روز بیست و یکم فوریه مصادف با دوم اسفندماه هرسال از سوی دفتر فرهنگی سازمان ملل متحد ( یونسکو ) به نام روز جهانی زبان مادری نام‌گذاری شده٬ روزی که یادآور اهمیت ریشه‌های هویتی افراد است.
در طول تاریخ٬ بشر همواره کوچ کردن از منطقه‌ای به منطقه دیگر را تجربه نموده و اقوام گوناگون همواره نسبت به حفظ زبان و ریشه‌های فرهنگی خود کوشا بوده‌اند٬ اما با شروع عصر تکنولوژي نوعی تهاجم علیه هویت فرهنگی اقوام و افراد حتی در سرزمین خودشان شکل گرفت و باعث از میان رفتن گویش‌ها و فرهنگ‌های اصیل و ریشه‌دار گردید و به نوعی تلاش برای یک‌شکلی جهانی آغاز شد و پروژه جهانی‌سازی از سوی سردمداران رسانه‌ای و تکنولوژی جهان کلید خورد.
در این دوره برای اولین بار در تاریخ بشر شاهد تبعیض زبانی نیز بود و جهان به اصطلاح تکنولوژیک راه دست‌یابی به تکنولوژی و یا سفر کردن و کوچ کردن و کسب علم را آموختن زبان آن سرزمین‌ها قرار داد.
هرچند از میان رفتن زبان‌های کهن فقط مربوط به جهان سوم نیست اما همانطور که مشهود است غلبه فرهنگی از جهان توسعه یافته تکنولوژیک به سرزمین‌های کمتر توسعه یافته است.
در این بین هرگز دفتر فرهنگی سازمان ملل متحد موفق به ارائه نسخه نجات زبان‌ها و گویش‌های اصیل و در خطر نابودی نگردید اما با اعلام یک روز در سال با این عنوان اهمیت مسأله را یادآور گردید.
زبان فارسی و گویش‌های فراوان وابسته به آن و زبان‌های رایج در جای‌جای ایران پهناورمان نیازمند توجه و گسترششان در میان جامعه هستند تا مانند همیشه تاریخ زنده بمانند.
همین حالا که هنوز به لطف ریشه‌های عمیق فرهنگی‌مان زبان‌ها و گویش‌ها در این دیار پویا و زنده هستند فهم زبان فاخر بسیاری از متون قدیمی متعلق به فرهنگ فارسی ناآشنا و ثقیل شده٬ مثل نثر بیهقی و یا جوینی و یا خواجه عبدالله انصاری و...
در چنین فضایی٬ وظیفه هر ایرانی به ویژه اهالی فرهنگ و ادب است که با به کارگیری کلمات فاخر و جملات نغز و بدیع خون تازه‌ای به رگ‌های زبان فارسی تزریق کنند و فارسی را پویاتر از گذشته به نسل‌های آینده منتقل نماییم.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.