تجارب سوخته

رسانه سیمای جمهوری اسلامی ایران(تلویزیون) که مدیران و طرفدارانش از آن به عنوان رسانه ملی نام می برند بعد از گذشت چهار دهه از عمرش امروز در جایی قرا گرفته است که به گفته بسیاری از منتقدان این رسانه، نه تنها لباس زیبای ملی زیبنده تن آن نیست، بلکه به خاطر سیاست ها، برنامه ها و اقدامات آن در این چهار دهه در عرصه اطلاع رسانی کشور از آن تحت عنوان رسانه میلی نام برده می شود.

یعنی این رسانه ممکن است مدعی سخنگویی اکثریت جامعه باشد و 24ساعته از 24کانال خود این ادعا را فریاد بزند و از طریق مراکز سنجش افکار وابسته به خود با آمار و ارقام اثبات کند که درصد بالایی از مردم از برنامه های آن استفاده می کنند، اما کیست که نداند همه بازی های این رسانه در زمینی انجام می شود که اولا کل زمین(دو نیمه زمین) متعلق و در اختیار یک تیم است، دوما داور این بازی نیز عضو رسمی این تیم است و سوما تماشاگران این بازی هم کلا طرفدار این تیم هستند!

معلوم نیست تلویزیون وقتی به برکت ساختار انحصاری خود هیچ رقیبی ندارد و همه برنامه های آن نیز در تمام شبکه هایش توسط یک اتاق فکر واحد طراحی، ابلاغ و اجرا می شود این رسانه از کدام موفقیت و پیروزی خود سخن می گوید. چون تراز موفقیت در مقایسه با رقیب یا رقبا به دست می آید، حال که رقیبی وجود ندارد سخن گفتن از درصد بالایی از مخاطبان، بینندگان، پیامک کنندگان و ....که فقط به یک رسانه دیداری دسترسی دارند، چه معنایی دارد؟

گرچه این بازی یک طرفه و ارتباط تزریقی در عرصه اطلاع رسانی کشور در سال های اخیر به برکت ظهور، توسعه و گسترش شبکه های اجتماعی و پیام رسان های مبایلی در فضای مجازی به بازی چند طرفه و ارتباط تعاملی تبدیل شده است، اما معلوم نیست که چرا تلویزیون همچنان معتقد است که مرغ یک پا دارد و اصلا حاضر نیست از آن برج عاج که نشسته است پایین بیاید و با واقعیات زمینی مواجه شود!

می گویند آزموده را آزمودن خطاست و انسان عاقل از سوراخ مار یکبار گزیده نمی شود اما تلویزیون که همه نوع بازی را در طول دوران طولانی صدارت بلامنازع خود بر عرصه اطلاع رسانی کشور تجربه کرده است چرا از این تجارب سوخته خود عبرت نمی گیرد و یکبار هم شده تجربه ای ناب و نو را امتحان نمی کند؟

تاج محمد کاظمی

نوشتن دیدگاه