همزیستی نیوز: رییس کل موزه لوور فرانسه گفت: تمدن و تاریخ گذشته ایران بخصوص دوره کوروش و داریوش تاثیر زیادی روی شکل گیری تمدن کنونی اروپا گذاشته است.
به گزارش ایرنا٬ ژان لوک مارتینز (jean lucmartines) روز دوشنبه در نشست خبری افتتاح نمایشگاه موزه لوور در تهران با یادآوری اینکه ساختمان موزه ملی ایران توسط معمار فرانسوی آندره گدار طراحی و ساخته شده است، گفت: در قرن 19 قراردادهایی بین کشورها برای کاوش های باستانی انجام شد.
وی اظهار کرد: ایران در سال 1984 این امکان را به فرانسوی ها داد تا در این کشور کاوش های باستانی انجام دهیم و این همکاری منتهی شد به هنر صفوی در سال 2007 و همچنین ما شاهد فعالیت های باستان شناسی متخصصان فرانسوی در نیشابور بین سالهای 2004 تا 2010 بودیم.
مارتینز با بیان اینکه نمایشگاه امروز حاصل توافق رئیس جمهوری ایران (دکتر روحانی) و رییس جمهوری فرانسه در سال 2016 است، گفت: در موزه لوور دو دپارتمان به آثار تمدن ایران اختصاص داده شده که مدیران این دو دپارتمان هم به ایران آمده اند.
وی تصریح کرد: با اولین نمایشگاه لوور در تهران خواستیم تنوع مجموعه های موجود در لوور را در تهران به نمایش بگذاریم و قرار نبود هنر و آثار ایرانی را به خود ایرانی ها معرفی کنیم بلکه می خواستیم نقاشی، مجسمه ها و سایر آثار تاریخی را به عنوان پل ارتباطی سایر تمدنها اینجا به نمایش بگذاریم.
مارتینز خاطرنشان کرد: در نمایشگاه موزه لوور در تهران آثاری از مصر باستان، روم، بین النهرین و آثار سلطنتی فرانسه دیده می شود.
وی با توضیح اینکه لوور یک قصر پادشاهی بوده که ناپلئون بناپارت اول و سوم در شکل گیری آن نقش مهمی داشته اند، گفت: در راستای همکاری های دو طرفه ما در 28 مارس (7 فروردین 97) نمایشگاهی از آثار قاجاری ایران را با نام امپراطوری گلهای سرخ در فرانسه برگزار خواهیم کرد که آثار این نمایشگاه از کاخ گلستان و موزه ملی ایران انتخاب شده است.
به گزارش ایرنا، 56 اثر موزه لوور از امروز، 14 اسفند 96 برای اولین بار شامل بیش از 50 پیکره، نقش برجسته، ظرف، تابلو نقاشی، چاپ سنگی و دو شئ شامل یک تبر مفرغی با کتیبه شاه ایلامی «اونتاش ناپیریشا» و دیگری شئ مفرغی از لرستان مربوط به و سایر آثار مربوط به فرانسه، ایتالیا، اتریش، آلمان، هلند، مصر، ترکیه، سوریه، عراق و هند در نمایشگاهی با عنوان «شکوه تمدن های جهان» به مدت چهار ماه در موزه ملی ایران به نمایش درمی آید.
موزهٔ ملی ایران، معروف به «موزه مادر ایران»، مهمترین موزهٔ کشورو درخصوص نگهداری، نمایش و پژوهش مجموعه‌های باستان‌شناختی ایران است.
گستردگی و تنوع مجموعه اشیای این موزه با حدود 300 هزار شیء باستانی به گستردگی جغرافیایی کشور و دورانهای متعدد پیش از تاریخی، تاریخی و اسلامی است که کهن‌ترین آثار آن حدود هشتصد هزار سال قدمت دارد.
این موزه شامل دو ساختمان مجزا به نامهای موزهٔ ایران باستان با تاریخ گشایش 1318 و موزه دوران اسلامی با تاریخ گشایش 1323 و بازگشایی در تاریخ 1394 است.
موزه ملی ایران در خیابان امام خمینی، مجموعه تاریخی باغ ملی، نبش خیابان پروفسور رولن و خیابان سی تیرواقع شده است.
موزه لوور ( du Louvre) در مرکز شهر پاریس در کشور فرانسه واقع شده و بیش از 35هزار اثر هنری در هشت بخش مختلف این موزه نگهداری می‌شود.موزه لوور با بیش از 9٫5 میلیون بازدیدکننده در سال، پربازدیدترین موزه جهان است.
این موزه از سال 1793 میلادی تا امروز به عنوان موزه عمومی فعال بوده‌است. تمرکز موزهٔ لوور روی هنر، تاریخ بشر و فرهنگ است و آثار بسیاری در این زمینه‌ها در این موزه جای گرفته‌اند که از آن جمله می‌توان به لوح حمورابی، تابلوی بانوی صخره‌ها و تابلوی مونالیزا اثر لئوناردو داوینچی اشاره کرد.
آثاری از تمدن ایران نیز در این موزه مشهور جهان در معرض بازدید قرار دارد که از آن جمله می توان به گاو بالدار آشوری، دیواره هایی از تخت جمشید، سنگ نگاره کمان داران کاخ آپادانا و کاشی دختر ایرانی اشاره کرد.
اشاره:
آموزش و پژوهش دو روی یک سکه اند، یعنی اگر این سکه را توسعه بنامیم آموزش و پژوهش برای اجرای برنامه های توسعه لازم و ملزوم یکدیگر هستند.
به عبارت دیگر در هر بخشی ما به توسعه نخواهیم رسید مگر اینکه آموزش در آن بخش توسعه کیفی و کمی پیدا کند و این هدف نیز محقق نمی شود مگر اینکه راهنما و راهگشای هر حرکت در این مسیر پژوهش باشد.
این راهنما و راهگشا در جامعه امروز ما در کجا قرار گرفته است؟ دانشگاه های ما به عنوان منابع و مراجع اصلی آموزش های توسعه در جامعه، چه نگاهی به پژوهش دارند؟ جایگاه پژوهش در جوامع دیگر چگونه است؟ کاربرد پژوهش در برنامه های توسعه چیست؟ نگاه بخش خصوصی به پژوهش چیست؟ این پرسش ها و پرسش هایی از این دست را با دکتر تورج محمدی* معاون پژوهش و فناوری دانشگاه علم و صنعت در میان گذاشتم.
گفت و گو: تاج محمد کاظمی
اطلاعات: مقوله پژوهش در مباحث توسعه در چه جایگاهی قرار دارد و موقعیت این جایگاه در کشور ما در مقایسه با دیگر کشورها چگونه است؟
دکتر محمدی: پژوهش یعنی اینکه ما قبل از اقدام به کاری در مورد آن کار مطالعه کرده و یک آینده نگری داشته باشیم، احتمالات مختلف را بررسی کنیم و براساس نتایج این موارد تصمیم بگیریم که چه اقدامی انجام بدهیم.
پژوهش برخلاف تصور عمومی تنها به حوزه علوم تجربی نمی شود، بلکه هم در حوزه علوم انسانی و هم در حوزه علوم تجربی و حتی در مسائل سیاسی انجام می شود، ما اگر مثلا در حوزه مسائل سیاسی پژوهش های جدی انجام می دادیم به نظر می رسد که شاید این اشتباهاتی که در طول سال های گذشته در این حوزه اتفاق افتاده است، صورت نمی گرفت.
کشورهای پیشرفته و توسعه یافته و درحال توسعه شاید مهم ترین تفاوتشان در میزان بهره مندی آنها از حوزه پژوهش است، یعنی در کشورهای توسعه یافته، سهم پژوهش به علت اعتقادی که به پژوهش وجود دارد، بسیار بسیار نسبت به کشورهایی مثل ما که در حال توسعه هستیم؛ بیشتر است.
در طول سال های گذشته پژوهش مورد توجه جدی نبوده است، سالهاست که ما شعار تخصیص اعتبار حدود چهار درصد را از درآمد ناخالص ملی برای پژوهش می دهیم، ولی هیچ وقت این رقم به بالاتر از نیم درصد افزایش پیدا نکرده است.
اگرچه وقتی این موضوع را واکاوی می کنیم مشخص می شود در بسیاری از دستگاه ها اعتبارات پژوهشی متاسفانه صرف کارهای اجرایی و جاری می شود و در گزارش های سازمان ها، به عنوان بیلان پژوهشی اعلام می شود.
اطلاعات: پژوهش با آموزش چه ارتباطی دارد؟
دکتر محمدی: ما در بعضی مواقع شاهد این هستیم که بعضی ازمدیران دولتی و همکاران دانشگاهی ما مدعی می شوند که توجه به پژوهش به آموزش لطمه می زند.
این باید بیشتر واکاوی شود و نباید بگذاریم توجه ما به پژوهش به آموزش آسیب برساند این دوکاملا به هم ارتباط دارند و برای پژوهش باید از آموزش استفاده بکنیم، یعنی یک پژوهشگر تا وقتی به درستی آموزش نبیند نمی تواند پژوهش کند و در مسیر پژوهش قرار بگیرد.
آموزش باید با پژوهش به روز شود، ولی متاسفانه آموزش مان را به درستی با پژوهش به روز نکردیم، یعنی این دو باید تاثیرات متقابل مثبتی روی هم بگذارند و این چیزی است که در کشورهای توسعه یافته اتفاق می افتد، ولی متاسفانه در کشورهای در حال توسعه این دو از هم فاصله گرفتند و بی ارتباط هستند.
اطلاعات: ارتباط پژوهش با فناوری چیست؟
دکتر محمدی: فناوری می تواند تبدیل دانش به ثروت باشد، خوشبختانه در طول سال های گذشته در این زمینه اتفاقات خوبی در کشور افتاده است، ولی باید توجه داشته باشیم که ما از چه حوزه ای چه توقعاتی داریم.
ما نمی توانیم از دانشگاه ها همه فناوری را توقع داشته باشیم. فناوری در واقع برای اینکه توسعه، انتقال، بومی سازی و بکار گرفته شود به زیرساخت های دیگری نیز نیاز دارد. طرح توسعه شرکت های دانش بنیان ایده بسیار خوبی است که امیدوارم به درستی اجرا شود و دانشگاه ها از این ظرفیت به درستی استفاده کنند.
توسعه شرکت های دانش بنیان یعنی اینکه ما بتوانیم دانش حاصل از پژوهش را در قالب محصول به فناوری تبدیل کنیم و جامعه بتواند از دستاوردهای علمی دانشگاه ها به بهترین شکل ممکن استفاده کند و نتیجه تحقیق و پژوهش در دانشگاه ها به طور ملموس توسط مردم مورد بهره برداری
قرار بگیرد.
اطلاعات: دیدگاه و نگرش کلی در مورد پژوهش در کشور ما هم در آموزش عالی و هم در خارج از آموزش عالی چگونه است؟
دکتر محمدی: متولی پژوهش در کشور باید مشخص باشد، ما الان در حوزه پژوهش و فناوری هم وزارت علوم و تحقیقات را داریم که عنوان تحقیقات و فناوری را با خود حمل می کند و هم معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری را داریم، اگر چه این دوتا به دلایل مختلفی در کنار هم قرار گرفته اند و سالهاست به همین شکل بحث پژوهش و فناوری در کشور مدیریت می شود.
ولی باید متولی پژوهش و فناوری در کشور و جایگاه آن به درستی تبیین شود، الان شورای عالی علوم، تحقیقات و فناوری که به ریاست رئیس محترم جمهوری تشکیل می شود شاَن بالای این جلسه و شورا را نشان می دهد، در این شورا مدیران پژوهش و فناوری همه دستگاه ها می آیند و وزیر علوم نیز دبیر این شوراست، سیاست گذاری ها هم در آن انجام می?شود و این مسائل، مقدمات مدیریت صحیح پژوهش در کشور است.
از منظر سیاست گذاری، نیاز است جایگاه این شورا تصویب و اختیارات بیشتری به آن داده شود. در حال حاضر این شورا، آن طور که باید و شاید حق نظارت و اختیارات کامل برای تصدی گری پژوهش در کشور را کسب نکرده است و باید وظایف بیشتری به آن محول شود تا بتواند سیاست های کلان پژوهش و فناوری کشور را به ارگان های دولتی و حتی غیر دولتی تسری بدهد.
اطلاعات: ظرفیت ها و توانمندی های پژوهشی دانشگاه ها در چه وضعیتی است و آیا ظرفیت های بالقوه ای که در دانشگاه ها وجود دارد، به فعل تبدیل می شود؟
دکتر محمدی: از منظر نیروی انسانی که بخشی اصلی ظرفیت پژوهشی دانشگاه ها محسوب می شوند، دانشگاه های دارای دوره های تحصیلات تکمیلی و خصوصا دانشجوهای مقطع دکترا ظرفیت خوبی هستند که دراختیار دانشگاه ها قرار دارند. اعضای هیئت علمی به عنوان پژوهشگران اصلی می توانند از ظرفیت های نیروی انسانی و فکری دانشگاه های تحصیلات تکمیلی کمک بگیرند ولی این بخشی از ظرفیت موجود ما در دانشگاه هاست.
توسعه گروه ها و آزمایشگاه های تحقیقاتی به منظورشکل گیری هسته های اولیه پژوهش در دانشگاه و عملیاتی کردن آنان و در کنار آن تلاش برای انتقال یافته های پژوهشی و تبدیل آن به فناوری، ضرورتی است که باید شرکت های دانش بنیان را تشکیل بدهیم و اینها اتفاقاتی است که در دانشگاه?ها در حال رخ دادن است.
به عبارتی دیگر، ظرفیت آزمایشگاههای تحقیقاتی، گروه های پژوهشی و پژوهشکده ها در دانشگاه ها شکل گرفته و این امکانات ظرفیت کارهای گروهی را برای انجام پروژه های بزرگ ملی، بالا می برد. برای تجاری سازی آنها می بایست شرکت های دانش بنیان دانشگاهی داشته باشیم.
اطلاعات: ما ممکن است در حال حاضر ظرفیت های خیلی خوبی در بخش پژوهش داشته باشیم، ولی در جامعه استفاده نشود در این زمینه می توانید توضیحاتی بدهید.
دکتر محمدی: نیروی انسانی ما در بخش پژوهش شامل استادان دانشگاه ها، دانشجوهای دکتری و گروه های پژوهشی فعال در قالب کلونی ها
است، ما از نظر نیروی انسانی مشکلی نداریم، اما در بخش تجهیزات مورد نیاز برای برخی از پژوهش ها مخصوصا در علوم تجربی که نیاز به تجهیزات پیشرفته دارد، مشکلاتی است که البته ما در طول سال های گذشته سعی کردیم در دانشگاه ها بخشی از این تجهیزات را خریداری کنیم، ولی محدودیت منابع مالی دانشگاه ها اجازه نمی دهد که همه نیازهای سخت افزاری پژوهشگران را تهیه و در اختیار انها بگذاریم.
برای اینکه بتوانیم از همه ظرفیت های نیروی انسانی دانشگاه ها در بخش پژوهش درست استفاده کنیم و با حداکثر توان کار بکنیم باید
سرمایه گذاری کافی در تجهیزات اولیه مورد نیاز داشته باشیم. دستورالعمل ها و آئین نامه های اجرائی را با کمک هیئت امناء تصویب کنیم و در این راستا تاسیس شرکت های دانش بنیان نیز یک ضرورت بوده که به آن توجه شده است.
به هر حال پژوهش علاوه بر الزاماتی همچون نیروی انسانی و تجهیزات، به امکانات و منابع مالی هم نیاز دارد که متاسفانه منابع مالی که در دانشگاه ها برای پژوهش در نظر گرفته می شود در اولویت های آخر است.
اطلاعات: پس می توان نتیجه گرفت که ممکن است پژوهشگران خیلی مایل به ادامه کارهای پژوهشی نباشند، چون وقتی حق الزحمه خوب به آنان داده نشود، طبیعتا آنها هم رغبتی به ادامه کار نخواهند داشت و این مساله می تواند به جایگاه پژوهش در دانشگاه ها آسیب بزند، در این زمینه چکار باید کرد؟
دکتر محمدی: برای رفع این مشکل، روسای دانشگاه ها، استادان و معاونت پژوهشی دانشگاه ها نشست هایی را با نمایندگان مجلس داشتند و مسائل و مشکلات پژوهش بررسی شده است، ولی به هرحال محدودیت های دولت و کشور هم غیر قابل انکار است و ما نمی توانیم توقع معجزه ای ازآن طرف داشته باشیم.
فرض مثال، شما تصور کنید متوسط اعتبارسالیانه ای که در اختیار یک استاد در دانشگاه های سطح یک کشور برای مقوله پژوهش در نظر گرفته می شود حدود ۱۰ میلیون تومان است. حالا این استاد در طول یکسال با یک الی دو دانشجوی دکتری و دو الی سه دانشجوی کارشناسی ارشد و هزینه های چشم گیر امر پژوهش، چه اقدام خاصی می تواند انجام دهد؟ مسلما پژوهش با کیفیت را نمی توان انجام داد و نتیجه آن چیزی که انتظار داریم؛ نخواهد بود.
اطلاعات: آیا مشکلات و موانع پژوهش در دانشگاه ها صرفا کمبود اعتبارات است یا اشکالات جدی فرهنگی نیز در مقوله پژوهش می توان پیدا کرد، مثلا چرا یک پژوهشگر ایرانی به رغم اینکه ممکن است در مراکز علمی دنیا شناخته شده باشد، متاسفانه در درون کشور شناخته شده نیست؟
دکتر محمدی: بله! درست است و من گفته های شما را تائید می کنم، به نظر من منابع مالی و کمبود این منابع یکی از مشکلات جدی ماست ولی تمام مشکلات ما نیست، ما به پژوهش در کشور اعتقاد نداریم، سال هاست که قطب های علمی را در دانشگاه ها شکل دادیم، یعنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اشخاصی را به عنوان قطب در حوزه های مختلف علمی تائید کرده و به آنها ماموریت داده که درآن موضوع خاص تحقیق و بررسی کنند.
اما وقتی قرار است در کشور در مورد آن موضوع علمی تصمیمی گرفته شود با افراد آن قطب علمی مشورت نمی کنند؟ ما اگر به پژوهش اعتقاد داشتیم منابع پژوهش ها را هم تامین می کردیم. به نظر من مشکل ما مشکل فرهنگی است و به پژوهش آ نطور که باید اعتقاد نداریم، بسیاری از تصمیمات را بدون پژوهش می گیریم.
حرف ما این است که در دانشگاه های ما پژوهشگران بسیار ممتازی داریم که در سطح بین المللی شناخته شده اند و برای کشور اعتبار آورده اند،
ولی آنها فقط در محیط کارشان شناخته شده هستند و متاسفانه خارج از محیط دانشگاه کسی آنها را نمی شناسد و نقش آنها را در جامعه نمی داند و این موارد از جمله ضعف های جدی بخش پژوهش است و نیاز به کارهای اساسی فرهنگی دارد.
اطلاعات: کاربرد و تاثیر پژوهش در بخش های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چیست، آیا پژوهش در ارتقا امور و حل مشکلات در این بخش ها کارساز بوده است؟
دکتر محمدی: هما نطورکه اشاره شد همه حوزه ها نیاز به پژوهش دارد، یعنی در حوزه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بهتر بود که قبل از هر تصمیمی و هر اقدامی پژوهش می کردیم و براساس نتایج آن پژوهش، تصمیم گیری انجام می شد.
به نظر می رسد در حوزه هایی موفق بودیم که از پژوهش و نتایج آن استفاده کرده ایم و در حوزه هایی که امروز مشکل و ایرادی وجود دارد؛ مثل مسائل اقتصادی، فرهنگی و سیاسی نشان از این واقعیت است که در آن حوزه ها، پژوهشی انجام ندادیم و به نتایج پژوهش های انجام شده هیچ توجهی نکردیم. بدون شک پژوهش هایی در دست انجام است ولی این پژوهش ها اولا، باید اصول علمی در آن رعایت شده باشد تا بتوان به نتایج آنها اعتماد کرد و ثانیا باید به این نتایج درعمل پایبند باشیم، مثلا در بعضی از مواقع پیش می آید که پژوهش را انجام داده ایم ولی به هنگام عمل کار را با نظر و صلاح خودمان پیش می بریم و این موضوع متاسفانه نتیجه اش مشکلاتی می شود که ما در بعضی از حوزه ها با آنها مواجه هستیم.
اطلاعات: آیا بخش خصوصی هم در بحث پژوهش فعال است؟
دکتر محمدی: بخش خصوصی که مجبور باشد بین هزینه ها و درآمدش موازنه سودمند را برقرار کند، ناچار است که پژوهش بکند. در کشورهای توسعه یافته بسیاری از دانشگاه ها و مراکز صنعتی متعلق به بخش خصوصی هستند و برای اینکه بتوانند در بازار سالم رقابت کنند، مجبور به پژوهش هستند. مراکز قوی و مجهز توسعه در بخش های مختلف دارند و تعداد زیادی پژوهشگر در این مراکز فعالیت می کنند.
در کشور ما بخش خصوصی به طورکلی جدی گرفته نشده است و ما دانشگاه خصوصی به معنای واقعی کلمه نداریم، دانشگاه های خصوصی که در حال حاضر در کشور فعال هستند؛ صرفا در زمینه دریافت شهریه خصوصی هستند اما عملا قوانین و مقررات دولتی بر آنان اعمال می شود. فعالیت بخش خصوصی ما در اقتصاد هم این گونه است که کارخانه هایی به عنوان اصل ۴۴ به بخش غیردولتی واگذار شده اند، ولی دولت در سیاست گذاری،
سرمایه گذاری و تعیین میزان سهام آنها در شکل های مختلف دخالت دارد. بطوری که در شرایط کلی نمی توان مشخص کرد که بخش خصوصی چه بخشی ازاین فعالیت ها را انجام می دهد.
آنچه که می توان درباره نقش پژوهش در حوزه مسائل فرهنگی، آموزشی، اقتصادی و صنعتی گفت این است که اگر این بخش ها به درستی به بخش خصوصی واگذار شوند، قطعا آنها از پژوهش استفاده خواهند کرد، یعنی ناچار هستند که از پژوهش استفاده کنند تا بتوانند در بازار رقابت کنند، مثلا اگر در صنعت خودروسازی پژوهش های درستی انجام می گرفت و نتایج آنها به درستی بکار گرفته می شد، صنعت خودرو ما می توانست در بازار جهانی خودرو رقابت کند، چرا الان نمی توانیم رقابت بکنیم، چرا مجبور می شویم برای رقابت تعرفه های آنچنانی برای ورود خودروهای خارجی بگذاریم، این ها مشکلاتی است که با بهاء دادن به پژوهش حل می شود.
اطلاعات: اگر پیشنهاد مشخصی برای ارتقاء جایگاه پژوهش در کشور دارید، بفرمائید.
دکتر محمدی: پیشنهاد من این است که ضمن تامین منابع مالی برای پژوهش باید به پژوهش اعتقاد داشته باشیم، یعنی باید مراکز تحقیقاتی مان را به عنوان اتاق های فکر بکار بگیریم و به آنها اعتماد کنیم، به نظر من این موضوع حتی نسبت به تامین منابع مالی پژوهش در اولویت قرار دارد، یعنی ما منابع را نیاز داریم تا بتوانیم پژوهش بکنیم، ولی اگر نتیجه این پژوهش بکار گرفته نشود، هیچ فایده ای ندارد.
این به معنی آن است که اول به پژوهشگران و مراکز پژوهشی مان اعتماد کنیم و در تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها از آنان استفاده کنیم. وقتی پژوهشگران در موقع اجرا در کنار ما قرار گرفتند، طبیعتا برای اینکه به ما بهتر کمک کنند باید منابع مالی هم در اختیارشان قرار دهیم، به نظر من اگر این اتفاقات بیافتد، می توانیم انتظار داشته باشیم که در سال های آینده در حوزه های مختلف وضعیت بهتری داشته باشیم.
اطلاعات: حرف آخر؟
دکتر محمدی: باید به دانشگاه ها استقلال بیشتری داده شود، متاسفانه اختیارات دانشگاه ها را کمی محدود کردیم، روسای دانشگاه ها در شرایط فعلی طبق مسئولیتی که دارند نمی توانند در حوزه های مختلف تصمیم بگیرند و این کم کردن استقلال دانشگاه ها مانع از این می شود که دانشگاه ها شکوفا بشوند.
با واگذاری اعتبارات بیشتر و در عین حال مسئولیت های بیشتر به دانشگاه ها می توانیم امیدوار باشیم که آنها نیز نقش خودشان را در جامعه به درستی ایفا کنند. تا زمانی که ما آن حالت قیم مآبانه را بر دانشگاه ها داشته باشیم و اختیارات لازم را به آنها واگذار نکنیم و خود آنها مسئولیت هایشان را به عهده نگیرند و ما بخواهیم از بالا آنها را کنترل کنیم، نمی توانیم انتظار این را داشته باشیم که دانشگاه ها بطور جدی شکوفا شوند.
من از مسئولین اجرائی کشور تقاضا می کنم که به دانشگاه ها توجه بیشتری کنند، هم به حوزه پژوهش و هم به سایر حوزه ها، اگر بخواهیم که دانشگاه ها نقش خودشان را در توسعه کشور به درستی ایفا کنند، نیاز است که به دانشگاه ها، بخصوص در سال های پیش رو توجه جدی و عملی شود.
* استاد ممتاز دانشگاه علم و صنعت ایران – دانشکده مهندسی شیمی، نفت و گاز
منبع: روزنامه اطلاعات 13اسفند96
چرا مسئولان ما این همه عطش دارند در مورد هر مسئله ای حرف بزنند؟ زیاد حرف زدن فضیلت است؟ چه ایرادی دارد گاهی بگویند من در این حوزه اطلاعات کافی ندارم و بهتر است متخصصان حرف بزنند.
به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: رئیس یک بانک کوچک در یک شهرچندهزار نفری پشت تریبون می‌رود و در مورد سیاست‌های ترامپ در برخورد با مهاجران مکزیکی، نحوه عمل بوکوحرام در نیجریه، شیوه صید ماهی در ایسلند، تاثیر شو مد میلان بر نحوه عمل طراحان در خاور دور، مقایسه عملکرد تیم ملی بیسبال ژاپن و کریکت پاکستان و ... تز می‌دهد. محکم و با اطمینان خاطر حرف می‌زند. حاضران به افتخارش دست می‌زنند یا صلوات می‌فرستند و او احتمالاً در حالیکه ته دلش می‌گوید «سخنران کی بودی تا حالا؟!» سرجایش می‌نشیند تا لذت ببرد از حرف‌های مجری که خواهد گفت: جناب رئیس ما را به فیض رساندند!
چرا مسئولان ما این همه تشنه حرف زدن هستند؟ دیروز شهردار بابلسر در یک مراسم به کُری خوانی برای استقلالی‌ها پرداخته با مصدومیت دلخراش پادوانی بازیکن استقلال شوخی می‌کند که گردنش برای این شکسته که هی جدول را نگاه کرده که پرسپولیس را در صدر ببیند و برای همین مصدوم شده! یک شوخی بی مزه، توهین آمیز و غیرانسانی. سخن طنزآمیز البته که سخنرانی را جذاب می‌کند اما خندیدن به درد دیگران اسمش هرچه باشد طنز نیست!
شب قبل آقای حاجی بابایی نماینده مردم همدان در برنامه 90 با ادبیاتی ناخوشایند به مجری تخصصی‌ترین برنامه فوتبال تلویزیون ایران حمله می‌کند که شما حق ندارید در مورد انتقال یک تیم فوتبال به همدان حرف بزنید!... اگر عادل فردوسی پور حق ندارد، سامان گلریز در برنامه آشپزی باید به این موضوع بپردازد؟
چند روز قبل فرماندار گلپایگان به عکاس و خبرنگار حاضر در جلسه حمله می‌کند که به چه حقی عکس می‌گیری؟ من اجازه نمی‌دهم! همان روز یک نماینده مجلس در فردیس کرج داد و قال راه می‌اندازد که چرا اسم من در بنر تشکر نیست، وزیر جهاد کشاورزی در یک شوخی غیرضروری به کارگر می‌گوید «سبوس» بخورد، یک چهره سرشناس عنوان می‌کند مارمولک‌ها ابزار کسب اطلاعات جاسوسی هستند و بعد متخصصان برجسته دنیا اعلام می‌کنند چنین چیزی امکان ندارد و ... این افراد نمی‌دانند که الان همه جا دوربین و گوشی به دست‌هایی هست که ثبت و ضبط می‌کنند؟ هوش رسانه‌ای ندارند؟
شما می‌توانید به این لیست دهها مورد دیگر اضافه کنید. اظهارات مسئولان و مدیران که با به زبان آوردن سخنان غیرضروری و به دور از تخصص، به جامعه فشار و استرس وارد می‌کنند. بخشی از افزایش قیمت دلار در چند هفته اخیر به خطر اظهارنظرهایی از این دست بود. چرا مسئولان ما این همه عطش دارند در مورد هر مسئله ای حرف بزنند؟ زیاد حرف زدن فضیلت است؟ چه ایرادی دارد گاهی بگویند من در این حوزه اطلاعات کافی ندارم و بهتر است متخصصان حرف بزنند.
«مشاوران رسانه‌ای» کجا هستند؟ چرا مدیران از این افراد استفاده نمی‌کنند یا به توصیه‌های آنها گوش نمی‌دهند و سخنانی بر زبان می‌آورند که هزینه‌های فردی و ملی به همراه می آورد؟ یک مدیر باید بداند چه زمانی چه حرفی بزند و کی سکوت کند. حرف زدن بلد نیستیم، حرف نزدن را تمرین کنیم.
وقتی اخبار روزانه را دنبال می‌کنم انبوهی از جملات و بیانات گهربار برخی مسئولان را می‌بینم که گفتن آنها هیچ سودی ندارد، نه حاوی اطلاعات است، نه قابلیت تحلیل دارد و نه محتوای آن به درد دنیا و آخرت می‌خورد. پس چه دلیلی برای بیان آنها وجود دارد؟ وقتی زیاد حرف می‌زنیم، احتمال بروز خطا هم بالاتر می رود. چرا به استقبال خطا می‌رویم؟
پاسخگویی مسئولان و لزوم شفافیت فقط در «زیاد و زیادی حرف زدن» خلاصه نمی‌شود. بسیاری از مدیران ما معمولاً مطالعه نمی‌کنند، فیلم نمی‌بینند، به تماشای تئاتر نمی‌نشینند، در سخنرانی و کلاس‌های آموزشی فن بیان شرکت نمی کنند، به مشاوران و روابط عمومی‌شان کمتر گوش می دهند و بعد اصرار هم دارند به عنوان سخنران کلیدی در مراسم شرکت کنند و دسته گل به آب می‌دهند!
در جامعه ما که هنوز ادبیات شفاهی مورد اقبال است، اشتیاق برای همرسانی ویدئو و صوت به شدت وجود دارد و البته نارضایتی‌ها باعث می‌شود که کوچکترین خطای گفتاری، گاف و اغراق مسئولان با بازخورد شدید همراه باشد. لازم است که مدیران و مسئولان با دقت حرف بزنند یا سکوت بیشتری کنند. هزینه سخنان نسنجیده و ادبیات نامناسب بسیار گزاف است. در افکار عمومی رسوب می‌کند و بر دلخوری‌ها می افزاید.
اگر حوصله دارید به یک خبرگزاری سر بزنید و چند گفتگوی مسئولان را بخوانید، به اخبار گوش بدهید و خلاصه سخنرانی چند مدیر را ببینید، چیزی دستگیرتان می‌شود؟ به دانش و اطلاعات‌تان افزوده می شود؟
کاش یک بخشنامه لازم الاجرا صادر می‌شد که مدیران و مسئولان ما کم حرف بزنند و این همه برای دیده شدن ولع نداشته باشند. وقتی حریص دیده شدن هستید و تمنای شهرت دارید اما راه آن را بلد نیستید ممکن است به سوژه طنز یا خشم مردم در شبکه‌های اجتماعی تبدیل شوید.
همزیستی نیوز: به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا، بیست و نهمین محفل شعرخوانی «اتفاق ترانه» شب گذشته-شنبه 5 اسفند- در سالن مهر حوزه هنری برگزار و از آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» با آوازخوانی حسین علیشاپور رونمایی شد.
در ابتدای برنامه، علیرضا بدیع شاعر و مجری برنامه ضمن تبریک تولد سیاوش کسرایی گفت: غلو نیست اگر بگوییم که منظومه آرش کمانگیر بخش جامانده‌ای از شاهنامه فردوسی است.
وی در ادامه از ماهان بلندبالا، امید روزبه، علی مقیمی، محمدرضا کرم‌زاده دعوت به شعرخوانی کرد. سعید سکاکی با خواندن شعری درباره افغانستان، تحسین حاضران را برانگیخت. در ادامه سید اکبر سلیمانی شعری به قربانیان سقوط هواپیمای تهران-یاسوج تقدیم کرد و از برگزاری سوگواره ای در اواخر اسفند ماه به یاد این عزیزان در کهکیلویه و بویر احمد خبر داد.
عبدالجبار کاکایی شاعر و ترانه سرای برجسته طبق روال محفل «اتفاق ترانه» با اشاره به کاربرد دو واژه «پوپک» و «پیچک» در اشعار شاعرانی که به شعرخوانی پرداختند، بیان کرد: در نقد ادبی امروز جامعه شناسی از فلسفه جدا شده است. در عصری که پوپک یا هدهد در نظام زندگی شهری شاعران به سادگی قابل رویت نیست، عمدتا واژگانی به خدمت گرفته می شوند که در جامعه شهری وجود دارند. درست به همین دلیل پنجره، جاده و دیوار به ادبیات راه یافته اند و گاه استعاره از مفاهیمی دیگر نیز دارند.
وی افزود: در این شرایط گاهی شاعران عامدانه از نظام واژگانی مرسوم در فضای شهری فاصله می گیرند که نوعی واپس گرایی است. اما توصیه من به شاعران این است که کلمات را چشم بسته به استخدام نگیرند.
کاکایی در مبحثی دیگر به اهمیت شاعر بودن برای ترانه سرایی اشاره کرد و گفت: ترانه سرایان باید لزوما شاعر باشند اما یک شاعر لزوماً ترانه‌سرا نیست. شاعر زبان متعارف را به ادبیات نزدیک می‌کند و ترانه‌سرا باید بتواند خود را در خدمت موسیقی قرار دهد. آهنگساز نیز در هر فراز از موسیقی حرفی برای گفتن دارد.
در ادامه این محفل مصطفی فغانی، علی اکبر رائفی پور، بهروز پورمحمد، علی مقیمی اشعاری را تقدیم مهمانان حاضر کردند و نوبت به رونمایی از آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» رسید. احسان عبایی آهنگساز و تنظیم کننده این آلبوم موسیقی با حضور روی سن گفت: مدت زمان 7 سال از ضبط این آلبوم می‌گذرد و دست کم خود من نسبت به آن روزها صیقل خورده و تغییر کرده‌ام.
وی با یاد کردن از درگذشتگان حوزه موسیقی در سال های اخیر بیان کرد: باید از خواهرم زنده یاد سارا عبایی یاد کنم که به عنوان یکی از همسرایان در این آلبوم هرماه ما بود و بعد از 11 سال مبارزه سرسختانه با بیماری سرطان 7 ماه گذشته ما را ترک کرد و مطمئن هستم امروز در جایی از سالن شاهد رونمایی از آلبوم است.
حسین علیشاپور نیز گفت: خوشحالم که در محفل «اتفاق ترانه» شاهد گردهمایی موسیقی و کلام هستم. از آقای سلمانی شاعر گرانقدر که دعوت من را برای حضور در این مراسم پذیرفتند و همه آن ها که در ساخت آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» همراه ما بودند، تشکر می‌کنم.
وی در پایان تغییر و تحولات مدیریتی را علت دیر منتشر شدن آلبوم خود عنوان کرد. عبدالجبار کاکایی، علی اکبر رائفی پور، عباس محمدی، احسان عبایی، اشکان کمان گری، سروش بخشش، مرتضی خاکپور، محمد باقر زینالی، برای رونمایی از آلبوم «چقدر ز خویش دورم...» به روی سن رفتند.
در ادامه مراسم مژگان مطهری به خواندن چند کاریکلماتور پرداخت و مامان پری هم یک شعر کودکانه را درباره بهار و نوشدن سال خواند. در پایان حسین علیشاپور و احسان عبایی با نوازندگی تار دو قطعه را اجرا کردند.
محفل شعرخوانی و موسیقی «اتفاق ترانه» شنبه های اول هر ماه در حوزه هنری برگزار می شود.
همزیستی نیوز: تهران - ایرنا - غلامعلی حداد عادل رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در نامه ای به منصور غلامی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، از وی خواست در طرح سؤالات کنکور سراسری از معادل‌های مصوب فرهنگستان که در کتابهای درسی به کار رفته است، استفاده شود.
به گزارش ایرنا از فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در متن این نامه که روز یکشنبه انتشار یافته، آمده است:
فرهنگستان بر طبق اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و قانون ممنوعیت به کارگیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه (مصوب سال 1375 مجلس شورای اسلامی) و آیین‌نامة اجرایی آن (مصوب سال 1378 هیئت وزیران)، که به پیوست تقدیم می‌شود، اولویت را در واژه‌گزینی و معادل‌یابی به لغات بیگانه‌ای داده که در کتابهای درسی به کار رفته است.
حداد عادل در این نامه تصریح می کند: در این چند سال گذشته وزارت آموزش و پرورش، در جهت اجرای قانون، این معادل‌ها را جانشین تعدادی از لغات بیگانه در کتابهای درسی کرده است. خواهشمند است دستور فرمایید در طرح سؤالات کنکور سراسری نیز از معادل‌های مصوب فرهنگستان که در کتابهای درسی به کار رفته است استفاده شود و برای پیشگیری از هر گونه ابهامی معادل فرنگی آن واژه‌ها در داخل دو کمان با خط فارسی در کنار معادل فرهنگستان ذکر شود. از مساعدت جنابعالی در جهت حفظ و غنی‌سازی زبان فارسی علمی سپاسگزاری می‌شود.
حداد عادل بهمن سال جاری نیز در نامهای به معاون وزیر آموزش وپرورش و رئیس سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی به منظور ایجاد هماهنگی میان وزارت آموزش‌وپرورش و وزارت علوم در باب مصوبات فرهنگستان، خواستار ورود رسمی این واژه‌ها به کتابهای درسی و سؤالات کنکور شد.
با یک حساب سر انگشتی و ضرب و تقسیم ساده می‌توان دید که خواجه نصیرالدین طوسی بطور متوسط در هر سال بیش از سه کتاب به رشته تحریر درآورده و جالب‌تر این که در شرایطی موفق به چنین مهمی گردیده که کشور زیر تاخت و تاز حمله مغول‌ها بوده و شیخ هم ناچار به گریز از شرارت دشنه‌های دشمن علم و بینش مغول‌ها.
اما شیخ در این شرایط بحرانی چه مطالبی نوشته؟ ریاضیات٬ نجوم٬ فلسفه٬ علم کلام٬ منطق٬ اخلاق٬ تذکره٬ علوم حدیث و روایت و فقه و شعر و...
شیخ در همان اوضاع بحرانی کشور در مراغه رصدخانه می‌سازد و در میان وحشی‌گری‌های مغول‌های بیگانه با علم کتابخانه می‌سازد.
شیخ صدها شاگرد نیز تربیت می‌کند که هر کدام‌شان فخر زمان خود بوده‌اند و هنوز هم کشورمان به آنها می‌بالد؛ علامه حلی٬ قطب‌الدین شیرازی که کاشف علت تشکیل رنگین‌کمان است و البته ابن میثم بَحرانی صاحب کتاب بی‌بدیل شرحی بر نهج‌البلاغه و...
باری سخن گفتن از شیوخ و علمای این دیار بسیار مشکل است و در این مقالات کوتاه زمانه تکنولوژی گفتن از همه سجایا و خدمات آنها مشکل است.
تاریخ‌نویسان نوشته‌اند خواجه نصیرالدین طوسی در زمان حمله قوم مغول به ایران در مراغه رصدخانه می‌سازد و در کنارش کتابخانه‌ای با ۴۰۰ هزار جلد کتاب بنا می‌گذارد! کاری شگفت که در شرایط کنونی و حتی به لطف تکنولوژی‌های مدرن چاپ هم ساخت کتابخانه‌ای با ۴۰۰ هزار عنوان زیر یک سقف بیشتر شبیه یک رویا می‌ماند.
اما این شیخ فعل خواستن٬ توانستن است را صرف می‌کند و بی‌هیچ بهانه‌ای کتاب‌ها را گرد می‌آورد.
و باز هم تاریخ‌نویسان نوشته‌اند خواجه نصیرالدین طوسی بیش از ۱۸۰ کتاب به رشته تحریر درآورده و مانند همه علما و فقها شاعر هم بوده؛
منم آن که خدمت تو کنم و نمی‌توانم
تویی آن که چاره من نکنی و می‌توانی
دل من نمی‌پذیرد که به جز تو یار گیرد
به تو دیگری چه ماند، تو به دیگری چه مانی؟
به سادگی می‌توان بیشتر روزهای سال را به اسم خدمات و دانش این شیخ نام‌گذاری کرد اما این امر حتماً اجحافی است در حق سایر نام‌آوران این دیار.
و در این میان مهندسان روز تولد این اسطوره علم کشور را به نام خود در تقویم ثبت کرده‌اند.
ضمن شادباش به همه مهندسین کوشای کشور علت این نام‌گذاری را اگر پرسان شویم خالی از لطف نیست!
تاریخ‌نویسان در صفحات افتخار این دیار نوشته‌اند که رصدخانه مراغه بزرگ‌ترین رصدخانه جهان پیش از اختراع تلسکوپ بوده و دیوار ( ذات‌الحلق ) از شاهکارهای محاسباتی جهان است که دیواری حلقوی بوده و در رصد ستارگان بسیار راهگشا بوده.
پنجم اسفندماه سال‌روز میلاد خواجه نصیرالدین طوسی و روز مهندس را به جامعه پویای مهندسین و همه جویندگان علم تبریک می‌گوییم و هرچند گفتن از این شیخ پایان‌ناپذیر است اما بناچار این سخن را با یکی از اشعارش به پایان می‌بریم که یادمان باشد علم و ادب در این دیار پیوندی دیرینه دارند.
موجود به حق واحد اول باشد
باقی همه موجود مخیل باشد
هر چیز جز او که آید اندر نظرت
نقش دومین چشم احول باشد
همزیستی نیوز: با برگزاری محفل تبریز از محافل دوازدهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر، این جشنواره به آخرین خانه از برگزاری محافل ادبی خود می‌رسد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا در این برنامه که در تالار هتل شهریار برگزار می‌شود، علاوه بر شاعران خطه آذربایجان و شهر تبریز، میهمانانی از کشورهای ترکیه و آذربایجان نیز حضور خواهند داشت.
پس از برگزاری محافل شعر فجر در شهرهای کرمانشاه، سرپل ذهاب، تهران، زاهدان، قم و اصفهان، پرونده محافل دوازدهمین جشنواره شعر فجر در تبریز بسته می‌شود.
عصر یکشنبه ساعت 16، دوازدهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر که مهمترین رویداد کشور در حوزه شعر به شمار می‌رود، در تالار پتروشیمی تبریز به کار خود پایان خواهد داد.
همزیستی نیوز: معاون امور فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، بسط امکانات در جهت افزایش کتابخوانی را هدف اصلی این معاونت از برگزاری رویدادهای ترویج کتابخوانی دانست و گفت: هدف از انتخاب پایتخت کتاب ایران، استفاده از ظرفیت‌های بومی در ارتقای سرانه کتابخوانی است.
به گزارش ایرنا از ستاد اطلاع‌رسانی رویدادهای ترویج کتابخوانی، محسن جوادی درباره نقش برنامه‌هایی مانند پایتخت کتاب بر ترویج کتابخوانی بویژه در حوزه استان‌ها و با رویکرد تمرکز زدایی، اظهار داشت: یکی از مهمترین اهدافی که برنامه‌هایی مانند پایتخت کتاب دنبال می‌کنند، هماهنگی ظرفیت‌ها و امکانات در شهرهای مختلف و ایجاد رقابت بین شهرداران و مسوولان اداره‌های فرهنگ و ارشاد اسلامی در شهرستان‌هاست تا ظرفیت‌ها و امکانات خود را جهت داده و در مسیر هم‌افزایی در ارتقای سرانه کتابخوانی در شهرها سوق دهند.
وی ادامه داد: گاهی اوقات فعالیت‌های موردی در برخی شهرها صورت می‌گیرد، اما چون با بقیه اجزای نهادهای شهری هماهنگ نشده، قطعاً نمی‌تواند آنچنان نتیجه بخش باشد.
به گفته جوادی، هدف اصلی از انتخاب پایتخت کتاب ایران استفاده از ظرفیت‌ها و امکانات بومی است، البته وقتی یک شهر به‌عنوان پایتخت کتاب انتخاب می‌شود، طبیعتاً برنامه‌های آن از سوی ارشاد و نهادهای فرهنگی پایتخت هم حمایت می‌شود.
وی با بیان اینکه هدف اصلی معاونت امور فرهنگی از برگزاری رویدادهای ترویج کتابخوانی، بسط امکانات در جهت افزایش کتابخوانی است که امکانات مادی و سخت‌افزاری مانند کتاب و کتابخانه و همچنین نگاه رویکردی و نرم‌افزاری را در برمی‌گیرد، توضیح داد: اگر با برگزاری این نوع جشنواره‌ها، توجه مسوولان به ترویج کتابخوانی معطوف شود، می‌توان گفت که به بخشی از اهداف خود دست پیدا کرده‌ایم.
معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ادامه داد: در این راستا، گاهی پیش می‌آید که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، از لحاظ امکانات، با محدودیت‌هایی روبه‌رو باشد بنابراین اگر همه نهادها با یکدیگر همگرا نباشند، شاید این برنامه‌های فرهنگی، نتیجه خوبی نداشته باشد اما اگر بتوانیم آموزش و پرورش، دانشگاه، مراکز خدمات عمومی وغیره را به سوی تقویت کتابخوانی هدایت کنیم، می‌تواند بهتر نتیجه بدهد.
وی درباره ارزیابی شخصی‌اش از شهرهایی که به مرحلۀ نهایی رسیده‌اند، گفت: در حدی که پرونده‌ها را مطالعه کردم، می‌توانم بگویم که ایده‌ها و طرحهای خوبی وجود داشت، ولی بعضی از طرح‌ها، بیشتر در حد ایده بود و نمی‌توانست اجرایی شود در هر حال، همین که ایده‌ها و خلاقیت‌ها وجود دارد، می‌تواند نویدی برای آینده باشد و بالاخره قله‌ای را برای رفتن به مسیر بسط و توسعه کتابخوانی ایجاد کند.
جوادی ادامه داد: داوری‌های انتخاب پایتخت کتاب و شهرهای خلاق، بر اساس مسائل مختلفی، از جمله همین ایده‌ها و خلاقیت‌ها و عملکردهایی که وجود داشت، انجام شد و ظرفیت‌ها و فعالیت‌های صورت‌گرفته در داوری شهرهای راه‌یافته به مرحله نهایی مورد ارزیابی قرار گرفت.
معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اضافه کرد: اینکه این توجه را در شهرستان‌های یک استان ایجاد کنیم که باید کارهایی انجام دهند تا به‌عنوان پایتخت کتاب یا شهر خلاق در عرصه کتابخوانی انتخاب شوند، انگیزه زیادی به مسوولان و دست‌اندرکاران فرهنگی می‌دهد تا تلاش کنند که این روند را در شهرهای خود داشته باشند. در ارزیابی پرونده‌ها دیدم که ایده‌های بسیار خوب و خلاقی وجود داشت. تأکید برخی شهرها روی بخش خصوصی کمتر و تأکید برخی دیگر بیشتر بود.
وی افزود: از آنجا که یکی از اهداف اصلی ما، استفاده از ظرفیت‌های غیرنهادی و غیردولتی است، توجه به بخش خصوصی مهم‌تر است و برخی شهرها در این زمینه موفق‌تر بودند.
جوادی با بیان اینکه به طور کلی مجموعه پرونده‌ها نویدبخش بود، گرچه هنوز در مرحله تجربه‌های آغازین پایتخت کتاب هستیم، اظهار امیدواری کرد در آینده بتوان درباره انتخاب‌ها و آیین‌نامه‌ها، بازنگریهایی انجام داد و ملاک‌های دیگری را نیز اضافه کرد.
وی درباره برنامه‌های معاونت فرهنگی برای گسترش فرهنگ کتابخوانی در سال آینده، توضیح داد: مهمترین مسأله این است که نقاط ضعف کتابخوانی کشور را شناسایی کنیم و بعد به سراغ علاج آن برویم! جهات مختلفی برای این نقاط ضعف وجود دارد؛ که کتاب در کشور ما کم خوانده می‌شود و سرانۀ مطالعه پایین است. آنچه در ابتدا به ذهن می‌رسد، این است که کتاب گران است و فکرها به این سمت می‌رود که حمایت‌هایی برای جلوگیری از گران‌تر شدن آن در نظر گرفته شود.
به گفته جوادی، سرانه مطالعه برخی کشورها مانند هند بسیار بالاتر از سرانه مطالعه در کشور ماست، در نتیجه به نظر می‌رسد مشکل فقط قیمت کتاب نباشد. اما به نظرم اینها نقاط ضعف دم‌دستی است و باید یک مقدار ریشه‌ای‌تر به سراغ عواملی برویم که جلوی رشد سرانه مطالعه در کشور را گرفته است.
معاون امور فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ادامه داد: شاید لایه‌های عمیق‌تر آن به محتوای کتاب‌ها بازگردد؛ یعنی گویی در انتشار کتاب، کمتر به موضوعات مورد علاقه مردم پرداخته می‌شود. کم‌عمق بودن مطالب و کتاب‌سازی‌هایی که وجود دارد هم در عدم اقبال مردم به کتابخوانی مؤثر است. لایه‌های دیگری هم در این زمینه وجود دارد که آنچنان مستقیم به کار ما مربوط نمی‌شود؛ مانند اقتصاد جامعه که آیا کتابخوانی جزء اولویت‌های اقتصادی هست یا خیر.
وی افزود: مسأله دیگر ریشه‌های ترویج کتابخوانی در آموزش و پرورش است و باید توجه ما به دوره ابتدایی معطوف شود، چون نمی‌توان عادت به مطالعه را به‌طور مقطعی ایجاد کرد.
جوادی گفت: دانش‌آموزی را که در طول 12 سال، جز کتاب درسی چیزی نخوانده است، نمی‌توان کتابخوان کرد، بخشی از آنچه که برای آن برنامه داریم، توسط دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی فرهنگی انجام می‌شود؛ مانند برگزاری جشنواره‌های ترویج کتابخوانی که در سالهای گذشته برگزار شده‌اند و برگزاری آنها ادامه دارد. بخش دیگر نیز به تسهیلات در نشر کتاب، فرهنگ‌سازی و غیره برمی‌گردد که در معاونت فرهنگی در حال پیگیری است.
مراسم پایانی انتخاب چهارمین پایتخت کتاب ایران و روستاها و عشایر دوست‌دار کتاب، سه شنبه 8 اسفند ماه با حضور مسئولان کشوری و فرهیختگان حوزه فرهنگ در تالار وحدت برگزار خواهد شد.
همزیستی نیوز: معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گلستان گفت: پرونده 16 اثر منقول شاخص و ارزشمند استان گلستان برای ثبت ملی آماده شده است.
به گزارش ایرنا از میراث فرهنگی، جاوید ایمانیان روز شنبه اظهار کرد: این آثار شامل اشیای سفالی و مسی شاخص حاصل از کاوش های آق تپه گنبدکاووس، تپه بازگیر مینودشت، نرگس تپه گرگان و مربوط به دوره های نوسنگی، مفرغ، آهن و اشکانی است.
وی اضافه کرد: 2 اثر منقول این مجموعه نیز آثار چوبی با قدمت و مربوط به دوره تیموری است.
به گفته وی؛ بیشتر این آثار در موزه گرگان در معرض دید علاقه مندان قرار دارد.
دکتر ایمانیان افزود: پرونده این آثار تهیه و با تصویب در نشست شورای ثبت استان در مسیر ثبت ملی قرار گرفت.
وی یادآور شد: پرونده این آثار پس از طی تشریفات برای طرح در نشست شورای عالی ثبت کشور به سازمان مرکزی ارسال خواهد شد.
استان گلستان دارای بیش از 1500 اثر شناسایی شده بوده که تاکنون 750 اثر آن در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
روز بیست و یکم فوریه مصادف با دوم اسفندماه هرسال از سوی دفتر فرهنگی سازمان ملل متحد ( یونسکو ) به نام روز جهانی زبان مادری نام‌گذاری شده٬ روزی که یادآور اهمیت ریشه‌های هویتی افراد است.
در طول تاریخ٬ بشر همواره کوچ کردن از منطقه‌ای به منطقه دیگر را تجربه نموده و اقوام گوناگون همواره نسبت به حفظ زبان و ریشه‌های فرهنگی خود کوشا بوده‌اند٬ اما با شروع عصر تکنولوژي نوعی تهاجم علیه هویت فرهنگی اقوام و افراد حتی در سرزمین خودشان شکل گرفت و باعث از میان رفتن گویش‌ها و فرهنگ‌های اصیل و ریشه‌دار گردید و به نوعی تلاش برای یک‌شکلی جهانی آغاز شد و پروژه جهانی‌سازی از سوی سردمداران رسانه‌ای و تکنولوژی جهان کلید خورد.
در این دوره برای اولین بار در تاریخ بشر شاهد تبعیض زبانی نیز بود و جهان به اصطلاح تکنولوژیک راه دست‌یابی به تکنولوژی و یا سفر کردن و کوچ کردن و کسب علم را آموختن زبان آن سرزمین‌ها قرار داد.
هرچند از میان رفتن زبان‌های کهن فقط مربوط به جهان سوم نیست اما همانطور که مشهود است غلبه فرهنگی از جهان توسعه یافته تکنولوژیک به سرزمین‌های کمتر توسعه یافته است.
در این بین هرگز دفتر فرهنگی سازمان ملل متحد موفق به ارائه نسخه نجات زبان‌ها و گویش‌های اصیل و در خطر نابودی نگردید اما با اعلام یک روز در سال با این عنوان اهمیت مسأله را یادآور گردید.
زبان فارسی و گویش‌های فراوان وابسته به آن و زبان‌های رایج در جای‌جای ایران پهناورمان نیازمند توجه و گسترششان در میان جامعه هستند تا مانند همیشه تاریخ زنده بمانند.
همین حالا که هنوز به لطف ریشه‌های عمیق فرهنگی‌مان زبان‌ها و گویش‌ها در این دیار پویا و زنده هستند فهم زبان فاخر بسیاری از متون قدیمی متعلق به فرهنگ فارسی ناآشنا و ثقیل شده٬ مثل نثر بیهقی و یا جوینی و یا خواجه عبدالله انصاری و...
در چنین فضایی٬ وظیفه هر ایرانی به ویژه اهالی فرهنگ و ادب است که با به کارگیری کلمات فاخر و جملات نغز و بدیع خون تازه‌ای به رگ‌های زبان فارسی تزریق کنند و فارسی را پویاتر از گذشته به نسل‌های آینده منتقل نماییم.
