همزیستی نیوز – تاج محمد کاظمی: کسانی که حداقل چهار دوره اخیر انتخابات ریاست جمهوری، یعنی از انتخابات دوره دوم دولت اصلاحات به بعد را بخاطر دارند، بخوبی یادشان می آید که با آغاز ثبت نام از کاندیداها، نمایشی تحت عنوان "مصاحبه با ثبت نام کنندگان" با صحنه گردانی یک رسانه و بازیگری خبرنگاران آن و البته خبرنگاران برخی دیگر از رسانه ها به روی صحنه ای بنام افکار عمومی می آید که تماشای آن گرچه ممکن است لحظاتی باعث انبساط خاطر عده ای از مخاطبان این رسانه ها شود، ولی کم نیستند کسانی که با دیدن این نمایش با تاسف این دو بیت از شعر سعدی علیه الرحمه را زیر لب تکرار می کنند: " یکی بر سر شاخ بن می‌برید/ خداوند بستان نظر کرد و دید/ بگفتا که این شخص بد می‌کند/ نه بر من که بر نفس خود می‌کند."
نگارنده به عنوان کسی که سال های سال شاهد نمایش هایی از این دست در این رسانه ها بوده و همزمان نیز شاهد تاثیرات مخرب آن در جامعه در فرایند گذشت زمان بوده است، سعی خواهد کرد عیار این نمایش را با این دردانه سخن سعدی، این پادشاه سخن که امروز جای او در این جامعه فروخفته، کاملا خالیست، محک بزند تا معلوم شود کسانی که امروز سوار بر اسب مراد در جاده یک طرفه چهار نعل می تازند تا چه حد، اندک سرمایه های باقیمانده از مردمسالاری را در این جامعه به ثمن بخس می فروشند.
از جمله این سرمایه ها، انتخابات ریاست جمهوری در کشورمان است که به رغم کاستی های آن بخصوص در بحث تایید صلاحیت های کاندیداها، هرچهارسال مطابق قانون اساسی برگزار می شود و طی آن مردم با دادن رای به کاندیدای موردنظر خود، فردی را به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور انتخاب می کنند تا با داشتن اختیارات وسیع قانونی، کشور را مدیریت کند.
گرچه در طول حداقل پنج دوره اخیر ریاست جمهوری، اتفاقاتی در این حوزه پیش آمده که این اختیارات وسیع دچار پستی و بلندی های متعدد شده و جایگاه آن عمدا و سهوا و براساس رقابت های جناحی و سیاسی دچار خدشه شده است، اما آیا این اتفاقات می تواند دلیلی بر تعرض به یکی از سنگرهای مردم سالاری در کشور شود؟
همچنین این پرسش قابل طرح است که اگر این مقام، یعنی مسند ریاست جمهوری از طرف اکثریت مردم از میان کاندیداهای متعدد به کسی سپرده شود که مورد پسند و قبول من نیست، آیا من حق دارم جایگاه ریاست جمهوری را زیرسئوال ببرم با این استدلال که:
- همه حق دارند طبق قانون اساسی برای کاندیدا شدن در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کنند.
- همه حق دارند قبل از تایید صلاحیت و رسیدن به مرحله کاندیداتوری، برنامه های خود را برای اداره کشور از طریق رسانه های عمومی اعلام کنند!
- همه حق دارند با داشتن یک شناسنامه و ثبت نام، توهمات خود را با این عنوان که "اگر من رییس جمهوری شوم ......" از رسانه های عمومی اعلام و مسائل کشور را به سخره بگیرند!
متاسفانه فعلا که پاسخ این پرسش مثبت است و در عمل نیز همه روزه نمایش ثبت نام ریاست جمهوری با این استدلال به روی صحنه می رود و تاسف آورتر این است که به غیر از رسانه اصلی که صحنه گردان این نمایش است، برخی از رسانه های مجازی و مکتوب نیز در تنور این نمایش می دمند.
البته تبدیل فرایند ثبت نام این انتخابات به یک نمایش توسط رسانه ای که خیلی زودتر با برنامه های مفصل تر و سرمایه گذاری های بسیار بزرگ تر به استقبال انتخابات ریاست جمهوری رفته و با بکار گیری انواع شیوه های تهییجی، تحریکی و تبلیغی تمام هم و غم خود را برای القاء نوع برداشت خود از ریاست جمهوری به مخاطبین خود بکار بسته است، خیلی عجیب نیست، بلکه عجیب تر این است که وزارت کشور به عنوان متولی برگزاری این انتخابات چرا در زمین این رسانه در این نمایش بازی می کند و عجیب تر از عجیب تر اینکه برخی رسانه های مدعی حمایت از مردم سالاری نیز برای این بازی کف می زنند.
راقم این سطور از این تعجب نمی کند که چرا برخی از جریان های سیاسی که در طول این پنج دوره اخیر ریاست جمهوری علاوه بر اینکه قوه مجریه و وزارت کشور را در دوره هایی در اختیار خود داشتند، دو قوه دیگر و نهادهای انحصاری رسانه ای هم در همه دوره ها در اختیار آنها بوده است، فکری اساسی برای جمع کردن بساط این نمایش ثبت نام ریاست جمهوری نکرده است، بلکه از تعجب شاخ در می آورد که چرا وزارت کشور دولت تدبیر و امید که اتفاقا مسئولان انتخابات آن در دو دولت اصلاحات نیز در وزارت کشور مسئولیت های بالایی داشتند و از نزدیک شاهد تکرار این نمایش بودند، برای حل این معضل اقدامی نکرده است؟
گرچه رییس ستاد انتخابات در گفت و گو با خبرنگاران مستقر در وزارت کشور، ضعف و خلاء قانون را باعث و بانی این مشکل اعلام کرد، ولی هیچ یک از این خبرنگاران که با مصاحبه های جنجالی و حرفه ای! خود با صدها رییس جمهوری بالقوه ایران! برگی زرین در کتاب روزنامه نگاری گشودند! از ایشان نپرسیدند که در کدام ماده قانونی، وزارت کشور مکلف شده برای فرایند ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری، این همه تدارکات و تشریفات بخصوص در بحث مصاحبه های مطبوعاتی و رادیو تلویزیونی را فراهم بیاورد!
آیا وزارت کشور نمی توانست این ضعف قانون را با تمهیداتی به بدل آن تبدیل کند و ضمن رعایت قانون یعنی ثبت نام از همه داوطلبان از برگزاری مصاحبه و گفت و گو رسانه ای با این شکل و شمایل و با این همه حواشی در محل وزارت کشور جلوگیری کند؟
پرواضح است که مهم ترین دلیل هجوم داوطلبان برای ثبت نام در این انتخابات، انعکاس وسیع و تحریک کننده گزارش های صوتی، تصویری و متنی از ثبت نام کنندگان در این انتخابات در رسانه ها بوده است و اگر این اتفاق نمی افتاد به ضرس قاطع می توان گفت که اکثریت قریب به اتفاق این ثبت نام کنندگان، حتی تا 29 اردی بهشت ماه سال جاری نیز خبردار هم نمی شدند که چه اتفاقی قرار است در این مملکت روی بدهد!
گرچه این تفکر هم در میان مسئولان و متولیان انتخابات وجود داشته و دارد که تشویق و تسهیل ثبت نام، زمینه مشارکت هرچه بیشتر مردم در انتخابات را فراهم می کند و در واقع اجرای پروژه ثبت نام، پیش درآمدی برای کشاندن مردم به پای صندوق های رای است و اگر این پروژه به این شکل اجرا نشود، نرخ مشارکت مردم در انتخابات پایین خواهد آمد!
این تفکر که از اول انقلاب در انتخابات غالب بوده است، قبل از اینکه به کیفیت، محتوا و خروجی انتخابات بیاندیشد، به شکل و ظاهر آن اهمیت می دهد، براساس این تفکر، انتخابات نه وسیله ای برای مشارکت واقعی مردم در اداره امور جامعه شان، بلکه نمادی از حمایت مردم از برگزار کنندگان انتخابات تلقی می شود.
حال بعد از 38سال و برگزاری حدود 38انتخابات(بطور میانگین سالی یک انتخابات)خروجی این تفکر چیست؟ آیا منتخبین این همه انتخابات توانسته اند به اهداف تعیین شده در قوانین ذیربط دست پیدا کنند؟ مردم که این همه رای به صندوق ها ریختند از منتخبین چی نصیبشان شد؟ آیا کسی، نهادی و مرجعی به این پرسش ها می تواند پاسخ بدهد؟ یا اینکه پاسخ این پرسش ها را باید از این ثبت نام کنندگان برای انتخابات ریاست جمهوری در ساختمان وزارت کشور بگیریم؟!!
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.