افزون بر 20سال از نامگذاری روز خبرنگار(17مرداد77روز شهادت محمود صارمی خبرنگار ایرنا در افغانستان) می گذرد. امسال هم طبق معمول سنوات گذشته، مسئولان کشوری و لشکری از بالاترین تا پایین ترین رده با انتشار پیام یا با حضور در دفاتر و تحریریه های نشریات و یا شرکت در آیین های بزرگداشت روز خبرنگار به تعریف و تمجید از جایگاه و نقش خبرنگاران پرداختند.
نگاهی به تیتر مطالب مربوط به روز خبرنگار در خبرگزاری ها و سایت های خبری نشان می دهد که این مسئولان با گشاده دستی فراوان عناوین و القاب متفاوت و متنوع به خبرنگاران اعطا کردند و در کنارش تکالیف و وظایف بزرگی هم بر دوش خبرنگاران نهادند که معلوم نیست گردن نازک خبرنگاران تا چه حد توان تحمل این بار سنگین را دارد!!
عناوینی چون دیده بان جامعه، چشم بیدار جامعه، گوش شنوای جامعه، افسران جنگ نرم و وظایفی مانند تزریق امید به جامعه، توسعه وحدت به کل جامعه، حفظ امنیت در جامعه و زمینه سازی برای ظهورامام زمان(عج) و دهها عنوان و وظیفه دیگر که معلوم نیست منشاء آنها از کجاست در این چند روز قبل و بعد از 17مرداد امسال، ورد زبان مسئولانی شد که در طول یک سال پیدا کردن برخی از آنها برای بسیاری ازهمین خبرنگاران عملا ممکن نبود.
عنوان مقدس خبرنگاری که در تمام دنیا، نه سالی یک روز که هر روز از سال، نه از سوی مسئولان که از سوی مردم و نه با شعار و سخنرانی که درعمل به بهترین شکل مورد تکریم قرار می گیرد، متاسفانه در کشور ما به محملی برای سرپوش گذاشتن ضعف مسئولان و بزک کردن عملکرد آنها تبدیل شده است.
در هیچ کجای دنیا رسم نیست که مسئولان به خودشان اجازه بدهند که برای خبرنگاران جشن بگیرند، از آنها به اصطلاح تقدیر معنوی و مادی بکنند و تاسف بارتر اینکه برای آنها تعیین تکلیف کنند که چه بنویسند و چه ننویسند!
البته در جامعه ای که برخلاف همه کشورهای دنیا، رسانه تعریفی منحصربفرد داشته و ساختارش نیز انحصاری است، این انتظار که حرفه خبرنگاری تافته جدا بافته از این تعریف و ساختار باشد، انتظار معقولی نمی تواند باشد.
اما جان کلام اینجاست که نه تنها این تراژدی همه ساله تکرار می شود بلکه متاسفانه برخی از خبرنگاران از اینکه مثلا چرا مسئولان نسبت به آنها بی مهری کرده و یا چرا از عده ای تقدیر می شود و عده ای فراموش می شوند، گلایه و اظهار ناراحتی کرده و مبادرت به صدور بیانیه و غیره می نمایند!
در صورتی که اصل واقع این است که تعریف و تمجید یک مسئول از یک خبرنگار، نقطه ضعف و پاشنه آشیل آن خبرنگار باید باشد و خبرنگاران بجای تایید مسئولان به دنبال تایید مردم باید باشند، چرا که جوهره و ماهیت حرفه خبرنگاری دفاع از حقوق مردم است و اگر مسئولان واقعا مردمی هستند و خبرنگاران به ادعای آنها چشم و گوش و صدای مردمند باید به خبرنگاران درهمه حال پاسخ گو باشند، آیا واقعا در کشورما اینگونه بوده است؟
آن طور که نگارنده از روند فعالیت های روزنامه نگاران در دنیا استنباط می کند این است که اگر هم از یک خبرنگار یا روزنامه نگار تقدیر می شود، توسط نهادهای صنفی آنها و یا نهادهای مدنی مدافع حقوق مردم صورت می گیرد و برای یک خبرنگار در جوامع دیگر قابل تصور نیست که حکومت ها، دولت ها و حتی مجلسیان صحنه گردان ایین های تقدیر از خبرنگاران و روزنامه نگاران بشوند.
درک تفاوت نگاه به جایگاه خبرنگار درجامعه ما با جوامع دیگر کار چندان سختی به نظر نمی رسد، آنچه که درک آن خیلی سخت به نظر می رسد این است که چرا ما خبرنگاران به رغم وقوف به این تفاوت، همچنان در زمینی بازی می کنیم که دروازه بان به جای ایستادن در درون دروازه در وسط میدان به دنبال توپ می دود!!
تاج محمد کاظمی
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.