همزیستی نیوز - چهره اش کمی سنش را گواهی می دهد، بی آرایه. در رخسارش، صداقت، معصومیت و شیطنت های کودکانه، در عین حال اراده و ایمان به راهی که در پیش گرفته، موج می زند. نامش «کیمیا» است، او وقتی به نشان طلای مسابقات قهرمانی جهانی در سال 2011 رسید، به «کیمیای تکواندو ایران» معروف شد.
او با 18 سال سن، یکی از کوچک ترین بازیکن عضو کاروان ورزشی ایران در المپیک 2016 ریو است، شاید اگر به استناد قوانین فدراسیون جهانی تکواندو که تاکید دارد سهمیه المپیک به نام فردی که سهمیه گرفته است، ثبت می شود، نبود، «کیمیا»ی ایران در ترکیب تیم ملی تکواندو ایران به بازی های المپیک قرار نمی گرفت. برایش مسابقه انتخابی می گذاشتند تا هم بهترین فرد به ریو برود و هم بازیکن باتجربه تر اعزام شود.
قرعه او البته در رقابت های تکواندو بازی های المپیک 2016 ریو با توجه به رده بندی 21 جهانی اش، سخت بود، او در دور نخست مقابل «انا زانینویچ» از کرواسی که در رده بندی جهانی نفر چهارم است، قرار گرفت. وقتی پیروز شد، در پوست خود نمی گنجید. شادی خود را با «مهرو کمرانی» تقسیم کرد. توصیه های لازم را دریافت کرد تا در دور بعدی به مصاف «اوا گومز» اسپانیایی، دارنده دو مدال نقره و برنز جهان و نفر دوم رده بندی فدراسیون جهانی برود. او این مسابقه را باخت.
برای لحظه ای دنیا مقابل چشمانش تیره شد، با چشمانی اشکبار به نزد مربی رفت و برای دقایقی احساس کرد المپیک برای او پایان یافته است.
اما این همه ماجرا «کیمیا»ی ایران در المپیک نبود، «گومز» اسپانیایی تا مرحله فینال پیش رفت تا امید «علیزاده» جوان به کسب نشان برنز افزایش یابد. او، از این پس عزم خود را جزم کرد تا اراده اش را به المپیک دیکته کند و نشان دهد که المپیک فقط جای باتجربه ها نیست، جوان هم به شرطی که به او میدان داده شود، می تواند در کارزار المپیک سربلندی را به ملتش هدیه دهد.
او با صلابت چشم در چشم «نیکیتا گلاسنوویک» تکواندوکار با تجربه سوئد انداخت و با نتیجه پنج بر یک او را شکست داد و به مدال برنز رسید.
«کیمیا»ی ایران پس از این پیروزی، بار دیگر اشک ریخت، تا اشک های «محمد بنا»ی دنیا دیده را بشورد و بر اشک های مرد تنومند مازندران که در المپیک ریو با ناداوری حذف شد، مرهمی باشد.
روند رسیدن «کیمیا علیزاده» به نقطه اوج المپیک، از زبان پدرش البته شنیدنی است. «کیوان علیزاده» امیدوار است «روند موفقیت دخترش در میادین بین المللی ورزشی همچنان ادامه دار باشد».
او در گفت و گو با خبرنگار ایرنا از سختی های مسیر قهرمانی در ورزش ایران سخن گفت و تاکید کرد: تا پیش از پوشیدن هوگو ملی توسط «کیمیا»، خودم به تنهایی هزینه های ورزش قهرمانی را پرداخت می کردم.
علیزاده افزود: استعدادهای بی شماری در رشته های مختلف ورزشی وجود دارد که در صورت سرمایه گذاری روی آنها می تواند امید داشت در آینده افتخارآفرینانی برای کشور باشند.
وی با بیان اینکه «دخترم از دوران کودکی به رشته تکواندو علاقه داشت و او از سن هفت سالگی تکواندو آموخت»، گفت: در ابتدا با هدف ورزش و تفریح، فرزندم را در رشته تکواندو ثبت نام کردیم، اما زمانی که به استعداد او پی بردیم با جدیت بیشتری آن را دنبال کردیم.
پدر کیمیای ایران گفت: حمایت های مربی و شور و شوق کیمیا سبب شد که او را بیشتر تشویق کنیم.
وی گفت: در همه مسابقات در دوران کودکی و نوجوانی همراه و مشوقش بودیم و همه هزینه هایش را به تنهایی پرداخت کردیم.
علیزاده با بیان اینکه «کمک های مالی و حمایتی فدراسیون تکواندو از زمانی حضور کیمیا در تیم ملی بزرگسالان آغاز شد»، گفت: از سال 93 و در زمانی که کیمیا به تیم ملی جوانان پیوست، تحت پوشش حمایت های فدراسیون تکواندو قرار گرفت.
وی افزود: تا پیش از عضویت او در تیم ملی جوانان سرمایه گذاری زیادی روی کیمیا کرده ایم.
پدر این ورزشکار حرفه ای توضیح داد: بسیاری از استعدادهای ورزشی کشور به دلیل آنکه توسط فدراسیون ها مورد حمایت قرار نمی گیرند هیچگاه به ثمر نمی نشیند.
علیزاده افزود: لازم است نگرش نهادهای تصمیم گیر کشور در خصوص پرورش استعدادهای ورزشی تغییر یابد و با برنامه ریزی گسترده استعدادهای ورزشی کشور از زمان کودکی کشف و مورد حمایت قرار دهند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.