همزیستی - در دو قسمت سلسله یادداشت های همزیستی درباره انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی به دو موضوع وظیفه نظارت نمایندگان این مجلس بر امور کشور و ضرورت اعمال نگاه و برخورد جدید مردم به عنوان رای دهندگان با این انتخابات تحت عنوان طرحی نو اشاره کردیم و در این قسمت می خواهیم به موضوع مطالبات رای دهندگان از نمایندگان مجلس بپردازیم.
در این خصوص اول این پرسش قابل طرح است که آیا اصولا شرکت در این انتخابات که در 10دوره گذشته چیزی جز تکرار مکررات نبوده و فایده ای برای اکثریت رای دهندگان جز عده ای معدود و خود نمایندگان نداشته است، درست است یا خیر.
البته نگارنده به خوبی آگاه است که عده کثیری از رای دهندگان به انتخابات مجلس در 10دوره گذشته که با توجه به گذشت زمان شاید برخی از آنها در قید حیات هم نباشند ولی فرزندان آنها ادامه دهنده راه والدین خود هستند به این پرسش نگارنده پاسخ مثبت خواهند داد و امروز هم با حدت و شدت خود را آماده می کنند که نماینده خود را انتخاب و به مجلس یازدهم بفرستند که البته اشکالی به این رویه آنها وارد نیست و آنها و همه کسانی که روز دوم اسفندماه سال جاری به پای صندوق های رای می روند معتقدند که نماینده منتخب آنها نه تنها گره ای از مشکلات آنها را باز خواهد کرد بلکه حضور او در پارلمان نقطه اتکایی برای برخورداری رای دهندگان از برخی امتیازات خاص خواهد بود!
اگر از این افراد بپرسیم که برای چه هدفی در انتخابات شرکت می کنند به غیر از پاسخ های کلیشه ای که صحنه گردان های پشت صحنه از طریق رسانه های انحصاری خود در طول این چهل سال آنها را به خوبی نهادینه و به یک فرهنگ غالب تبدیل کردند( از جمله اینکه اگر شرکت نکنیم با دشمن هم صدا می شویم و دلایلی از این دست) به برخی طرح ها و پروژه های عمرانی و ساخت و سازها در شهر، روستا و محله خود استناد می کنند و می گویند اگر نماینده مجلس پیش قدم نمی شد و اعتبار نمی گرفت، دولت صد سال هم می گذشت این جاده روستایی را اسفالت نمی کرد یا این خانه بهداشت احداث نمی شد و قس علی هذا!
آنچه که باعث تاسف است این است که این گونه افراد در جامعه ما هرگز حاضر نیستند یک بار هم شده از خود بپرسند نماینده ای که طبق نص صریح قانون اساسی و قوانین عادی، وظیفه اش وضع قوانین و نظارت بر اجرای آنهاست، چرا باید به این وزارتخانه یا به آن وزارتخانه برود تا بتواند این مدیر یا آن کارشناس را راضی کند که این ردیف یا آن ردیف اعتباری را برای حوزه انتخابیه خود تخصیص بدهد!
مگر قوانینی که دولت را موظف به اجرای پروژه های عمرانی در مکان و موعد مقرر کرده است، توسط مجلس تصویب و به دولت ابلاغ نشده است؟ چرا این نماینده و سایر نمایندگان، دولت و وزیر مرتبط را با حربه نظارت که قانون در اختیار نمایندگان قرار داده است مجبور به انجام وظیفه اش نمی کنند؟
شاید با استناد به ضرب المثل مشهور« تا نگرید طفل کی نوشد لبن» گفته شود که وضعیت طوری شده که اگرهر نماینده بطورفردی دنبال امور حوزه انتخابیه خود نرود و با لابیگری با دولت امتیازات خاص را نگیرد، نمی تواند کاری برای موکلان خود انجام دهد و فرایند نظارت از طریق تذکر، سئوال و استیضاح در آیین نامه مجلس آنقدر طولانی و ناکارامد است که امیدی به کارآیی آنها نیست، مضاف بر اینکه فراکسیون بازی، جناح بازی و باند بازی در مجلس مانع از این می شود که یک نماینده بتواند فارغ از تمام این بازی ها، وزیری را مجبور به عمل به قانون کند.
وقتی آدم با این استدلال و استدلال هایی از این دست مواجه می شود به صحنه گردان های پشت صحنه انتخابات مجلس و انتخابات دیگر آفرین می گوید که چگونه در این چهل سال با این ظرافت توانستند معانی مفاهیم و بار و محتوای مطالبات مردم را از انتخابات طوری تغییر ماهیت بدهند که رای دهندگان به جای مطالبات اساسی و بنیادی از قبیل توزیع عادلانه امکانات و ثروت های ملی در بین همه آحاد ملت، حفظ حقوق اساسی ملت از قبیل آزادی های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، رفع تبعیض های نژادی، قومیتی، جنسیتی، مذهبی و زبانی، برداشتن انحصارات و رانت ها دراقتصاد، رسانه و مانند اینها و دهها حقوق بر زمین مانده ملت از نمایندگان مجلس، مطالبات نازل شخصی، محلی و قبیله ای از قبیل استخدام فرزند، گرفتن وام و آسفالت کوچه و خیابان را از آنها مطالبه می کنند و برآورده شدن این مطالبات را نشانه توانمندی نماینده ودلیلی بر دادن رای مجدد به او و فرستادن دوباره وی به مجلس می دانند!
منبع: هفته نامه همزیستی/شماره 671 /30آذر98
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.