌وجوی گوگل به چالش بکشی.
چند وقت پیش در ساحل نشسته و کتابی از جیل لپور دربارۀ تاریخ جدید آمریکا می‌خواندم با عنوان این حقایق۳. بلندپروازی این کتاب کمتر از آشوب نیست. ولی این هم نوع جدیدی از کتاب بزرگ برای عصری جدید است. ما اکنون خیلی بیشتر می‌دانیم. داستان‌هایی را می‌دانیم که روایت نشده‌اند، دیدگاه‌هایی که مغفول مانده‌اند. لپور با تغییرِ پیوستۀ منظرگاه خود موفق می‌شود داستان‌های زیادی بیان کند. او هیچ‌گونه چارچوب پیش‌پاافتاده‌‌ای و هیچ نظریۀ فهرست‌واری برای آزمودن ندارد. او داستان‌هایی زمینی از مردمانی نامدار و گمنام می‌گوید و به‌حدی اطمینان خاطر دارد که اجازه می‌دهد ایده‌ها شکل بگیرند. نگاه جیل در نوشتن از پایین به بالاست، نه از بالا به پایین.
اطلاعات کتاب‌شناختی:
Diamond, Jared. UPHEAVAL: Turning Points for Nations in Crisis. Little, Brown and Company. 2019
پی‌نوشت‌ها: • این مطلب را آناند گیریداراداس نوشته است و در تاریخ ۱۷ مۀ ۲۰۱۹ با عنوان «What to Do When You’re a Country in Crisis» در وب‌سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان آن را در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۳۹۸ با عنوان «چارۀ کشور بحران‌زده چیست؟» و ترجمۀ مجتبی هاتف منتشر کرده است. •• آناند گیریداراداس (Anand Giridharadas) برای نیویورک‌تایمز مطلب می‌نویسد و جدیدترین کتابشبرنده همه‌چیز را می‌برد: تظاهر نخبگان به تغییر دنیا (Winners Take All: The Elite Charade of Changing the World) است.
همزیستی نیوز - محققان علوم مغزی و یادگیری دانشگاه واشنگتن دریافتند نوزادان قادر به فراگیری دو زبان از بدو تولد هستند.
به گزارش ایسنا- منطقه خراسان و به نقل از ای بی سی، در این تحقیق، محققان دریافتند کودکان با سن کمتر از یک سال و حتی نوزادان، قادر به درک و پردازش صداهای زبان انگلیسی و اسپانیایی هستند.
دنیل پریز و جینی رینگ پریز، کودکان را در معرض زبان اسپانیایی قرار دادند و بعد از مدتی دریافتند کودک بسیاری از صداهای مربوط به زبان اسپانیایی را نیز درک می‌کند.
در این تحقیق، امواج مغزی کودکان با سن کمتر از یک سال مورد بررسی قرار گرفت و محققان دریافتند آنها از طریق شنیدن، هر دو زبان را فرا می‌گیرند. کودکان به هر دو زبان شنیداری واکنش‌های قوی نشان دادند.
محقق این تحقیق در ادامه افزود: مغز نوزادان از همان ابتدا آمادگی فراگیری دو زبان به صورت همزمان را دارد.
وی گفت: با آموزش دو زبان در بدو تولد، کودکان در آینده قابلیت تکلم به هر دو زبان را به صورت خوبی خواهند داشت.
محققان اظهار کردند: کودک با شنیدن صداها و کلمات یک زبان فقط قادر به شناسایی همان زبان خواهد بود، اما اگر در معرض دو زبان قرار گیرد بین دو زبان و اختلافات آنها تفاوت قائل شده و آنها را شناسایی می‌کند.
همزیستی نیوز - بر اساس اعلام سازمان جهانی گردشگری در سال ۲۰۱۸ در مجموع ۴/ ۱ میلیارد نفر برای تعطیلات خاک کشور خود را ترک کردند که رشد ۶ درصدی را در مقایسه با سال گذشته آن نشان می‌دهد. به گزارش «گاردین»، نیکودم زومیلو، استاد اقتصاد و امور مالی از دانشگاه لندن معتقد است رشد صنعت جهانی گردشگری تا حدی مرهون افزایش سرویس‌های جهانی است. از آن جمله می‌توان به سایت‌های رزرو آنلاین اشاره کرد که به کاهش قیمت‌ها و افزایش رضایتمندی مسافران منجر شده است.
بر اساس اطلاعات منتشرشده از سوی سازمان جهانی گردشگری، چهار پنجم از توریست‌ها در منطقه خود سفر می‌کنند و بر این اساس اروپا از نظر میزبانی‌ها از توریست‌ها همچنان پیشتاز است و سال گذشته پذیرای ۷۱۳ میلیون توریست بوده است. در سطح جهانی نیز به ترتیب کشورهای فرانسه، اسپانیا، آمریکا، چین و ایتالیا سالانه میزبان بیشترین تعداد گردشگر خارجی هستند.گردشگری در دیگر مناطق جهان نیز رو به رشد است و به‌عنوان مثال سال گذشته شمال آفریقا شاهد افزایش ۱۰ درصدی سفرمسافران خارجی بود. ورود گردشگران بین‌المللی به جنوب صحرای بزرگ آفریقا و خاورمیانه نیز با محبوب شدن سفر به مقاصد غیرمتعارف، افزایش یافته است. شرکت تاکسی اینترنتی اوبر که در بیش از ۶۳۳ شهر جهان فعالیت دارد اعلام کرد در سال ۲۰۱۸ و بر اساس سفر کاربران خود به ترتیب ساختمان امپایر استیت نیویورک، تندیس آزادی نیویورک، برج CN در تورنتو، طاق نصرت و برجایفل در پاریس، پنج مقصد پربازدید جهان بوده‌اند. از طرفی افزایش روزافزون ثروت چینی‌ها موجب شده آنها بزرگترین منبع گردشگر در جهان باشند و تنها در سال ۲۰۱۷ ۱۴۳ میلیون سفر از مبدا چین به سایر نقاط جهان انجام شده است و پس از آن آلمان(۹۲ میلیون سفر)، آمریکا (۸۸ میلیون سفر) و بریتانیا (۷۴ میلیون سفر) قرار گرفتند.
همزیستی نیوز - شاید مهم‌ترین منبع درآمد امارات متحده عربی از راه نفت باشد ولی این کشور به تازگی رکورد جدیدی در کاهش وابستگی خود به نفت ثبت کرده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، بزرگترین پروژه نیروگاه خورشیدی جهان به نام "Noor Abu Dhabi" توسط اداره آب و برق دبی(DEWA) به بهره‌برداری رسید. تولید این نیروگاه با هدف کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی صورت گرفته است.
تخمین زده شده که ۳.۲ میلیون سلول خورشیدی مستقر در نیروگاه "Noor Abu Dhabi" برای ۹۰ هزار نفر برق تولید کند و انتشار کربن‌دی اکسید را ۹۸۴ هزار و ۲۰۶ تن (واحد بریتانیایی) کاهش دهد.
این نیروگاه ظرفیت تولید ۱.۲ گیگاوات برق را دارد.
این میزان کاهش آلودگی معادل حذف ۲۰۰ هزار ماشین از جاده‌هاست.
واقعیت امر این است که امارات هنوز هم به شدت به درآمدهای نفتی وابسته است.
ولی اخیراً قصد دارد محصولات نفتی را برای تعادل بازار کاهش دهد.
سازمان آب و برق دبی قصد راه‌اندازی یک پروژه نیروی خورشیدی ۲ گیگاواتی را دارد.
عربستان سعودی هم برای راه‌اندازی نیروگاه خورشیدی ۲.۶ گیگاواتی در مکه موافقت کرده است.
همزیستی نیوز - اشرف ابوالیزید، شاعر، نویسنده، روزنامه‌نگار و منتقد مصری است. او ۵۶ سال پیش در مصر متولد شد اما در دوران کاری خود، در کشورهای عربی دیگر در آسیا هم اقامت و فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی داشته است. او هم‌اکنون رییس انجمن روزنامه‌نگاران آسیایی است و به فعالیت‌های متنوع فرهنگی و رسانه‌ای خود مشغول است.
ابوالیزید در گفت‌وگویی با ایسنا، درباره رابطه‌ی ادبیات و رسانه و همچنین وضعیت حال حاضر روزنامه‌نگاری سخن گفته است.
- وقتی با اشرف ابوالیزید صحبت می‌کنیم، با یک شاعر سخن می‌گوییم، یا یک روزنامه‌نگار و یا یک روشنفکر؟
- نوشتن آغاز هر چیزی است. من کلا عاشق متن هستم و برای نوشتن زندگی می‌کنم. درواقع من با شعر شروع کردم، با روزنامه‌نگاری ادامه دادم، و در حال حاضر در زمینه‌ی رمان و نقد هم فعالم. در تمام این جنبه‌ها خودم را فردی از کلمه و کلام می‌دانم. یافتن کلمه‌ها پلی برای برقراری ارتباط با جهان و مردم است. من در شعر، رمان، سفرنامه یا مقاله‌هایم، برای دیگران پیامی دارم که بر بستر کلمه‌ها شکل می‌گیرد.
- به نظر شما، هنر و ادبیات در روزنامه‌نگاری چه تاثیری دارد؟
- خیلی تاثیر دارد. گاهی این احساس دست می‌دهد که باید روزنامه‌نگاری را به خاطر هنر و حمایت از ادبیات کنار گذاشت، اما شخصا برای خودم کشف کردم که روزنامه‌نگاری بخشی از ریتم زندگی امثال من است. من تجربه‌های سفرهایم را در شعر و داستان‌هایم وارد می‌کنم و همچنین در رمان‌هایم از غریزه‌ی روزنامه‌نگاری برای توسعه‌ی طرح استفاده می‌کنم. درواقع این دو دنیاهایی هستند که نقش‌هایشان را جابه‌جا می‌کنند؛ انگار که از بازی صندلی‌های موزیکال استفاده می‌کنیم.
- به نظر شما روزنامه‌نگاران حرفه‌ای در شکل‌گیری روشنفکری جامعه چه تاثیری دارند؟ مثلا در جامعه‌ی خود شما.
- در مصر، با آغاز روزنامه‌نگاری فرهنگی و سیاسی، سردبیران و روزنامه‌نگاران برای حرکت رو به جلو، یعنی نوگرایی در شکل‌گیری دولت جدید، در صف مقدم بودند. معتقدم که روزنامه‌نگاری چون محمد حسنین هیکل (۲۰۱۶-۱۹۲۳) در شکل‌گیری اندیشه‌ی سیاسی دوران جمال عبدالناصر نقش پررنگی داشته است.
- شما روزنامه‌نگار، شاعر و نویسنده‌ای هستید که بسیار هم سفر می‌کند. آیا گمان می‌کنید سفر کردن برای این زمینه‌های فعالیتی، مفید است؟
- مسافرت یک ماشین جادویی است که باعث می‌شود خود را دوباره کشف کنید. در سفر، شما فقط مکان‌ها، آثار تاریخی، مردم یا فرهنگ‌ها را کشف نمی‌کنید؛ بلکه منِ دیگری از خود را هم کشف می‌کنید؛ شخصیتی مخفی در درون خود را، شخصیتی پنهان‌شده که گاهی عادت‌های روزانه و سنت‌های معمول را پوشش می‌دهد. این مقوله‌ی بسیار مهمی است؛ بخصوص در نگارش رمان. مثلا برای نوشتن یکی از رمان‌هایم به‌نام «مترجم» که درباره‌ی مصری‌ها و آسیایی‌هایی است که در خارج از کشور خود و دور از خانه زندگی می‌کنند، ۲۸ شخصیت از بیش از ۱۰ کشور داشتم که تنها فرهنگ سفر می‌توانست به من کمک کند تا این کار را انجام دهد.
عکس: علیرضا بهرامی
- چرا شما سعی می‌کنید روزنامه‌نگاران کشورهای مختلف را در رویدادهای بین‌المللی به هم مرتبط کنید؟
- چون باور دارم که روزنامه‌نگاران درواقع چشم‌انداز وسیعی دارند، توصیف، توضیح و انتقاد دارند. یک روزنامه‌نگار دانا ارزش یک استاد برجسته را داراست و وقتی به هم می‌پیوندند، توان بالایی پدیدار می‌شود.
- خب شما رییس انجمن روزنامه‌نگاران آسیایی هستید. فکر می‌کنید که انجمن پس از ۱۵ سال به چنین جایگاهی برای روزنامه‌نگاران و اهداف از پیش طراحی‌شده‌ی خود دست یافته است؟
- هدف اصلی ما از ابتدا این بود که صدای خودمان را داشته باشیم. رسانه‌های غربی با ترویج تصویرهای کلیشه‌ای درباره‌ی آسیا و خاورمیانه، واقعیت‌ها را از بین می‌برند. ما می‌خواستیم که قلم‌های آسیایی درباره‌ی کشورهای خودشان بنویسند، و این کار را از طریق فرم رسانه‌ی چاپی هم در قالب مجله‌ی «آسیا ان» انجام می‌دهیم؛ یک ماهنامه که به دو زبان انگلیسی و کره‌ای در سئول، با موضوع‌های آسیایی و جهانی در زمینه‌ی سیاست، اقتصاد، هنر، روزنامه‌نگاری، فرهنگ و جامعه منتشر می‌شود؛ در قالب یادداشت‌ها، گزارش‌ها، مقاله‌ها، مصاحبه‌ها و پرتره‌ها. همکاران ما از آسیا و دیگر کشورهای جهان در این مجله نوشته‌های خود را درباره‌ی آسیا و خاورمیانه به اشتراک می گذارند. همچنین این مطلب‌ها در وب‌سایت ما هم به زبان‌های عربی، انگلیسی و کره‌ای در دسترس است. از این طریق در حال تلاش برای راه‌اندازی نسل جدید در روزنامه‌نگاری آسیایی هستیم.
- نظر شما درباره‌ی وضعیت روزنامه‌نگاران خاورمیانه و شرق آسیا چیست؟
- در حال حاضر، روزنامه‌نگاران کشوری مانند مصر در تمام شئون زندگی روزمره از طریق تمام بسترهای مختلف رسانه‌ای دخالت می‌کنند. اما شبکه‌های اجتماعی مانند سمی هستند که همه چیز را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهند تا روزنامه‌نگاری واقعی را به روزنامه‌نگاری زرد تقلیل دهند.
- لطفا درباره‌ی نتیجه‌ی این موضوع بیشتر بگویید.
- من اعتقاد دارم که با تهاجم رسانه‌ای جدید بر پلت‌فرم دیجیتال، روزنامه‌ها دیگر آن کارکرد ۳۰ سال پیش خود را ندارند. در حال حاضر همه چیز ما تحت تاثیر فرهنگ امثال یوتیوب و تاک‌شوهای تلویزیونی قرار گرفته است.
- شما همواره یا کتاب جدیدی منتشر کرده‌اید، یا کتابی در دست انتشار دارید. کمی در این‌باره بگویید.
- من همیشه یک برنامه‌ی بلندمدت و یک برنامه‌ی کوتاه‌مدت در این زمینه دارم. گاهی در چند ماه یک کتابم به سرانجام می‌رسد اما گاهی ماه‌ها طول می‌کشد و پس از نوشتن، منتظر فرآیند انتشار می‌مانم. مثلا اتفاقا یک کتاب من که در تهران منتشر شد و درواقع ترجمه‌ی فارسی شعرهایم توسط نسرین شکیبی ممتاز بود، سه سال طول کشید تا انتشارش به سرانجام برسد و جشن امضایش را در نمایشگاه کتاب برگزار کنیم.
طبق بررسی یونیسف، در کشورهایی با کمترین میزان توسعه‌یافتگی، از هر چهار کودک بین ۵ تا ۱۷ سال، یک کودک مشغول به کاری است که مانع از رشد او شده و سلامتی‌اش را به خطر می‌اندازد. بیشترین تعداد کودکان کار را می‌توان در مناطق جنوبی صحرای آفریقا یافت؛ جایی که ۲۹ درصد از کودکان پنج تا ۱۷ ساله مشغول به کار هستند. در خاورمیانه و شمال آفریقا هفت درصد از کودکان در این گروه سنی مشغول به انجام کارهایی هستند که برای سلامتشان بسیار خطرناک است. در آمریکای لاتین و مناطق مربوط به دریای کارائیب نیز، ۱۱ درصد از کودکان کودک کار محسوب می‌شوند. در اینفوگرافی دیگری، وضعیت کودکان کار در ایران را بررسی خواهیم کرد.
همزیستی نیوز - سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با همکاری رایزنی فرهنگی کشورمان در ترکمنستان و وزارت فرهنگ ترکمنستان، طی روزهای ۲۶ تا ۲۸ خردادماه جاری روزهای فرهنگی ترکمنستان در ایران را برگزار می‌کند.
به گزارش ایسنا، آئین افتتاحیه این برنامه فرهنگی صبح یکشنبه (۲۶ خردادماه) با حضور و سخنرانی آتاگلدی شاه‌مراداف، وزیر فرهنگ ترکمنستان، ابوذر ابراهیمی‌ترکمان، رئیس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، سفرای خارجی و شخصیت‌های فرهنگی در محل تالار وحدت برگزار می‌شود.
دیدار و گفت‌وگو وزیر فرهنگ ترکمنستان با رئیس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، اجرای موسیقی سنتی ترکمنی، اجرای حرکات آئینی، کنفرانس مطبوعاتی وزیر فرهنگ ترکمنستان و ریاست سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، بازدید هنرمندان از ایران مال از جمله برنامه‌های پیش‌بینی‌شده برای برگزاری روزهای فرهنگی ترکمنستان در ایران هستند.
همچنین، نمایشگاه هنرهای تجسمی، صنایع دستی، لباس سنتی بعد از ظهر یکشنبه با همکاری اداره‌کل همکاری‌های فرهنگی و امور ایرانیان خارج از کشور و سفارت ترکمنستان در تهران در محل خانه هنرمندان ایران افتتاح می‌شود.
مراسم رونمایی از کتاب‌های رئیس جمهور ترکمنستان در کتابخانه ملی و دیدار وزیر ترکمنستان با مشاور رئیس جمهور و رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی از برنامه‌های روز دوشنبه ۲۷ خردادماه به شمار می‌رود.
برگزاری کارگاه هنری و نشست با هنرمندان ایرانی، نمایش فیلم و اجرای موسیقی در خانه هنرمندان از دیگر برنامه‌های روز دوم است.
همچنین آئین اختتامیه و پایانی این رویداد هنری و فرهنگی، روز سه‌شنبه ۲۸ خردادماه با اجرای موسیقی سنتی در سالن سعدی برج میلاد برگزار خواهد شد.
میزگرد با موضوع جاده ابریشم با هنرمندان و تاریخ‌دانان ایرانی در خانه هنرمندان با هماهنگی مؤسسه اکو، نمایش فیلم در خانه هنرمندان و بازدید هنرمندان ترکمنی از برج میلاد از برنامه‌های پیش‌بینی شده در روز پایانی این رویداد فرهنگی است.
