درست سه سال پیش در همین ایام به تهران آمده بود با این هدف که تنش فزاینده بین ایران و آمریکا را کاهش بدهد و راه را برای صلح پایدار در خلیج فارس مهیا سازد. «شینزو آبه» که در آن زمان نخست وزیر ژاپن بود از معدود سیاستمداران تاثیرگذار دنیا محسوب می شد که رابطه اش هنوز با ترامپ شکرآب نشده بود.
او به نمایندگی از ملتی به ایران آمده بود که معتقدند قبل از شک کردن به دشمن احتمالی، نه یکبار، نه دوبار بلکه هفت بار باید درباره آن دشمن احتمالی تحقیق کنند و وقتی هم از این هفت خان عبور کردند تازه به مرحله شک می رسند و معلوم نیست کی به یقین می رسند! یعنی ژاپنی ها به رغم اینکه طعم تلخ جنگ و پیامدهای دهشتناک درگیری با کشورهای دیگر را با تمام وجودشان چشیده بودند، از مقوله دشمن گذشته اند و دنبال دوستی ها هستند.
نیازی نیست درباره فرهنگ و تمدن استثنایی و پیشرفت های فوق العاده کشور ژاپن سخنی بگوییم چرا که کمتر کسی در دنیا یافت می شود که آوازه نیکی ها و موفقیت های این ملت را نشنیده باشد.
بدیهی است مردمانی که به جای شعار، شعور، به جای کینه، مهر، به جای دشمنی، دوستی و به جای جنگ، صلح را در کشورشان نهادینه کردند، باید هم رهبران شان شینزو آبه ها باشند که صلح را نه فقط برای کشورشان که برای جهان می خواهند.
«شینزو آبه» که همین دو سال قبل به علت بیماری، داوطلبانه از قدرت کناره گیری کرده بود روز جمعه در هنگام سخنرانی در یک کارزار انتخاباتی توسط یک هم وطنش بوسیله سلاح دست سازکشته شد. گرچه هنوز انگیزه واقعی این سوء قصد مشخص نشده است اما مشخص است که طرفداران صلح نه فقط در جوامعی که حاکمانش از صبح تا شب بر طبل جنگ می کوبند، بلکه در جوامعی که حاکمانش صلح را در فراسوی مرزهای خود جستجو می کنند نیز تامین جانی ندارند.
چه دردمند است اتفاقاتی از این دست برای ملت ها که ذاتا طالب صلحند و بیزار از جنگ و چه دردمندتر اینکه همین ملت ها در حفظ مظاهر و منادیان واقعی صلح ناتوانند.
تیری که از سلاح دست ساز قاتل ژاپنی شینزو آبه خارج شد، نه فقط به قلب این کبوتر صلح، بلکه به قلب یک ملت صلح طلب اصابت کرد، ملتی که هرگز از پرورش این نوع کبوتران در دامان خود دست نکشیده است.
تاج محمد کاظمی
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.